Maandag 15 augustus
Blijk ineens nu wel op internet te kunnen met mijn laptop. Als ik dat had geweten had ik eerder geprobeerd vanochtend, dus snel alvast even foto’s van gister Fatepur Sikri geupload.
Lekker uitgeslapen en dan ontbijten. Wat en drukte en een herrie! Het is Independence day en daarom zijn velen een lang weekend vrij (en mag er vandaag geen alcohol worden geschonken ter verhoging van de feestvreugde, een zogenaamde dry day). Merendeel hotels blijkt bezet te zijn. Dat kunnen we wel zien! Onze beste chauffeur weet precies wat en hoe en brengt ons naar het voorverkoop kaartjesloket, waar nagenoeg geen enkele tourist is en dus hebben we zeer snel voor het volle pond (1000 rupees) onze kaartjes. Indiers betalen 40 rupee… Maar wij krijgen dan ook overschoentjes voor in het mausoleum, en een half litertje water. We kunnen ook snel door de gate (mannen en vrouwen gescheiden) en daar staan we dan. Ondanks dat het vandaag topdrukte is, zijn we overal zo doorheen. Goed ingeschat van onze chauffeur; de rijen staan ’s ochtends vroeg en aangezien het niet echt helder is, is er van opkomende zon waarschijnlijk weinig of niets te zien en hoeven we niet om 05:00 uur uit bed om in de rij te gaan staan. Wederom ten prooi aan allerlei gidsen en neringdoenden. We slaan ons er doorheen (figuurlijk) al heb ik af en toe de neiging dit letterlijk te doen als ze zo opdringerig zijn). Als we nee hebben gezegd (en meestal een aantal keren) gaan ze gewoon doorn. Ik kan daar erg slecht tegen. Maar daar kwamen we niet voor! De Taj Mahal. Het is werkelijk weer even indrukwekkend als 9 jaar geleden en nu snap ik ook weer waarom dit een nationale trots is. We genieten en hoeven niet in de ellenlange rij voor het mausoleum… toch waar voor ons geld. Dat is wel fijn, want je staat zo een uur denk ik en het is erg warm inmiddels. De straaltjes zweet lopen overal. Mijn half litertje is zo op en gelukkig kan ik ergens bijvullen (drinking water, ik vertrouw er maar op. Heb het vaker gedaan deze reis als ik drooggevallen was). Maar het hele complex straalt een enorme grandeur uit. Jammer genoeg staat een deel in de steigers, afgedekt met felgroen doek… jammer hoor. Maar aan de zijkant kan ik wel wat foto’s maken waarbij ik het wat omzeil. Er is iemand die ons samen wel op de foto wil zetten met onze camera. Het wemelt namelijk ook van de “professionele” fotografen. Die proberen foto’s te slijten. Gek genoeg wil hij geen geld. Dat kan in de krant. Af en toe wordt je hier schijtziek van iedereen die voor alles altijd maar geld wil. Het knipmes dat even met je meeloopt naar de kamer en dan aanwijst waar de badkamer is en de waterkoker. Typisch genoeg denk ik dat we dat eigenlijk zelf ook best kunnen vinden. Maar uitleg over de uitgebreide schakelpanelen om gewoon je bedlampje aan te kunnen doen, ho maar. Ook in dit moderne hotel, toch zeker weer meer dan 20 schakelaars. Toen gisteravond voor de zoveelste keer weer eens de stroom uitviel gingen met de stroom daarna ook ineens ALLE lampen aan in de kamer. We waren 5 minuten bezig uit te zoeken hoe alles weer uit moest en alleen aan wat wij wilden. Hahaha. De kofferdragers (natuurlijk), maar ook iedereen die je vriendelijk aanspreekt (hello my friend – jij bent mijn vriend helemaal niet, ik ken je niet eens) nee, ze zijn geen gids, willen niets verkopen, maar of je toch misschien wel even wilt kijken. De kerels die in Pushkar ons een verfrommeld afrikaantje (oranje bloem, oftewel op zijn Vlaams: negerkopke) en de handen willen duwen en dan geld vragen, want dan moet je gezegend etc. Nou ik ben er meer mee gezegend als ze ons eens met rust laten. Zo.
