Vanmorgen waren we alweer vroeg wakker, de koude douche was toch wat meer een uitdaging dan gisterenmiddag toen we terugkwamen uit de woestijn. Maar bikkels als we zijn, we geven geen kik. Ruim op tijd dus om de rit aan te vangen naar San Augustin, waar we in de loop van de middag aan zullen komen afhankelijk van stops en wegwerkzaamheden rijden we een uur of zes.
Onderweg natuurlijk weer de nodige loslopende honden. De meeste honden zijn hier van niemand. Uitzondering vormde wel de witte poedel die bovenop haar oren twee lichtblauwe rozetten heeft zitten. Vast met een clipje, kennelijk is ze eraan gewoon. Ze maakte deel uit van het hippie-interieur van ons Ecostar hotel. Om het eco-gevoel nog wat te versterken hebben we tijdens het ontbijt een modern muziekstuk van 5 kakelende hanen op verschillende toonhoogten met ieder hun eigen ritme, begeleid door een koor van straathonden. Weer eens heel wat anders dan de gebruikelijke muzak bij Van der Valk.
Het is weer mooi onderweg, maar toch vallen mijn ogen af en toe dicht in het zonnetje achter het glas. We hebben de airco zelden aan, eigenlijk meestal gewoon het raam open voor culturele belevenis zullen we maar zeggen. Je kunt zien dat we nog rond de Tatacoa woestijn rijden, het gras is overal dor en droog aan het einde van de zomer.

Natuurlijk hier en daar wegewerkzaamheden, maar doorgaans vinden we de weg erg goed. Het is wel af en toe slalom rijden rond putten in de weg, maar dat is maar op bepaalde plaatsen. We zijn erger gewend, kan nog komen op de route van San Augustin naar Popayan over een paar dagen.
We kopen onderweg in een dorpje waar de specialiteit een soort van kaaszandkoekjes is, kopen we zo’n streng koekjes. Ik vind ze wel lekker, maar je moet wel met wat water naspoelen. Adrie is er niet zo van. En overal natuurlijk weer mensen die buiten voor hun deur zitten, langs de hele route kraampjes met van alles en nog wat, restaurantjes enz. maar je ziet niet veel klandizie.
De koffiestop is op een plek die Dario goed kent. Dit is dan wel niet de koffiestreek, maar staat wel bekend om zijn uitstekende kwaliteit bakkie sleur. We kunnen kiezen uit een ongelooflijk assortiment fantastische koffies, een juppenkoffiebar in Amsterdam zou erbij verbleken. Toch kiezen we gewoon voor een goede kop zwarte koffie. Dat was het ook, ik zit nu met mijn laptop op schoot te tikken en mijn slaperig gevoel van de zon in de auto is gelijk over. In dit grote koffie restaurant worden ook kansloze jongelui opgeleid tot barista. We mochten even meekijken, maar het viel zo te zien niet mee.
De volgende stop is een uitzichtpunt (mirador) op een van de grote dammen in de Magdalenarivier. Het is weer een of ander vaag hippie-gedoe iets met Indianen – we zien de link niet echt – en Hare Krishna. Een samenraapsel van verbleekte hindoe-afbeeldingen, een tipi hut etc. Je kunt er geloof ik in retraite, maar wij zijn de enige bezoekers op de eigenaars, een stel van rond de 70 die in de hippie tijd zijn blijven hangen. We zitten nu even vast in het verkeer en een aanhouden de stroom van venters komt aan beide zijden van de auto langsgetrokken met frisdrank, nootjes, mango, onherkenbare vruchten, afbakloempia’s enz.( blijkt later bleke kaas gevuld met guavepuree te zijn). Ik denk zo ongeveer 50 man in 2 minuten. Dan gaan we weer rijden en springt een van de venters snel achterop de truck voor ons om bij de volgende stop die vast niet lang op zich laat wachten, zijn geluk opnieuw te beproeven. Voordeel van een klein toetsenbord en blind typen, dat kan dus meestal ook prima onderweg op schoot.

