s’ Nachts is het flink gaan regenen en onweren en ’s ochtends regent het nog steeds. Ik trek lekker mijn rode korte broek aan, want kennelijk heeft het weinig zin om me aan te passen met een rok tot halverwege mijn kuiten, ze vinden me toch raar. In mijn rugzakje zit mijn grote pareo en een wit vestje waarmee ik me bij de tempels van Ranakpur prima kan bedekken.
Maar niets van mijn gedachtegangen klopt vandaag. In Ranakpur hebben ze ook de commercie ontdekt en is er entreeheffing dubbele van de RoughGuide, ook apart voor camera natuurlijk en ook al is mijn pareo lang genoeg; ik moet een belachelijke broek voor 100 rupees lenen. Als ik hem terug inlever staat er een Spaans stel met beiden een pareo en komen er ook niet in Tja. Ik weet dat Evert en Jasper indertijd ook problemen hadden en dat onze pareo’s uitkomst boden. Maar goed.
De tempel was verder heel erg mooi en de moeite waard. Deze tempel kent 1444 zuilen die allen verschillend zijn uitgehouwen in wit marmer Het is werkelijk prachtig. Ik verbaas me erover dat ik nog na 9 jaar zoveel weer herken. Prachtige gebeeldhouwde zuilen dus, heel mooi licht (ook al is het buiten donker en regent het flink). Schitterende koepels. Natuurlijk waren er weer allerlei priesters, gidsen en wat dies meer die ons wilden rondleiden (nee, niet voor geld, maar natuurlijk donatie of whatever en ze spreken maar 3 zinnen Engels), zegenen, voor ons bidden. We hebben het allemaal beleefd afgeslagen, met alle heilige plaatsen die ik bezocht heb en zegeningen die ik al over de hele wereld heb ontvangen, moet ik inmiddels al in het voorportaal van het nirwana zijn, dus maak ik me verder over ons zielenheil geen zorgen. Het is allemaal goed bedoeld lijkt het, maar het komt er altijd op neer dat je moet doneren. Nu willen we dat best, als we niet al volop entree hebben betaald en ook nog camera fee. Als we in een tempel komen, waar dat allemaal niet is, dan is dat vanzelfsprekend, maar het houdt een keer op. Het stuit me ook nogal tegen de borst dat men zeer poeslief en vriendelijk naar je toekomt en er dan altijd weer een addertje onder het gras zit. Jammer is dat.

Onze chauffeur komt ons al tegemoet lopen, maar we willen nog even het kleine belendende tempeltje zien dat ook mooi is. Hoort niet bij het complex, is bijna niemand, dus wel donatie.

Door de gietende regen rijden we richting Udaipur en stoppen nog ergens in de toeristische surroundings van de tempels (waar geen hond is vanwege het weer en off-season) voor lunch.
Halverwege de middag arriveren we dan in Udaipur waar onze chauffeur ons niet helemaal tot het hotel kan brengen en we aan de rand van het oude stadsdeel over stappen in een tuctuc.
To my great surprise zitten we vlakbij het hotel waar ik met de kinderen zat, het is ook weer een juweeltje. Prachtig opgeknapt en bijgehouden en heel aardig gedecoreerd. De kamer is niet ruim maar met “lake view”. We hebben dus uitzicht op het Picchola meer en de raampartij is een romantische erker met kussens, een echte loungeplek. Maar ik popel om even weer Udaipur te gaan verkennen. Vorige keer was Frank er erg ziek en had hoge koorts, dus durfde ik niet langer dan af en toe een half uur, max drie kwartier weg te gaan. Natuurlijk herken ik direct de tempel vlak bij het hotel en een aantal straatjes, echter, de tijd heeft ook hier niet stil gestaan en je moet enorm oppassen niet van je sokken te worden gereden door immer toeterende tuctucs en vooral brommertjes. We gaan echt even voor-verkennen en zoals Adrie zegt: Morgen bezoeken we alles. Hopelijk is het dan iets beter weer. Hier heeft het tot einde van de middag wat geregend. Jammer hoor, want de witte gebouwen in het meer zijn een stuk mooier en sprookjesachtiger met zon!
Frank wilde heel graag een miniatuurschildering en aangezien Udaipur daar bekend om staat, ben ik ook leuk geslaagd. De kunstenaar zelf, was ook een plaatje an sich. Hij had op beide oren haren staan van zeker 5 cm! Natuurlijk staat hij op de foto met zijn schildering. Ook Charlotte had gevraagd voor haar een bepaald model leren rugzak te kopen, aangezien leder hier veel betaalbaarder is dan bij ons. Dat lukte nog niet helemaal. Al met al hebben we nog een heel eind gelopen en moeten maar eens terug. We stoppen onderweg aan het water bij een hotelrestaurant dat over het water kijkt en vragen om bier. Dat hadden ze niet, maar kon prima geregeld worden. Hahaah. We zaten exclusief in “de bar” en uitbouwtje van een paar vierkante meter met zicht over het meer. De tafel plakte “een beetje” en de glazen zagen er ook niet zo fris uit, dus aangezien er geen andere gasten waren, hebben we de ¾ liter flessen maar als bouwvakkers soldaat gemaakt. Who cares….
Het restaurant in het hotel blijkt niet alleen zeer sfeervol, maar ook zeer smakelijk. Niet voor niets als een van de beste van de stad vermeld. Prachtig zicht over het meer met allerlei lichtjes….Aangezien we vanmiddag al curries hebben gehad en we niet gaan overdrijven, heeft Adrie zich tegoed gedaan aan heuse fish en chips en ik aan een buitengewoon smakelijke lasagne…

Geschreven door Jacquelijne.opreis