Nadat we eindelijk waren uitgecheckt, nou ja, we moesten ruim 5 minuten wachten en in die tijd zijn er 5 van die mannetjes geweest die zich verontschuldigden dat we moesten wachten. Overdrijven is ook een vak. En Adrie ging het dan nog voeren door demonstratief op zijn horloge te kijken. Pffff. Maar het is mooi weer, nog wat bewolkt, maar heel anders dan in Bangalore en Mysore (is normaal hebben we gehoord).
We rijden door een aaneenschakeling van dorpjes, snel gaat het niet, maar hoeft ook niet. Genoeg te zien dus onderweg. Op een gegeven moment is er langs de weg een kleurrijk hindoetempeltje waar buiten veel rook en veel gekleurde vrouwen. Het is een of ander festival vanwege Parvati en dan maken de vrouwen een soort zoetigheid, waarvan het eerste hapje geofferd wordt aan de goden in de tempel en daarna de rest verdeeld wordt onder de dorpelingen. Het is leuk om te zien, allemaal vuurtjes op de welbekende koeienstrontplakken (gedroogd) waar traditioneel op gekookt wordt. De pannetjes zijn veelal gedecoreerd met een paar witte strepen en een rode stip. Horizontale strepen zijn de aanhangers van Shiva, en twee verticale strepen Vishnu aanhangers. Maar het is ook vrijdag. En dan gaan alle vrouwen naar de tempel. Hoe doe je dat dan als je werkt als vrouw? Dat was toch eigenlijk een domme vraag: dan ga je ook gewoon!
We gaan onderweg naar Kanchipuram een aantal tempels bekijken. Er zijn in de stad 998 tempels en was vroeger een hoofdstad en wordt nu ook wel de Gouden Stad genoemd vanwege de tempels. De eerste tempel die we willen zien is dicht omdat er net een belangrijke priester is overleden. Tja, belangrijke zaken eerst he.

De eerste die we kunnen zien was heel apart. De Kailasanatha tempel, een Shiva tempel. Uit de Vinge…huppeldepup dynastie. Compleet anders dan de Hoysala tempels met overal een soort mythische figuren, die een beetje leeuwenkoppen hadden. De beelden zijn wulpser, soms met wat Egyptische invloed lijkt het wel en waren vroeger gekleurd. Dat zie je nog op een aantal beelden terug. In een hoekje zie ik zelfs nog resten van een mooi fresco. We zijn het er beiden over eens dat overigens de foto’s het mooier laten lijken dan het is omdat er nogal “onhandig” is gerenoveerd. En ik dat een beetje heb gemeden met foto’s maken.

De volgende halte is een Vishnu tempel. Met de kenmerkende gopuram (taps toelopende toren, zie je alleen in het zuiden van India, in Tamil Nadu). De schoenen moeten weer bij een schoenenbewaarder, maar ik heb mooi mijn slippers aangetrokken onderweg, wat handiger. Die schoenen trek ik wel weer aan als ik bijna in Mahaballapuram ben.
Als we op het tempelterrein komen, worden we weer door zo’n mannetjes (soort tempeldiender, met zo’n lendendoek aan) lastig gevallen omdat hij wil gidsen en dat willen we niet. Dat is kennelijk zo’n teleurstelling dat hij gaat zeuren over mijn camera. Ik kan de logica niet ontdekken hoor. Met mobiel mag iedereen vrijelijk fotograferen en met camera niet of tegen betaling. Wat is het verschil. Als ze het rustig en fatsoenlijk aangeven wil ik best een kaartje voor de camera kopen als de tempel het de moeite waard is, maar deze opa ging zo’n stennis maken, dat we er klaar mee waren. Verder trok niemand zich ook maar ergens van aan. Dus hadden we het idee dat het zijn persoonlijke vete was dat hij niets aan ons kon verdienen. We pakken onze schoenen en zijn weg. Buiten de tempel zelf, maar net nog binnen de poort staan ze eten uit te delen. Een man in het wit en twee vrouwen. We moeten ook wat eten en krijgen een bord met gele rijst en wat zoetige kleverige toestand. Sweet and Salt. Het smaakt voortreffelijk en we krijgen nog een beker water erbij. Ze zijn duidelijk vereerd dat we dit willen aannemen. Het schijnt dat ze niet van daar kwamen, maar er een kamer hebben gehuurd waar ze kunnen koken en dit doen om darma te vergaren. Je weet wel, het Boeddhistische en Hindoeïstische zegelboekje om niet als hond of rat te reïncarneren. Het zal met die mensen wel goedkomen. Natuurlijk hebben we veel bekijks door de andere etende mensen.
We zien ook nogal wat kaalgeschoren mensen die idd hun haar hebben gedoneerd. Sommigen doen het jaarlijks. Heb wel eens een docu gezien, van zo’n haardonatie tempel, waar met heel veel moeite haar voor haar pruiken worden gemaakt van het haar dat is gedoneerd.
Ik zie er dus ook erg vroom uit met mijn gemillimeterde haar.

