Vandaag zoals aangekondigd een actief dagje (nou ja, de ochtend dan....). Om een uur of 09.00 krijgen we de coördinaten door van waarheen we moeten rijden voor het eerste onderdeel. Mijn eerste ultra-light flight. Het is een heel klein open vliegtuigje met een vleugel erboven en achterop een vliegtuigmotor en een propeller. Ik vind het echt zo superleuk! Het gekke is dat zodra je in de lucht bent (bijv. ook bij paraglyden) je geen hoogtevrees meer hebt. Ik althans niet. Nou ja, en als dan die motor uit zou vallen, dan stort je nog niet knoerhard neer want dan heb je die vleugel. Volgens mij doet die ook echt wel wat op de thermiek, althans de piloot was toch wel wat bezig met sturen enz met die vleugel die kon hij bedienen met een horizontale stang en ook door gewoon aan de staalkabels even wat te trekken. Nou ja, veiligheidshalve toch maar een adventure verzekering afgesloten om Adrie niet met de ellende te laten zitten als ik zou neerstorten (overigens was de ATB tocht volgens ons gevaarlijker en die viel dan weer wel onder de gewone reisverzekering). Toen ik in okt 2019 ging paraglyden en ook een helicoptervlucht maakte naar het Anapurnabasecamp in Nepal heb ik zo ook mijn maatje tijdens de reis daar alle info gegeven. Je weet maar nooit.

Het was fantastisch! Beetje frisjes omdat mijn vest niet winddicht was, maar dat is minor. Zodra de piloot de motor startte begon het hele geval te trillen en een enorm kabaal te maken. We rijden de landweg op die dienstdoet als start- en landingsbaan en hoppa! De piloot kijkt nog even om met een opgestoken duim en vragend gezicht, en ik steek lachend mijn eigen duim op en daar gaan we. In het ochtendlicht vliegen we zo ruim 20 minuten door het dal dat in het noorden omsloten is door het Rodopigebergte, in het zuiden het Piringebergte en in het westen het Rilagebergte. Het is erg bijzonder en ik kan zelfs met mijn compactcameraatje wat foto's maken. NA kunstig manoeuvreren weet de piloot weer keurig op het landweggetje aan te komen rijden. Het was weer een hele toffe ervaring! Adrie bleef liever met beide benen op de grond en heeft wel stukjes gefilmd en als mooie tegenhanger ook een aardig stukje paard en wagen gefilmd.

Op naar de volgende locatie: het kantoor en tevens uitvalbasis voor de ATB tocht die we beiden zouden gaan doen. We hebben dit nooit eerder gedaan en is volgens mijn zoon Frank ook heel tof om te doen. Alhoewel het hier niet de woestijn rond Dubai is. We krijgen kort uitleg en daar gaan we. Ik had verwacht dat we met het handvat gas moesten geven zoals op een brommer, maar dat moet met je rechterduim met een hendeltje. We hebben geheid morgen spierpijn in onze rechterduim. Het duurt even om het gevoel te hebben en om te weten hoeveel kracht je moet geven om te sturen, behoorlijk wat dus. Na vijf minuten maak ik een vervaarlijke move richting de bosjes, maar ging net goed. Nu wordt het terrein ruiger, met veel stenen en putten enz. en het heet niet voor niets All Terain Bike, dus zal het wel gaan. Net als bij de afdaling langs de death road in Bolivia. Daar dacht ik eerst ook even ; oh my god, en het ging na enige tijd ook gewoon goed. Na een minuut of 10 begon ik er ook echt veel plezier in te krijgen, maar het blijft wel opletten.

Jammer genoeg had alleen onze begeleider die voorop reed spiegels, snap ik wel , als je omkiepert wat sommige mensen wel doen, kost het je geheid iedere keer een spiegel, dus ik kon niet zien wat voor capriolen Adrie al dan niet uithaalde, maar ik hoorde nog steeds wel herrie achter me, dus zou wel goed gaan.
Af en toe even een korte stop, wel fijn om je duim even bij te laten komen en je armen, want het sturen was behoorlijk zwaar dus. Na een uur komen we ook hier weer moe maar voldaan terug. Adrie laconiek: nou, dat heb ik dan ook weer een keer gedaan, hoeft daarna niet nog een keer. Nou, deze oudjes kunnen dus best nog mee.

We rijden terug naar het hotel om even wat bij te komen en gaan dan ergens in Bansko wat eten. Je ziet dat dit stadje duidelijk heel erg (mooi) is opgeknapt. In de 17e 2n 18e eeuw kende het al een bloeitijd door handelaren die over de Ottomaanse handelsroutes, hun waren (leer, tabak enz) verkochten naar West-Europa. Sinds de jaren 90 verkoopt het zichzelf als ski-oord en is sinds een jaar of 10 het belangrijkste ski-oord in Bulgarije. In het centrum is het nu vanwege de zomer rustig, maar er zijn heel wat leuke restaurantjes en mehana's (tavernes). Er is nog een stukje oude stad, maar dat verdwijnt snel en maakt plaats voor nieuwe luxe hotels. Vlak bij ons hotel, aan de rand van de oude stad zie je dan ook nog wat oude vervallen gebouwen, schuurtjes en een compleet verroest fabriekje. Met de verkoop van grond en door het toerisme is men hier rijk geworden. Echter, de schaduwzijde van de hele ski- onderneming is de natuur die daaronder lijdt. Maar naar het schijnt hebben de natuurpartijen weinig in de melk te brokkelen bij de regering. De economische belangen zijn te groot...

Na alle indrukken gaan we lekker op het balkon van ons hotel zitten lezen, maar al spoedig dommelen we weg... het was een mooie dag!

https://www.facebook.com/100002330149895/videos/239356811401629/

Geschreven door Jacquelijne.opreis