Om half 1 vraag ik ergens te stoppen voor lunch, maar onze Dario weet een goed restaurant, nog een half uurtje. Nou ja, we wagen het erop, halve uurtjes zijn toch vaak wat langer en inderdaad tegen half 2 (ik begon al aardig te rammelen) bekent hij dat het restaurant, nou ja, hij weet het niet. Of we zijn er al voorbij of het moet nog komen. Ja, stop dan maar gewoon ergens. Natuurlijk nu niets aan de kant van de weg want we zitten in een afdaling met veel bochten. Bij het eerste het beste dorp moet hij dan maar stoppen en we gaan niet zoeken, dus het eerste het slechtste restaurant. Nou ja, mijn eten ging nog enigszins, maar Adrie wilde vis en die kwam duidelijk uit de vriezer en was deels nog koud en deels te gaar. We hebben maar niet gereclameerd want onze chauffeur bleef maar excuseren over dat andere restaurant. Weet je, ze willen je naar wat zij denken een goede plek brengen, om je te plezieren of zichzelf. Ik weet uit ervaring dat ze vaak een gratis maaltje krijgen op bepaalde plekken als ze je meenemen. Maar ik heb me voorgenomen dit niet meer te doen. Stoppen voor lunch is nu stoppen en niet over anderhalf uur.
Inmiddels rijden we volop tussen de koffieplantages, ondanks dat dit niet de koffieregio is. Maar wel een heel erg vruchtbaar gebied door een gelijkmatig klimaat en een vulkanische grond en de beste koffie uit Colombia schijnt hiervandaan te komen. Het is hier ongelooflijk groen overal. Ik geloof dat we nu ook in oranje gebied zitten volgens Buitenlands Zaken omdat er een vulkaan is die zou kunnen gaan uitbarsten. We zullen zien. In dat geval gaan ze ons niet evacueren. Vanzelfsprekend rekenen we dan op jullie, onze volgers.

Uiteindelijk rijden we San Augustin binnen, ook weer een klein stadje dat heel erg bergachtig is (wordt weer flink klimmen naar een restaurant). Als het goed is zijn er veel gelegenheden, laten we het hopen. Tot dusver is het nou allemaal niet bepaald om over naar huis te schrijven. Het hotel is erg mooi in het groen gelegen. Behalve ons is er enkel een Nederlandse grote familie, die een eind verderop zit maar ook weer vinden dat ze heel hard moeten praten en roepen naar elkaar.
Onze kamer is heerlijk groot, maar spaarzaam gemeubileerd, met wel een kingsize bed, met een deken en een dik dekbed. Nou, het is hier anders nog warm zat hoor…pff. We kunnen onze koffers lekker open leggen op tafeltjes en dat is lekker gemakkelijk. En een grote, mooi badkamer met flinke inloopdouche. En niet te vergeten: aan de voorkant een diep terras met een aantal luie stoelen, kijk, dat is dan wel weer heel lekker om te zitten lezen of schrijven. En nu na een uurtje ook de grasmaaier of houthakcentrale, geen idee wat die enorme herrie maakte is gestaakt, genieten van het getjirp van de vogels.
@Peter: hier rond San Augustin is ook bekend onder vogelaars. Je kunt je hart ophalen. We hebben al heel wat haviken, arenden en gieren gezien en allerlei gekleurd klein grut.

Ik zit nu lekker in bed het verslag af te tikken, morgen bij ontbijt versturen en foto’s uploaden. Er is hier enkel wifi in de centrale ruimte en aangezien we achteraan zitten, heb ik geen zin om weer daarheen te lopen.

We zijn vanavond even naar het dorp gelopen op zoek naar een Libanees die daar zou zitten, maar die heeft kennelijk zijn koffers gepakt. Dan zagen we een pizzeria, ergens boven. Het was een leuke verassing; een soort huiskamerrestaurantje. We aten werkelijk een heerlijke pizza met 4 kazen, het fijne is dat je daar dan ook altijd nog de hele avond plezier van hebt en een flesje Cabernet sauvignon die bij het tweede glas ook best te pruimen was. We zaten heerlijk alleen in een kamer met banken en wat zitjes. De eigenaresse was een gezellig leuk en warrig mens, maar alles kwam in orde en we hadden een heerlijk ontspannen avond. .
Onderweg terug twijfelden we even over een afslag van twee parallel lopende straten. En ik had geen zin om voor Jan Doedel naar boven te lopen, te concluderen dat het de verkeerde straat was en weer terug te moeten en weeeer omhoog te lopen met een halve fles wijn in mijn knieën. Dus Adrie pakt zijn mobiel om te checken op Maps.me, stopt er een man met een brommer. Nu worden we op zijn minst beroofd of nog erger hoor ik jullie denken, het is toch Crimineel Colombia? Nee hoor, hij vraagt: Yuma hotel? Si senor …en hij wijst ons de juiste weg. Kennelijk zitten daar de buitenlanders en in onze korte broek zijn we herkenbaar. Ik hoef geen moeite te doen met mijn grijze kop superkort haar, heb geen skinny jeans bij me en ik heb ook geen hele dikke billen om er in te persen, dus val sowieso hier uit de toom.
Inmiddels is het weer stil en horen we de krekels, af en toe het gehinnik van een van de veulens die hier lopen en het is goed.

Geschreven door Jacquelijne.opreis