Dan moeten we nog weer naar een zijdeweverij. Nou, een man die verveeld voor de show zat te weven en dan de shop. Ik heb gelijk gezegd dat ik niet van plan was wat te kopen. Hoefde niet etc etc. Maar dan als je na 5 min weggaat, zijn ze niet meer vriendelijk. Ik heb de gids verteld dat hij ons niet meer mee moet nemen naar dit soort dingen, dat ik dat zijdeweven al minstens 20 x heb gezien net als zo ongeveer alle andere ambachten. Ik weet het, ze krijgen dan commissie als je wat gaat kopen, maar ik draag geen zijden sjaals, sari of jurken en onze kinderen plezier ik er ook niet mee om dan maar voor allemaal een veel te duren – soms nog met het merkje Made In China – mee te nemen.

De volgende shock die onze Mutu moet verwerken is dat we gewoon bij de locals willen eten en niet in een hotel of toeristenrestaurant. Hij vond het duidelijk raar en ongewoon. We stoppen dus ergens en er is een lokaal restaurantje waar ze ons eerst willen meenemen naar een klein hokje achterin waar airco is, welnee, we eten gewoon tussen de anderen. Veel leuker.

Het is vegetarisch, dus kun je je weinig buil aan vallen. Ik wijs naar wat de man op het tafeltje naast ons eet: op een bananenblad als bord een heerlijke tali ( allerlei bakjes met curries, yoghurt, spinazie etc. en een bak rijst). Gelukkig krijgen we een lepel. Het is heerlijk en we zijn dus in no time klaar met eten voor nog geen 3 euro en weer een leuke lokale belevenis. De chauffeur is nog een zoek en die blijkt te eten bij een heel simpel stalletje tegenover waar we geparkeerd staan.

Het is nog een uurtje rijden Het resort heeft zijn beste tijd gehad, maar onze badkamer is vernieuwd en alles is heel schoon en prima. Alleen het restaurant ziet er niet echt aanlokkelijk uit. Maar we zitten vlak aan zee en dat is heel leuk. We maken een wandeling heen over het strand langs de vissersbootjes en terug door een simpel paar straatjes waar men net de mooie figuren voor de voordeur heeft ververst, op een ondergrond van verdunde koeienpoep. Ok.
Dan komen we bij de doorgaande weg waar we een aanduiding zien voor een restaurant en dat ziet er goed uit. Gaan we dan vanavond maar heen.
Er tegenover op een veldje een aantal tentjes van restmateriaal. Daklozen of nomaden. De kinderen zien me staan en lachen en zwaaien, dus ik maak snel wat foto’s.
Terug gaan we lekker op het strand zitten met een biertje en schrijf ik mijn verslag.

Het restaurant was een echte aanrader. Restaurant Moonrakers, 5-10 min lopen vanaf ons hotel Ideal Beach Resort bij Mahabalapuram. Zoals ik al een beetje had verwacht vroegen ze of we de catch of today wilden zien. Ja graag (ik ben geen viseter, maar Adrie wel). En ja hoor, ze kwamen met een plateautje met daarop een hele grote red snapper, een krab en een kreeft. En ook nog eens van die reuzegarnalen. Nou ja, die eet ik dan wel en Adrie ging voor een red snapper maatje kleiner. Het was erg relaxed en lekker en vermakelijk. Natuurlijk kregen we gelijk de vraag of we bier wilden want dat stond niet op de kaart had Adrie online al gezien. Geen nood. De brommert rijd ook wel om bier ergens. Toen we aan het eten waren stond ineens onze chauffeur aan tafel, verbaasd ons hier te zien. Had had wat besteld om mee te nemen. Hij wilde ons dit restaurant voor morgenavond aanraden omdat het zo goed was. Ja, we lopen wel terug hoor, ik heb een zaklamp bij me. Niet voor niets; hij was amper weg en toen viel constant de stroom uit. Dus zaklampje in de servetstandaard geklemd en prima. Maar de jongens van het restaurant kwamen steeds bij ons staan bijlichten, het was leuk en gewoon gezellig. De straatverlichting was nog steeds uit en langs de doorgaande weg lopen vonden we te gevaarlijk. Dan maar door het donker langs de B-weg, waar het niet echt pikkedonker was vanwege de huizen enz.

Morgen Mahaballapuram bekijken. Ik herinner me dat het erg mooi was.

Geschreven door Jacquelijne.opreis