Maar goed, onze Tharoun zorgt ook voor de innerlijke mens en zet ons af bij een restaurant dat ons gister ook al werd aanbevolen, maar we wilden buiten zitten. Het is er schoon, modern en we eten pasta. Hebben af en toe de curries wel wat gezien.. . En vanavond in de trein moeten we maar weer zien. We rijden naar het Rode Fort en met name de aankomst is er imposant. Ik ben er toen eerder geweest, maar dacht dat er ook nog wel binnen een en ander te zien was, maar er waren helaas geen mooi opgeknapte zalen met schitterende gebruiksvoorwerpen. Adrie was natuurlijk weer weg van de haremverblijven, haha.. Altijd hetzelfde. Maar waar was toch die zwarte troon? Er was nog een stuk dat we niet gezien hadden, en ja hoor. Een troon, aanvankelijk uit een stuk zwarte steen heel groot, dat ergens in de 16e eeuw uit Perzie of zo kwam. Moet een hele onderneming zijn geweest.
Aangezien we nog wat vroeg zijn om naar de trein te gaan, zitten we nog een uurtje in de lobby van het hotel, waar het tenminste niet snikheet is en ik zowaar ineens verbinding heb. Dus snel foto’s geupload, dat neemt het meeste. Verslag schrijven en daarna uploaden kan ook bij een mindere verbinding wellicht. Ook zie ik kans om iets van een meeting point af te spreken met Marco die wel een Indiase telefoon heeft met netwerk. Naarstig zoeken in de Rough Guide (met dank aan Adrie) levert een restaurant op redelijk bij ons in de buurt en bij een hoofdstraat. Duimen dat we elkaar morgen vinden!
Inmiddels zitten we in de eerste klas waiting room (ladies, maar dat is geloof ik afgeschaft) en werk ik maar mijn verslag bij. We moeten toch een uur of twee wachten, maar volgens de chauffeur wat het nu zeer rustig, maar doet hij er normaal gesproken een uur langer over om bij dit station te geraken.
Bij de parking van iets dat er uitziet als een katholieke kerk (rood en wit en met een heus kruis op het dak) en het station blijkt te zijn, worden we opgewacht door een lokale agent. Er gaan ook nog een stuk of 6 Portugezen met dezelfde trein, maar 2e klasse. Ik hoop dat onze upgrade naar 1e klasse ons wat gerief verschaft (relatief dan) en wat minder herrie. Hier zitten duizenden mussen knoerhard te knetteren en wordt er constant omgeroepen. Maar het is hier wel gemoedelijk in de waiting room…
Dan hebben we nog een drager die voor onze koffers zorgt (100 rupees per koffer? Dat lijkt me wat veel, maar hij sjouwt alle trappen, ook later van waiting room naar perron en nog een keer trappen op en af naar ander perron, omdat de trein vroeger (!!!) aankomt dan gepland. Gekker moet het niet worden en dan ook nog de koffers de juiste cabine in sjouwt. Het kost hem dus ongeveer 2 en half uur voor 200 rupees. De beste man draagt ons beider koffers (zo’n slordige 40 kilo) beiden op zijn hoofd. Heel behoedzaam de trappen op en af gaand. Ik hou mijn hard vast dat hij niet valt. Voor mijn gemoedsrust krijgt hij 50 extra. Hetgeen in het Nederlands het astronomisch bedrag samen van 3,5 euro bedraagt. Nou ja, dat overleven we wel.

We zitten in een 4 ipv 2 persoonscabine, maar lijkt me allemaal geen probleem. Er zit een Italiaanse meneer met zijn zoon, maar ze zijn met 7 en hebben maar gek genoeg 6 plaatsen. Ben benieuwd hoe dat wordt opgelost…Zonder meer luxe plaatsen (hoogste klasse) met kussentje, laken en deken. Het merendeel van de passagiers doet het met heel wat minder. De trein was afgeladen vol en puilde zowat uit. De bekende plaatjes (maar niet van mij, want ik had geen camera in de aanslag en eer die uit mijn tas was.

Uiteindelijk wordt de zoon voor zijn moeder vervangen, hoe het af is gelopen, weten we niet. Ze spraken echt maar drie woorden Engels, maar waren zeer vriendelijk.
Gek genoeg komt de trein stipt op tijd aan, een unicum naar het schijnt. Nadeel is dat we dus al heel vroeg in Varanasi zijn. 's ochtends 10 over vijf....

Geschreven door Jacquelijne.opreis