Vandaag heb ik lekker uitgeslapen. Ik ga niet mee op safari, valt altijd vies tegen, tenzij je in zeer exclusieve en dure parken gaat volgens mijn eerwaarde reiscollega Peter. Na het douchen blijft het water staan, dus ik meld het even als ik ga ontbijten met de vraag of ze een "plopper" hebben. Ik ben net terug van ontbijt en dan staat er een mannetje met een stokje van een bamboeplant. Hij peurt er wat in en het is opgelost. Is weer handig aangelegd, het rooster zit in de zowaar verlaagde douchebak ingemetseld. Niet dat andermans haren uit een putje halen mijn hobby is, maar ik heb altijd wel een wergwerphandschoen in mijn ehbo-kit. Nog even wat geld in mijn broekzak gestopt en een paar kleine zaken in klein rugzakje, camera over mijn schouder en gaan! Ik heb gister geregeld dat ik vandaag een van de fietsen mee kan nemen en doe toch maar braaf mijn helm op. Is warm, maar voorkomt misschien zonnesteek en bij evt. ongeval wellicht een hoop ellende. De weg is hopeloos namelijk. Gister had ik al gekeken hoe de GPS ontvangst hier is en dat is heel goed itt in Khatmandu. Ik heb dus een soort van route uitgestippeld en zie wel hoe het loopt en Maps me brengt me wel weer thuis!

Ik voel me vandaag zo vrij als een vogeltje. Ik kan stoppen waar ik wil, kletsen met wie ik wil. En hopelijk veel foto's maken, bij voorkeur van mensen natuurlijk. Al snel zwaaien er al allerlei kindertjes naar me: Namastee, how are you? Ik antwoord en stap dan nogal eens af voor een praatje en dan is een foto zelden een probleem.

Even verder wordt er rijst geoogst. Daishan festival is zo goed als voorbij, dus men moet weer aan het werk. Ik geniet met volle teugen van de prachtige plaatjes onderweg en al die ongelooflijk vriendelijke mensen.

Hier wordt ik aan de praat gehouden door trotse keuterboeren en moet ik (Ja Karin... !!!) de kippenren in om 10 schriele "local hens" te bewonderen. De familie wil wel op de foto, maar zodra ik een van de vrouwen met een jongetje op de arm wil fotograferen, zet hij het op een krijsen, waardoor iedereen ongelooflijk moet lachen. Een schattige peuter in een heerlijk smoezelig jurkje staat me bedremmeld aan te kijken en staat natuurlijk zo op de gevoelige plaat.

Een paar honderd meter verderop wordt ik staande gehouden door een paar pubermeisjes, ik moet mee en krijg 2 heerlijke avocado's mee en een kop thee. De moeder spreekt jammer genoeg geen Engels, maar wil me zo goed doen. Ik vraag of ik een foto van haar mag maken. De kinderen vertalen haar commotie: ze moet eerst omkleden! Dan maken we een heleboel foto's. Het oudste meisje dat microbiologie studeert, maakt zelfs met mijn camera foto's. Ik had ook wel even in een spiegel mogen kijken: mijn haar is door het zweet en de fietshelm veranderd in een grijze warboel. Ik zweet me trouwens zodra ik niet meer fiets kapot. Het water loopt in straaltjes in mijn ogen en nek.

Ik kom door een dorpje waar ik een man door een microfoon hoor en loop naar het gebouwtje waar een rood kruis op staat. Het is geen voorlichtingsbijeenkomst van het Rode Kruis, maar een kerkje! Voor ik het weet ben ik al gesignaleerd en wordt er een stoel voor me klaargezet. Een stel jonge vrouwen wil me in gebaren van alles zeggen, lastig. Ik maak niet al te opvallend een foto en ga naar buiten, gevolgd door de vrouwen die al hun kroost dan daar tussen de mensen door liep of sliep weer op de arm hebben en willen natuurlijk ook op de foto. Ze vinden het schitterend.

Zo ook de vrouw die van een straatventer met een fiets met mooie manden twee courgette-achtige vruchten kocht. Ze heeft er veel lol in om op de foto te gaan. Ook de oude man, ik laat de foto's zien en de man kijkt ernaar alsof het het zevende wereldwonder is. Ik kan het niet nalaten om met mijn fascinatie voor fietsen in Azië een foto van te maken.
Even verder loopt een -denk ik - bedelmonnik in het zwart met een enorme baard. Ja, ok, je krijgt van mij wel 50 rupee, maar dan moet je wel op de foto! Geen probleem.
En zo gaat het verder. Een moeder en dochter gras snijdend in het veld. De dochter is prachtig vanwege haar jeugd, de moeder vanwege haar ouderdom.

Kindertjes onderweg.. een vrouw waar ik water koop. En dan zie ik weer mensen op een erf bezig, met ik denk bonen plukken uit planten op de grond. Het blijken linzen te zijn. Ik moet komen en naast moeders komen zitten. Ze straalt. Haar zoon is erbij en de rest van de kinderen komt ook aandraven. Ze mist wat tanden, maar dat maakt haar net zo karakteristiek. We zijn even oud.... Eerst wil ze niet lachen op de foto vanwege haar tanden, maar ze moet enorm om mij lachen omdat ik zeg dat IK er echt oud uitzie met mijn grijze haren. En dan staat ze er schitterend op.

Het is mooi geweest en ik rijd terug naar het resort. Bij de splitsing een klein winkeltje met een tafel en wat stoelen erbij en ik vind dat ik wel een biertje heb verdiend. Geen blikjes, dus dan maar een 3/4 l fles. Er zit een jong stel buiten met twee baby's, het is een tweeling, jongen en meisje. Ze zijn zo lief met de kindjes, ondanks dat ze boven en achter het uit wat golfplaten opgezet onderkomen naar onze maatstaven super armzalig wonen. Het is hartverwarmend. Ik koop nog maar een pak koekjes, want je vraagt je soms af wat ze op zo'n dag omzetten...

Moe maar voldaan kom ik na een uur of vier fietsen terug, waar Junu zich kennelijk al zorgen had gemaakt omdat ik nog niet terug was. Maar Linda had gezegd: Maak je geen zorgen, Jacky heeft het geheid prima naar haar zin.
En dat was zo, een dag met een gouden randje!

Geschreven door Jacquelijne.opreis