Woensdag 13 april – het feest gaat beginnen!
Zowaar lekker geslapen; ik hoefde gelukkig niet ergens op een afgrijselijke tijd op te staan, dus kon lekker op het gemak ontbijten. Adrie bracht me tussen het spreekuur door snel even naar het station. Gelukkig op tijd met al mijn bagage. Ik leek wel een zwerver met mijn felrode oudoor jack dat uit tijden kwam dat ik nog wat minder ruimte innam in de kosmos. Maar nog zo mooi was, dat ik me geen waardiger afscheid kon voorstellen, dan dat het zijn laatste jaren mag slijten ergens in Nepal in de Himalaya, samen met een paar voor mij te zachte amper gedragen bergschoenen. Nog een grote duffel op wieltjes met grotendeels dat wel, wat kleding ook voor mezelf. Een felblauwe rugzak en natuurlijk een “Turkentas” vol doorzichtige plastic zakjes met baby- en kinderkleertjes die eenzelfde lot beschoren zijn. Direct en zeer vriendelijk afgestaan door mijn lieve collega Marijn en mijn buurvrouw Denise. Bijeengehouden door een bagagebelt, beschikbaar gesteld door mijn gimmicksleverancier.
Een Turkentas mag je natuurlijk niet meer zeggen tegenwoordig. Heb ik geleerd van vriend Herman. Maar zeg nou eerlijk: Een plastic-boodschappentas-in-de-jaren-80-populair-om-mee-naar-de-markt-te-gaan-bij-met-name-medelanders-met-migratieachtergrond. Ja, dat bekt niet, dus wij hebben het gewoon over een Turkentas.
Op station Rotterdam-Centraal voegt zich nog een andere “zwerver” zich bij me met een feloranje plunjezak, winkelwagentje mocht helaas niet mee het perron op. Het is gezellig met Hans, mijn partner in crime voor het bagagegedoe. Hans en Fabienne zijn initiatiefnemers van het project in Nepal (Helping Thulo Parsel) dat ze samen met de onmisbare hulp en coördinatie van hun adoptiezoon Raby daar runnen. Fabienne heb ik ontmoet op een cursus over Tibetaans Boeddhisme bij ons reisbureau en het klikte. Ze vertelde over het project dat ze hebben opgestart na de aardbeving van 2015. Helaas kun je in Nepal niet zo ongeveer voor alle niet vooraf ingepland leed terecht bij de overheid zoals wij wel gewoon zijn in ons kikkerlandje. Natuurlijk heb ik gelijk wat gedoneerd en blijven volgen en sinds 1 januari sponsoren we constructief de bouw van huizen in het verwoeste dorpje Thulo Parsel, de plaats waar Raby met zijn broer vandaan komen. Het mooie van het project is dat het niet alleen maar geven is, maar dat er ook echt een inspanning tegenover moet staan van degene waarvoor na een strenge selectie een huis wordt gebouwd. Goed materiaal is moeilijk, dus zit er nu in het ruim een aantal slijpschijven en boortjes en nog 5 paar werkschoenen met stalen neuzen. Opsturen is een drama. Wie ooit op de luchthaven van Kathmandu is geweest, kan zich dat levendig voorstellen. We kletsen lekker bij verder onderweg naar Schiphol.

Zo zaten we dus dan vlak bij de incheckbalie’s met de koffers en tassen open om alles zoveel mogelijk bij elkaar te stoppen, hopend dat we niet verdacht over zouden komen met heel onze menage. Op een of andere manier had ik 30 kilo ruimbagage (Flying Blue member?), dat moest wel even geverifieerd… (het bleek bijna 2,5 teveel) maar de jongedame aan de balie was zeer vriendelijk en het mocht zo mee. Handbagage nog een rugzak met bijna 10 kilo en handtas. We nemen afscheid en ik ga op pad. Flinke rij bij de security, maar gelukkig hoeft niet meer alles uit de tas. Ik probeer nog een fatsoenlijke maaltijd te scoren, maar dat viel niet mee. Er is nog weinig open. Uiteindelijk moest ik zelfs nog flink doorlopen naar de gate waar ik gelijk kon boarden, om vervolgens nog ruim drie kwartier te moeten wachten omdat we het tijdslot hadden gemist. Het was “erg druk” in de lucht boven Polen en ja, beter maar een beetje goed uitkijken, want wie weet wat daar momenteel allemaal rondvliegt.
Fingers crossed voor wat ik dan in Dubai ga hebben, ik moet met een bus of metro 20 min naar een andere terminal, eigenlijk een klein vliegveld ernaast. En dan ook nog een boardingpass zien te scoren omdat het eerste deel KLM is en het tweede deel FlyDubai. We gaan het zien. En dat in niet veel meer dan een uur als het tegenzit…

