Alweer vroeg op pad naar de Gouden tempel met 2 taxi’s, ze deden niet moeilijk over vier personen, aangezien we met 7 waren. Geen idee wat ons te wachten staat. Als we ter plaatse arriveren is het superdruk. De taxi vertrekt en we moeten eens zien uit te vinden wat en hoe en natuurlijk amper iets in het Engels. Wel zien we ergens een bordje “Cablecar”, nou dat is wel leuk. Kennelijk is dit wel een ingang, maar ligt zowel die tempel als de kabelbaan een eind omhoog. Een hardnekkige Chinees wil ons zijn busje hebben, maar Peter, K en G. en ik willen wel met de kabelbaan. De andere drie met het busje. Na veel vieren en vijven bemachtigen we een one-way kaartje voor 30 yuan, terwijl op het bord staat, enkel 40, retour 60. We willen eigenlijk wel een retour, maar dat blijkt niet te kunnen , hoezo dan? Uiteindelijk krijgen we een soort van plattegrond. Waarop de mevrouw aanduidt dat we het eerste stuk naar boven moeten. Nou, ja, het busje met de rest staat er nog en dus gaan we maar mee voor 4 yuan pp, (35 ct). Boven is een slagboom en moeten we eruit. We gaan maar lopen, lekker bergop natuurlijk. Op een gegeven moment zie ik wel een wegwijzer richting kabelbaan, maar eerst moeten we langs een aantal tempels en aanverwanten. Het zijn Taoïstische tempels. De ene heeft werkelijk een heel mooie beeldengroep. Wat mooi en wat een sfeertje! Later blijkt dat Dé gouden tempel te zijn geweest. Ok. Tja, je moet het maar weten. Het is in China altijd goed georganiseerd, dat kunnen ze wel hoor. Maar ja, aan de communicatie schort het nog wel eens. Het kaartje en Maps Me geven ook wat meer inzicht in hoe en waar we ons bevinden. We (de kabelbaangangers) nemen afscheid van de anderen, niet de meest handige routevinders, maar het moet maar.

We horen muziek en gezang en midden in het bos op een open plaats is een gelegenheidskoor aan het repeteren met een combootje. Twee meter van me vandaan staat een man en heel vals en in zijn eigen timing te zingen. Maar altijd toch leuk te zien. Het is dus een heel complex en gelegen in een naaldbos, het is er rustig, mooi en ruikt er heerlijk.

Als we eindelijk bij de kabelbaan zijn, gaat deze naar beneden dus en komen we bij de EXPO 1999 uitgang terecht. Dan is het nog twee km lopen naar de uitgang langs allerlei Europese en Aziatische paviljoens. De taxi is wel weer heel fijn voor onze voetjes.

Peter vraagt wat ik vanmiddag ga doen, de vogeltjesmarkt en de oude straatjes lijkt me. Hij wil graag mee. Eerst ga ik even mijn koffer inpakken (laatste dingen ) en uitchecken, de koffers van mij en H. mogen op zijn kamer.

We gaan weer lekker met de taxi en komen op een soort kermis terecht nadat we alle vissen en vogeltjes, zielige hondjes en katjes hebben gezien eten we er wat. Daarna nog wat rondkijken, ook hier is de afgelopen zes jaar zowat alles grondig “gerenoveerd”, we komen Koning Aap nog tegen, een verklede doofstomme man, die we natuurlijk geld geven voor de foto’s. Ik zie zelfs ergens in een vrieskist ijsjes in de vorm van maiskolven, hou niet zo van ijs, dus niet geproefd, maar wel grappig.

Even verder zie ik ineens een terrasje (!) en op het bord staan Belgische bieren. Dat wordt een lekkere noodstop met een flesje Chimay Blauw.

Op de terugweg gaan we nog een shopping mall binnen die op een soort van fly over staat. Het is bizar, er loopt haast geen kip. We gaan overal kijken en komen terecht in een gokhal met veel kabaal (lijkt Japan wel) en in de kelder zitten jongelui in een donkere setting. Het blijkt dat we in een moordspel terecht zijn gekomen. Was erg grappig. Heelhuids komen we weer boven en lopen we het laatste stukje naar het hotel. Onderweg nog even stoppen voor wat Blue Mountain oploskoffie die erg lekker moet zijn.

