Maandag 1 augustus.
Onze agent zou om 08:00 uur met de vouchers enz. komen en dat werd dus half negen. Inmiddels heeft de hotelchef me toch zeer dringend gevraagd een goede recensie achter te laten op TripAdvisor en ons nog ettelijke koppen zeer zwarte koffie te hebben aangeboden. Ontbijt was weer heerlijk en de hele staff (geen idee waar ze allemaal maar vandaan blijven komen, het is maar een klein hotel, maar het wemelt van het personeel) uitermate vriendelijk. New Delhi uitkomen is een opgave, niet alleen plenst het flink, het is ochtendspits, er schijnt een festival te zijn en overal zijn er vage wegwerkzaamheden. Tuctuc chauffeurs negeren het verbod op de snelweg te komen vanwege hun te lage snelheid, maar als je 8-10 personen in een tuctuc kan persen, lijkt dat dan toch gerechtvaardigd. Eigenlijk is de weg een aaneenschakeling van bouwactivieiten, waar voornamelijk veel mensen staan, maar weinig gebeurt. Na een uur of twee komen we dan toch terecht in een wat landelijker omgeving. De wegen zijn smaller en de putten lijken groter. We kijken onze ogen uit. Bij dorpen liggen er ook overal koeien op en langs de weg en soms hele kuddes op de weg. Ieder dorpje heeft zo zijn eigen specialiteiten, een hele rits lang. Ook zien we hier maisperceeltjes. De mais staat er net zo ongelijk bij als bij ons door de zware regenval. De zon is weer gaan schijnen en we genieten van alles wat we om ons heen zien. Onderweg naar het Shegawati district, gekend om zijn mooi gedecoreerde Haveli’s. En wat is dat nou daar? Een kameel of een dromedaris? We houden het dus maar op een dromeel. Later horen we dat in India enkel dromedarissen voorkomen en die noemen ze gemakshalve kamelen. Dromelen dus. De stadjes waar we doorheen rijden zijn ongekend kleurrijk, druk en bedrijvig. Leuk. Dan worden we afgezet voor de lunch. Niet bepaald wat we zoeken. We worden naar binnen gedirigeerd naar een formica tafel en er zitten hele groepen. We moeten maar langs het buffet. Na toch wat aandringen horen we dat het 500 rupees kost en dat is het van geen meter waard. Alles staat er zo te zien al tijden, er is vage vette spaghetti met niets erdoor. Aangedroogde rijst, kipkarkassen, doorgekookte aardappelen. Ik eet liever niet. In Indonesie werden we ook zo’n tent in gedirigeerd en daarna kreeg ik na een paar uur krampen en de dunne… Daag. We nemen een biertje in de tuin, want onze chauffeur is zelf ergens gaan eten ziet het er naar uit en we worden behoorlijk gepest door een groot aantal vliegen. Na het biertje is ook de chauffeur terug en we leggen hem uit, dat dit niet het soort gelegenheden is waar we graag heengaan (itt tot veel andere toeristen kennelijk). Graag ons in een stadjes of dorpje afzetten in het vervolg en dan zien we wel. Na een uurtje komen we door een dorp en eten we daar een pakora op straat (driehoekig gefrituurde hap met aardappel-erwtenvulling, lekker pittig). We worden niet ziek .
Langs deze weg herinner ik me de eindeloze steenbakkerijen, te herkennen aan de hoge fabriekstorens en de stapels rode stenen overal. Grappig. Het landschap verandert ook weer wat. We komen door een dorpje met ineens ook prachtige, helaas niet heel erg onderhouden, maar wel bijzondere haveli’s. We komen in de buurt!
Mandawa is een leuk stadje en we rijden de enorme poort van het kasteel in, hier gaan we overnachten: Castle Mandawa. Volgens onze reisgids het chicste verblijf hier. Overigens eten we niet in het nogal stijve, opgedirkte restaurant met overigens wel prachtige decoraties op muren en plafonds. Daar ontbijten we morgen toch, maar we gaan eten bij rooftop restaurant Monica dat weer het beste restaurant is volgens de rough guide en om de hoek zit. Het is er heerlijk en ongedwongen. Als we naar boven lopen horen we een belletjes rinkelen en een jonge dame zingen. Ze staat in een klein kamertje voor een altaartje en is kennelijk bezig met een of ander hindoe ritueel.
Ons kasteel is bijzonder. Een samenraapsel van allerlei bouwsels, maar zeer leuk en romantisch. Alle kamers zijn verschillend natuurlijk en die van ons met wit marmeren vloer, vele zuiltjes waaronder oa een heuse chill plek met kussens is gemaakt, een schommelbank, en een bed waar we maar amper in kunnen klimmen; het is zeker een meter hoog, met typische opbouw. Het is kennelijk vroeger een hemelbed geweest, maar de hemel is naar het er naar uitziet een keer naar beneden gekomen. Aan de haken in het plafond van de schommelbank hangen we ons eigen decoratie weg: een excuise selectie westers ondergoed die moet drogen. Tja, met deze hitte is een keer extra op een dag wat droogs aan geen overbodige luxe, dus gaat er regelmatig maar even wat in het sop. Het is bijzonder fraai allemaal zo. ’s Avonds zijn er overal lampjes aan en zijn de galerijen sprookjesachtig verlicht. Maar natuurlijk waren we met name in Mandawa vanwege de haveli’s. De rijkversierde koopmanshuizen. Have betekent lucht en li open. Air and space dus. De Haveli’s zijn tot rond 1920 gebouwd. Grappig is dat je tussen zeer traditionele afbeeldingen ook afbeeldingen ziet van treintjes, een houten fiets en mannen in westers kostuum met bolhoed. De meeste haveli’s beschikken over twee open binnenplaatsen, de eerste, kleinere, herbergde in vier hoeken, vier badkamers en vier keukens en op de binnenplaats werd gehandeld. De achterste binnenplaats was voor de ladies. Verder 5 voorraadkamers. Deze haveli’s lagen op de Marco Polo route (dus niet de zijderoute) en er werd zilver, goud, specerijen, zijde en opium verhandeld. Iedere handelswaar had zijn eigen voorraadkamer. In de haveli’s werd ook zoals hier gebruikelijk in groot familieverband gewoond. Afbeeldingen waren altijd 2 olifanten aan weerszijden van de deuren (voorspoed), een kameel voor de goede handel (Dromeel dus eigenlijk) en een paard (kracht en moed). Morgen zullen we in Bikaner in een haveli slapen. De wifi doet het helaas niet naar blijkt, dus duurt het nog weer minstens een dag dat ik verslag kan doen. We krijgen dus ook geen mail of appjes binnen. Eigenlijk ook best lekker rustig.

Geschreven door Jacquelijne.opreis