Na een vroeg ontbijtje gaan we op weg richting de kabelhangbrug om de Manakamana tempel te bezoeken. Deze keer niet met het rode tuctucje maar met de benenwagen. Het is korter dan we dachten. De drager is ons al vooruitgegaan met de koffers over de hangbrug. Een oude tanige man, en dan met mijn toch best zware koffer. Ik geef hem maar een goede fooi. Al vriendelijk lachend als altijd staat Nehra ons al op te wachten met de wagen, een goede Hyunday Creta. Gelukkig geen oud barrel want de wegen zijn niet altijd super. We stappen uit bij de kabelbaan. Akshay is hier regelmatig geweest met zijn ouders. Ondanks dat hij niet bijzonder aan het geloof hecht, heeft hij toch niet ontbeten, want dat hoort niet als je zo’n heilige tempel bezoekt. De tempel is gewijd aan ………wiens man doodviel toen hij haar met leeuwenkracht zag en nog wat onbegrijpelijke ingredienten In dit verhaal. Akshay had het me gister al verteld, toen snapte ik er niets van. Verder onderzoek op internet komt allemaal met hetzelfde rare verhaal. Maar goed, je kunt je er ook weer van alles wensen, dus moet er ook weer flink geofferd worden. Er staat een fikse rij, we schatten van zo’n anderhalf uur, maar hoogstwaarschijnlijk kan ik als (enige)westerling met een ticket dat 4 a 5 keer zo duur is dan van de locals ( in van alle Indiers die hier met grote getale aanwezig zijn, maar die worden niet gezien als foreigner) de line skippen. En idd. We moeten even een ticket kopen, waarvoor niet echt een rij is en dan neemt een of andere gezagsdrager ons mee direct naar het instappunt in kabelwagen waar je met zes man in kan. Soort van wintersportding. Er zijn heel veel verschillende prijsklassen. Ook voor geiten. Die hebben zelfs hun eigen gondel. Een rechthoekig bakje met open bovenzijde. Voor nog geen 2 euro mag een geit heen en een retour is even duur. Kunnen ze makkelijk doen, want ze komen toch niet retour. Althans niet in één stuk.


We worstelen ons bij aankomst lang talloze kraampjes met offergaven (veelal bloemen schaaltjes met wierook etc.), maar ook kippen. Die mogen ook mee met de gondel, voor de helft van een geit, maar het is praktischer ze daar te kopen. De kippenfarm zit naast het uitstappunt. Het is nog heel wat trappen omhoog en we zijn al ruim 800 m gestegen met de gondel, over drie bergen heen. Akshay wordt steeds aangesproken (ik eens een keer niet gelukkig). Blijkt dat ze mij niet aanspreken omdat ik geen offerdingen nodig heb, want als niet hindoe mag ik niet in de tempel binnen. Ze gaan er dan gemakshalve ook maar vanuit dat ik dus geen Hindoe ben. Maar… HIJ kan natuurlijk wel binnen en dus wat kopen. Overigens ziet hij van beide af, want ook daar is weer een giga rij. En natuurlijk kun je je ongelooflijk kitch laten fotograferen voor de tempel.

Het is een heerlijke gezellige boel met veel kleur en levendigheid en vooral met veel mensen. En overal gebeurt wel wat. Mensen staan met offergaven in de rij te wachten om binnen in de tempel te kunnen, er worden offergaven klaargemaakt. Kinderen spelen met de verzwakte duiven, die hier heel veel zijn. Bij de restauratie na de laatste aardbeving hebben ze het oude houtsnijwerk herbruikt, maar zijn ze vergeten er van die duivenpinnen naast te zetten, waardoor het krioelt van de duiven die alles onderschijten. En er loopt zo nu en dan iemand met een geit(je) langs. Achter de tempel is een muurtje met in de schrijnen beeldjes waar met ook weer even prevelt en evt. wierook aansteekt. Maar daarachter is nog een gangetje waar kippen en geiten worden geslacht. Kwam net iemand lang met een grote doorzichtig oranje plastic tas, waar een in stukken gehakte geit zat (met vacht en al in stukken, de doen hier niet zo moeilijk) . Was te laat om een foto te maken en was ook lastig in de drukte. De drukte geeft me wel de mogelijkheid om redelijk ongemerkt foto’s te maken, alhoewel ik ook wel veel wordt aangestaard en aangesproken door met name kinderen, jonge vrouwen en een enkele halve zool, die ik maar negeer en die maar rond me blijft hangen. Ashay houdt het allemaal goed in de gaten merk ik, maar laat het allemaal begaan, tot die halve zool met wil vastpakken en dan grijpt hij vriendelijk maar duidelijk in. Heel mooi, we hebben het er ook verder niet over.