Peter loopt door naar het hotel en ik eet nog even wat dumplings in een tentje, want het is maar de vraag wanneer we nog wat krijgen. Ik fris me nog wat op, blouse met lange mouwen aan en op de bus. Daar rest me nog een schone taak. B. had besloten dat ik maar het bedankje naar Peter moest doen in de bus. Hij had al een en ander opgeschreven, maar wilde het liever niet doen. Dus terwijl we Kunming uitreden heb ik het gelijk maar even gedaan. Kort en bondig dan maar.

We zijn ruim op tijd op de luchthaven, maar goed ook, want bij het inchecken van de eerste twee mensen uit de groep blijkt er iets fout te zijn met de groepsreservering. Er is niets terug te vinden in het systeem. Nou lekker dan. Aflijn, na 10 minuten worden we doorverwezen naar een balie, waar heftig gebeld en gedaan wordt. Gelukkig kon Martine nog wat uit zien te leggen en verder met de vertaalapp. Inmiddels is via Peter ook Koning Aap en de reisagent ingeschakeld. Op een of andere manier hangen onze paspoortgegevens niet aan de reservering. Raar hoor, want we hadden één e-ticket nummer voor heen en terug. Het duurt eindeloos, af en toe is er een paspoort klaar en kan die persoon al inchecken, maar we hebben afgesproken op elkaar te wachten en dus ook samen in te gaan checken, geen idee wat we verder nog tegenkomen.

Gelukkig staan we nu wel in het systeem en komen we weer wat verder. Hier en daar moet er nog een koffer open voor een vergeten batterij of een koelkastmagneet. Nou, die had ik natuurlijk ook voor mijn schoonzusje, maar die van mij lijkt er doorheen te gaan. Ze hebben hier een systeem waarbij ze gelijk als je koffer op de band gaat een scanner staan. Nadat alles en iedereen is ingecheckt en voorzien van 2 boardingpassen op naar de security. Fijn hoor, pff, alles er weer uit, telefoon, e-reader, laptop, camera’s reservebatterijen? Schoenen uit? Nee hoor, hoeft niet. Dan weer door poortje en fouilleren, schoenen weer wél uit zoals gewoonlijk. Oh, wat is dat toch altijd en gedoe. Waarschijnlijk straks in Ghanzhou waar we moeten overstappen weer.

We moeten natuurlijk naar de verste gate en om nog mijn laatste yuan’s een beetje zinvol te spenderen, moet ik zo ongeveer weer helemaal teruglopen, maar ik redt het met nog 10 min voor het boarden.

Gelukkig hoeven we in Ghanzhou niet met een bus of treintje naar het internationaal vliegveld en kunnen we even bijkomen. Terugvlucht prima, behalve dat er regelmatig nogal wat turbulentie was. En op Schiphol stond mijn lieve Adrie op me te wachten en was het weer fijn thuiskomen.

Dingen die me opvielen t.o.v. eerdere China-reizen (laatste was in 2017), het is er veel schoner, behalve af en toe openbare toiletten. Op de luchthaven en in de metro kun je werkelijk van de grond eten zo schoon. Kunnen ze hier nog een puntje aan zuigen

Jammer genoeg maar erg weinig minderheden in mooie kostuums gezien. Volgens Peter ook idd een stuk minder dan de laatste keer dat hij er was, 6 jaar geleden. Ook de Chinezen gaan razendsnel met de tijd mee. Getuige ook al de TikTokmeisjes en de verkleedpartijen en eindeloze foto- en make-upsessies die zowat nergens in het straatbeeld ontbraken. Zoals je eerder kon lezen, waren we daar op het laatst wel wat klaar mee. Een foto maken zonder tien minuten wachten totdat de eindeloze foto’s in allerlei poses klaar waren is schier onmogelijk. Vandaar dat we dus op het eind vriendelijk doch resoluut af en toe modellen even een metertje of twee lieten schuiven. En we wachtten niet meer en liepen uiteindelijk ook gewoon door het beeld heen. Deden ze bij ons ook, overigens zagen ze ons vaak niet eens en hadden ze geen idee dat wij wellicht ook een keer een foto wilden maken.

Geschreven door Jacquelijne.opreis