Vandaag weer een reisdag. Het grootste gedeelte weer kronkelige bergwegen met putten en landslidings, ook op 2 plaatsen is de weg een stuk verzakt. We stoppen even in Xieng Khouan, nu beter bekend als Muang Khoun. Het was de hoofdstad van Laos totdat deze in de Vietnam-oorlog volledig is verwoest. Vientiane werd daarom de nieuwe hoofdstad. Ongelooflijk.

Er stond nog een grote buddah, waar we naar zijn gaan kijken. Zijn kop was eraf geschoten en vonden ze later in de rivier terug en is er een jaar of wat geleden weer opgezet. Eerlijk gezegd vind ik het een gedrocht met een heel rare gezichtsuitdrukking, maar goed. Hij heeft hier ook weer betekenis.
De volgende stop is veel leuker: een Kmong -dorpje. Allen vindt onze gids dat hij eerst 20 minuten uitleg moet geven terwijl we daar midden tussen de houten huizen en de krioelende kinderen staan, ik blijf deze keer maar eens niet beleefd naar zijn eindeloze verhalen luisteren (hij vertelt echt zinnige dingen, maar is o, zo ongelooflijk langdradig en langzaam, ben ik niets bij). En ik ga lekker met die kindjes aan de slag. Heb nog wat ballonnen in mijn zak gestopt en ze zijn behoorlijk nieuwsgierig en ik ook, dus dat komt goed uit.

De Kmong ken ik ook uit China en Myanmar. Maar zitten in meer landen, oorsprong Mongolië. In China terechtgekomen, door communistisch bewind naar Laos, daar ook weer grotendeels verjaagd naar oa Amerika omdat ze in de Vietnam-oorlog de Amerikanen bijstonden. Maar hebben nog steeds zeer eigen cultuur en gebruiken rondom nieuwjaarstradities (is oa ook huwelijksmarkt zeg maar), ieder huis heeft 2 deuren: een voor de normale man en een voor de voorouders/geesten en hooggeplaatste gasten. Enz.. Ook nog eigen taal enz. Veelal ongeletterd, al verandert dat nu wel. Blijkt dat naar Amerika ook met name de Hmong vertrokken die wel geletterd en gestudeerd waren. Desalniettemin heerlijk om even rond te lopen en wat foto's te maken.
De buffels worden gehouden voor stierengevechten en kosten normaal een 1500 $, maar de gevechtstieren wel rond de 10.000$. Zijn vaak ook Amerikanen die daar kennelijk voor de fun in investeren. Maar degenen die de buffels houden hebben er zo te zien ook veel plezier in.

Na veel geslinger en een goede lunchstop eindelijk een rechte weg de laatste paar uur (we vertokken om 8.30 uur en arriveerden ongeveer om 17.30 uur. We nemen afscheid van onze o, zo attente en vriendelijke chauffeur Eer (zal je wel anders schrijven ) en met gemengde gevoelens van onze gids. Hij deed zijn best hoor, maar we kregen er allebei een beetje de kriebels van.

Het hotel hier is heerlijk. Grote leuk ingerichte kamer met eindelijk weer eens een douche met flink lekker warm water en uitzicht pal op de boulevard met aan de overkant van de Mekong waar we op kijken: Thailand. Grappig hoor, zo dicht bij!

Op de boulevard, net zoals in China met hele groepen dansen op muziek. Zeer amusant. Ook zowaar iets van een zonsondergang.

We wilden gaan eten in het Friends restaurant, een broertje van het restaurant waarmee ik met Evert en Marijke heb gegeten op onze Vietnam-Cambodja reis, gerund door zwerfkinderen die daar een opleiding in de horeca krijgen en zo uit hun uitzichtloze bestaan kunnen komen. Echter, we vinden het niet, ondanks Mappy me. Terug in het hotel checkt Adrie op internet en blijkt het gesloten. Maar weer doorgeven aan de Trotter gids...
Morgen buddahpark en wat wats bezoeken hier. We blijken maar een dag te hebben hier ipv anderhalve. We vertrekken zaterdag morgen al om 0600 uur naar het vliegveld om naar het zuiden te vliegen, ipv eind van de middag!

http://www.hbrm-laos.com/ superior mekongview room.

Geschreven door Jacquelijne.opreis