Maar alles zit mee, kennelijk ook de wind, want ipv 40 minuten vertraging waren we 8 minuten te vroeg. Het wijst zichzelf zoals Hans me verzekerde en de mevrouw naast me in het vliegtuig, huidarts, die heen en weer pendelt tussen werk in Dubai en Canada. Over woonwerk verkeer gesproken….
Wél moet ik 2 x door de security, er is geen hond en dat is makkelijk want uiteindelijk moeten camera’s en laptopje natuurlijk toch uit de rugzak gepeuterd van tussen een set schone kleren en toiletspullen, het debacle van de verloren bagage van een reisgenoot vorige keer in Nepal nog in gedachten en ik reken er niet op dat ik tijdelijk wat onderbroeken shirtjes van mijn gids zal kunnen lenen. :-)
Het is een kwartiertje rijden met de bus naar terminal 2, soort klein aanhangvliegveldje. Dan gaan we boarden en de bus staat er al. Moeten we weer een kwartier rijden. Die logica ontgaat me. En dan natuurlijk weer security. En natuurlijk ga ik altijd af bij de poortjes, toch heb ik geen verborgen wapen bij me, misschien wel mijn eigen geheime wapens? Who knows.

We persen ons in het kleine vliegtuigje van FlyDubai waar de afmetingen van gangpaden, stoelen en beenruimte duidelijk op Aziaten is afgestemd en dan ben ik niet eens groot. Ik zit tussen twee heel gezellige Nepalese dames in, jammer genoeg kan ik ze niet altijd goed verstaan en dat kwam niet enkel door de mondkapjes. Maar prima vlucht en zowaar lekker eten (Nepalees). Het KLM eten was ronduit slecht en de frietjes die ik kocht in Dubai smaakten naar karton, net zoals de zogenaamde panini van de KLM, niet gaar en met ondefinieerbare prut erin.

Ook op de luchthaven gaat het snel, ik ben binnen 10 min er wel doorheen. De bagage was er zo (Fijn he Hans!).Overigens is er een hal bijgezet, geen overbodige luxe, want toen ik vorige keer vertrok, stonden we om 07.00 uur te wachten tot de luchthaven open ging met rijen van hier naar Tokio. De ATMs kon ik niet vinden, komen wellicht nog. Maar er zitten er een paar vlak bij het hotel, dus komt goed. Na een paar minuten komt er iemand van de reisagent naar me toe, de gids komt zo. Zit nog vast, maar ook die is er binnen een paar minuten. We rijden vanwege Nepalees nieuwjaar ook heel snel naar het hotel. Ik heb een lekkere ruime kamer en het is overduidelijk dat men heeeel blij is met weer wat toeristen. Ook voor de gids ben ik zijn eerste klant na de Corona. En ja, hier is geen coronasteun.

Een beetje met de bagage gerommeld, en gedoucht. De badkamer is geheel volgens de Aziatisch regels:

• Er hangt/zit iets los: deze keer de wc bril
• Het is doorgaans schoon op wat kalkaanslag na
• Het afvoerputje zit zo ver mogelijk van de douche vandaan en de vloer loopt niet af. De juiste garantie voor een waterballet.
• De wc zit 20 cm naast de douchekop, dus je weet dat je de klep omlaag moet doen, het wc-papier veilig moet stellen, zoals ook je toilettas. Deze kun je vanwege punt 3 ook niet op de grond laten staan. Ook niet op het planchet, want dat is doorgaans heel smal en niet vlak, maar voorover hellend.

Het is dus gewoon weer “thuiskomen”, alles heerlijk vertrouwd.
Ik ga nu echt even een uurtje dutten en dan een wandeling maken uit de Trotter gids. Ergens een biertje zien te scoren en mijn camera maar eens uitpakken.

Geschreven door Jacquelijne.opreis