Een jonge vrouw is er met haar ouders die heel gelovig zijn, ze komt uit Mustang en is fotograaf bij een Travel agency, maar is zonder camera want ze is haar sd card vergeten. Lekker handig en ik had mijn fototas niet bij me, want anders had ik nog wel een 16 gig kaartje voor haar gehad wat ik niet meer gebruik. Maar we hebben een leuk gesprek en haar moeder en tante zijn druk bezig met de laatste hand te leggen aan wat heet (en kennelijk werkelijk zo is) 100.000 lights offerings. Het zijn katoenen draadjes met honderden bij elkaar gebonden en ik olie of gesmolten boter ofzo geweekt. Kennelijk zijn ze daar op feestdagen met dit voor te bereiden jaren bezig. Toen we net aankwamen zagen we een aantal mannen met zulke aangestoken schalen rondlopen. Je mag dan wensen wat je wilt. Het is ook overal hetzelfde, een kaarsje branden… Maar overal zitten mensen hun eigen rituelen met hun families uit te voeren, vaak ook weer met vuur (zuiverend) en wierook enz. Er wordt veel en hard gebeld. Overal hangen bellen, ook weer als offer met daarin dan weer vaak de namen van de schenkers gegraveerd. Het is een heel aangename open sfeer, vrolijkheid en devotie en familiedingen allemaal tegelijk. Het hele gebeuren maakte veel meer indruk op me dan de tempel zelf.

Als we teruglopen vraagt Aksjay: “ did you notice you were the only foreigner here? This was just such a local thing you like!”. Hij begint me al te kennen naar een paar dagen. Als we bijna beneden zijn met de kabelbaan zien we weer de reclame op de berg en ook bij op de daken van de huizen die door oa de cement company zijn gesponsord.

De trip naar Barauli in Chitwan National Park duurt wat langer dan verwacht. Ze zijn eindeloos aan de weg bezig en de weg is werkelijk heel slecht met constant putten en kuilen . Nehra loodst ons overal weer zeer goed doorheen. Tegen half 2 arriveren we in de Barauli Community homestay. Het zijn 22 kleine lemen huisjes met elk eigen wc en douche en verder erg basic, maar wel met een plafondventilator en dat is met 38 graden wel prettig. Het is erg warm. We hebben eerst lunch met een tali (hoe kan het anders) en bekijken het programma. Daar stond nog de birdwatch en safari op en dat wil ik niet. We gaan morgen lekker fietsen.
Na douchen en dutten (te warm voor andere activiteiten) gaan we een beetje rondfietsen samen met de gids van de homestay. Hij vertelt over de organisatie enz. het ondersteunt en geeft werk aan veel mensen van de community. Zo komt er vanavond een groep jonge vrouwen voor mij dansen. Dat zit dan weer opgenomen in mijn boeking. We gaan kijken naar de zonsondergang bij het meer. Als we aankomen met de fiets is er ook een jeep van de homestay met een dame die ik al in de keuken zag, er vriendelijk en bekend gezicht met chai (melkthee). Weer terug check ik mijn blog van okt 2019 toen ik hier in de buurt zat (was de nana homestay naar het schijnt van dezelfde organisatie) . Maar deze dame was daar toen ook om ons van thee te voorzien. Ik maakte toen een prachtig portret van haar. Bij terugkomst zoek ik het op in mijn blogs en het is erg leuk.

Dan natuurlijk het dansen. Eerlijk gezegd, een beetje raar dat ik dus kennelijk zo ongeveer de enige ben die de groep heeft ingehuurd kennelijk. Ik dacht dat ze dat laten doorgaan bij zoveel mensen. Maar nee, het is toch betaald en voor hen maakt het niet uit, dus zo zit ik met gids en chauffeur op de eerste en enige rang compleet met popcorn en moet ik als sponsor er dus aan geloven om de laatste dans waar maar geen einde aan lijkt te komen mee te doen, tot groot vermaak van iedereen. Ze hadden Akshay ook de vloer opgetrokken, maar die had zichzelf met veel plezier tot doel gesteld om mij uitgebreid te filmen. Ach ja. Het hoort er dan bij, meestal probeer ik eronderuit te komen, maar dat ging nu echt niet!

Geschreven door Jacquelijne.opreis