We duiken het platteland in, slingerende hobbelige wegen. Vanochtend zoeken we een Four Seal Miao dorpje. Het is echt een klein gehuchtje van een paar huizen, maar men is druk bezig met nieuwbouw. Het krioelt hier van de peuters en de kleuters, allemaal even smoezelig en armoedig gekleed, maar er wordt volop gespeeld en gerend…We gaan een beetje rondkijken en af en toe zien we een oude baas of oud wijffie, de beroepsbevolking blijkt aan het werk. Jason heeft ook hier weer geregeld dat er twee meisjes worden aangekleed voor wat geld. Het ene meisje is werkelijk adembenemend mooi, maar ongelooflijk verlegen. Aanvankelijk verschuilt ze zich achter haar haar. Maar ze raakt er overeen en we maken mooie foto’s. Deze Four Seal Miao hebben prachtig geborduurde kleding met bloemenpatronen waarnaar ze kennelijk vernoemd zijn. Ik kan het niet laten nog even een foto te maken van Herman, die 2.05 lang is met een volwassen vrouw, die zo ongeveer tot zijn elleboog loopt. Je raadt het al, wederom een hoop bekijks.

We rijden naar een ander dorp wat enigszins toeristisch was. Ik bezwijk voor een paar prachtig geborduurde kinderlaarsjes… Een beetje buiten de toeristische straatjes, komen we in wat rustiger vaarwater waar we ongelooflijk mooie plaatjes schieten, zo authentiek; de huizen, steegjes, maar ook de bewoners. Een van de leukste plekken was wel een tempel die gerund werd door oude besjes – er zaten er ook zeker 20 buiten te borduren en te kwebbelen en ons aan te staren, we ontsteken er boterlampjes en gaan de tempel binnen die gewijd is aan het Boeddhisme, Taoisme en het …..Heel mooi. Voor een grote Buddah staan 2 oude besjes geposteerd. Heel bijzonder. ..Mooie dag.


De minderheden en agrariers zijn over het algemeen vrijgesteld van de eenkindspolitiek. Zij mogen na 4 jaar een tweede kind. Het kan ook zijn dat je gewoon een extra kind “neemt” maar dan moet je een eenmalig bedrag betalen dat behoorlijk fors kan zijn, ligt een beetje aan de regio en aan het gemiddelde inkomen in die regio wat je moet betalen. Als je dit niet doet, dan is je illegale kind ook uitgesloten van onderwijs, creche enz. De tendens is wel dat het soepeler wordt, ook vanwege de vergrijzing. Maar mensen die in overheidsdienst werken zijn nog steeds strikt gebonden aan één kind.

Jason overlegt met ons een wijziging in het programma, over een paar dagen gaan we naar een festival en daar is heel slechte accommodatie, we zouden daar blijven omdat het festival de volgende dag nog voortduurt, maar het is meer van hetzelfde dus kunnen we beter terugrijden naar Sandu (geloof ik) zodat we een beter hotel hebben en kunnen van daar uit ook op ons gemak weer naar het volgende hotel. We vinden het prima, dus dat wordt geregeld.

Over de kleding en schoeisel van veel jonge meisjes en vrouwen heb ik het al gehad, naar ons idee vaak goedkoop aandoend en ordinair. Misschien een reactie op de verlichte MAO pakjes? De meeste van deze dames zijn toch wel van na die tijd denk ik dan…..De oude vrouwen hebben niets elegants, integendeel. Ze lopen in een lange broek met een zwabberend jasje en hebben een soort van kort koksmutsje op in allerlei kleuren. Kan wit zijn maar ook donkerblauw of zo. Verder vallen natuurlijk de ongelooflijk slechte gebitten op, maar deze verlenen velen natuurlijk ook wel een heel eigen karakteristieke kop (en dat vinden we dan weer leuk om te zien…).

Oeps, we moeten als een gek remmen met de bus, aangezien er ineens ergens vanachter een brommer komt met een vrouw met voorop. Los op de tank een peuter….levensgevaarlijk..
Ik krijg van Jason een prachtig geïllustreerd boek in mijn handen gedrukt over de kleding en het handwerk van de Miao (of Hmong zoals ze zichzelf liever noemen). Helaas duurde het nogal een tijd eer ik de voorafgaande tekst had gelezen en daarna de expliquerende tekst bij de foto’s aangezien we net nu op een snelweg zitten (prima als je wilt lezen), maar niet als je iedere minuut door een tunnel gaat. Grrrrr. Duurde dus wat langer dan gepland maar gaf wel mooie achtergrondinfo.

We komen aan in Kaili, en hebben hier een heerlijk communistisch uitziend hotel, maar van alle gemakken voorzien. De kamer voorziet ook in allerhande aan te schaffen artikelen naast de gebruikelijke minibar, zoals onderbroeken, condooms , glij- en stimuleringsmiddelen en natuurlijk een menu voor de afroepdames die ons iedere avond bellen. Hahaha. Geen klandizie. We nemen om de beurt de telefoon op en hebben dikke pret.
Geen zin om nog ver te lopen voor een avondhap, dus we stranden bij een heel simpele tent aan het eind van de oprit van het hotel. Heel kleine houten krukjes, zoiets als het opstapje in de keuken om op te zitten. Ik wijs maar wat aan wat anderen eten en loop ff de keuken in om een beetje duidelijk te maken wat we wel willen eten en het gaat allemaal prima. We krijgen tot onze verbazing zelfs in keurig plastic geseald eetkommetje en lepel. Ook in de keuken wordt heel netjes gewerkt en als je dan ziet wat er op de grond ligt... (wordt wel weer keurig opgeruimd, maar die Chinezen zijn wel viespeuken zeg!). Op straat is het overigens overal heel schoon, er wordt veel geveegd en er ligt amper afval. Het is overigens, we zitten net binnen, een herrie van jewelste, wat praten die Chinezen hard! Er zijn ook wat kinderen die zich ook nogal laten gelden. We genieten en men geniet ook duidelijk van ons, want we worden weer – we zijn er inmiddels aan gewend – hopeloos aangestaard.

Geschreven door Jacquelijne.opreis