Vanochtend vertrekken we met droog weer met een flinke boot voor een tocht op de Nam Ou (die ontspringt in een natuurgebied vlak bij de Chinese grens). Gelukkig hoeven we niet verplicht een reddingsvest aan; we kunnen immers zwemmen. Het is een prachtige toch met overal tussen de bergen de flarden wolken. Op een gegeven moment begint het dan toch een beetje te regenen en dus stopt de bootsman om aan de zijkanten de zeilen dicht te doen en het dakje voor ons zodat we droog zitten. We stoppen eerst bij een dorpje ( Ban sop Jean) dat bestaat uit het weven van zijden sjaals enz. Echter, er is maar weinig te zien, de weefgetouwen staan buiten (droog onder afdakken), maar omdat het regent wordt er niet geweven. We moeten maar eens goed kijken of er niet ergens een merkje "made in China" in zit ofzo. Het zijn voornamelijk kippen die overal op de weefgetouwen zitten. En ook hier overal kinderen. Kennelijk is het pauze van school. Ik koop maar wat sjaals om de lokale economie te steunen, al vragen wij ons af of het wel allemaal handwerk van daar is wat we zien.

Maar goed. We varen weer verder naar een plek waar ze garnalen vangen met een soort conisch gevormde manden waar vanuit kleine stroompjes de garnalen inzwemmen. Helaas was de "middelman" net langs geweest en die had alle garnalen meegenomen.
Op een gegeven moment passeren we een witte boot die de health office boat blijkt te zijn, met een rood kruis erop. Tja, sommige van deze dorpen zijn enkel per boot te bereiken.

We vervolgen onze trip naar nog een ander dorpje (Muang Ngoy) dat veel groter is en leeft van het toerisme. Het zit vol guesthouses en restaurantjes en home-stays. In het seizoen (sept-april) loopt het hier barstensvol toeristen. Dat is dan het voordeel van buiten het seizoen gaan: er zijn gelukkig niet al teveel toeristen. Afwisselend is het regenachtig en droog en we doen nog een dorpje aan waar zelfs een tempeltje staat, we lopen erheen en helaas glijdt Adrie heel vervelend uit bij de "afrit" van de tempel (een betonnen, door algen glad geworden schuine weg naar beneden vanaf het tempeltje). Het is heel erg pijnlijk en gelukkig kunnen we vlak bij even zitten om bij te komen en de schade op te nemen, voor zover mogelijk. We strompelen een beetje terug naar de boot (gelukkig geen houten bankjes maar stoelen die volgens ons uit een bus of zo zijn gesloopt). Als we aankomen spoedt Pong zich naar de apotheek om zalf te kopen (iets wat pijnstillend zou werken - uit Thailand). Ondertussen rijden wij door naar de ATM waar ik nog een slordige anderhalf miljoen kip opneem. Ja, je bent hier zonder probleem miljonair. Anderhalf miljoen kip is ongeveer 150 euro. ..
Thuis gekomen Adrie ingesmeerd met de zalf, waarschijnlijk vooral een gekneusde spier en een tik tegen zijn wervels, maar hij heeft weer kleur en praatjes, dus zal ons fietstochtje in LuangPrabang wel een tuctuc tochtje worden, hetgeen ik ook geen probleem vind, want nog een tocht op zo'n k... zadel is niet iets om naar uit te kijken.

Morgen gaan we onderweg naar Luang Prabang waar we onderweg de Pac Ou grotten gaan bezoeken. Helaas blijkt de weg erheen door de regen niet begaanbaar, dus leggen we die per boot af en varen we ook van de grotten verder naar Luang Prabang. Tjoy rijdt met de auto en de bagage naar ons hotel in Luang Prabang. Gisteravond hadden we in het restaurant (voortreffelijk gegeten en heel goede wijn erbij, dat hadden we niet verwacht) al wat Nederlanders gespot, waarmee ik bij het ontbijt toevallig mee in gesprek kwam. Een gezin met drie kinderen. Bleek die man zijn vader erg slecht te liggen, dus zullen ze terug moeten. Oppert Pjong dat ze gerust met ons mee kunnen rijden, de bus rijdt toch die kant op. Dus morgen rijden ze met ons mee, wij gaan dan op een gegeven moment op de boot en zij rijden dan met Tjoy verder naar Luang Prabang. Pjong vergezelt ons in de boot.
Nu nog lekker een beetje verder ontspannen met uitzicht op de rivier vanaf ons balkonnetje met gezellige regendruppels tikkend op het dak.

Geschreven door Jacquelijne.opreis