Vanochtend vertrekken we weer met een heerlijk zonnetje richting Talo, waar we een klein kloosterfestivalletje gaan meemaken (de eerste dag). Het is sowieso altijd warm in de auto. Blijkbaar vindt Karma het lekker als de verwarming vol aan staat op zijn blote knieën. Ik doe in ieder geval mijn vest of jack maar uit als ik in de auto stap :-) . Ondanks dat het niet erg druk bezocht wordt, is het als we om 10.00 uur aankomen toch al heel druk met parkeren. We stappen snel uit en aan Karma de schone taak zijn rode bolide ergens te parkeren. Wij gaan alvast een kijkje nemen en lopen tussen mooie nieuwe gekleurde vlaggen het pad af naar het kloostertje. Onderwijl drapeert Kuenzang zijn (niet meer zo heel) witte sjaal met lange franjes over zijn Gho want het is natuurlijk wel een officiele toestand.

Het Talo-klooster is gelegen op de heuvels boven Punakha op een hoogte van 2800 meter. Het is als ik wikipedia moet geloven het belangrijkste en meest heilige klooster in Bhutan, omdat het direct verbonden is met de geestmanifestatie van Zhabdrung Ngawang Namgyal (daar is hij weer, de man met de baard, de unifier, die de grondlegger was van het huidige Bhutan). Het kloostertje is algemeen bekend als Talo Gompa of als het Talo Sangngak Choling klooster. Hoe dan ook, het is een klein kloostertje met op het grasveld ervoor ruimte voor de dansen, gasten enz. Buiten de poorten natuurlijk de neringdoenden, maar die heb ik maar overgeslagen. Ik heb niet veel ruimte in mijn koffer, dus moet goed nadenken wat ik evt. meeneem.

De dansen zijn al gestart en ik zoek een plekje waar ik redelijk veilig mijn rugzakje met extra fles water in mijn wollen vest (koelkastje) gewikkeld en wat zonnebrand enz. kan zetten. Het is een bont geheel. Deze eerste dansen die al bezig waren, weet ik niet wat ze voorstellen. Vandaag jammer genoeg geen dansen met maskers, maar dat mag de pret niet drukken). Het is een kleurrijk geheel met jong en oud op zijn "paasbest" , nou ja tchechu-best natuurlijk. Het leuke is dat ik in Thimphu het textielmuseum heb bezocht, waar veel over de verschillende soorten weeftechnieken en patronen van de traditionele kleding was te zien met uitleg. Het is voor velen naast een religieus festival zeer zeker ook een festival om elkaar te zien en gezien te worden. Zoals een van de jongedames me vertelt: al generaties gaan we hier van moeder op dochter heen, morgen -dan ben ik er niet bij hoor, haast ze me te zeggen, gaan haar ouders ook maar dat is dan meer het aspect voor zegeningen enz. "Straks is het aan mij om deze traditie voort te zetten". Haar blik spreekt boekdelen. Haar moeder voegt zich bij ons en wil graag een foto van mij en haar dochter. Hm... ik stak wel heel erg af bij de mooie, slanke, gracieuze jongedame met een heel mooie kira...

Natuurlijk kom ik ook weer Bob en Eileen tegen. Bob zat ook met de klerenkwestie en volgens hun gids was de dresscode smartcasual, dus hij heeft een nette broek aan met een overhemd en keurig Engels vest en Eileen ziet er ook piekfijn uit. Nou mijn afritsbroek is wel smart met alle handige zakken en ook heel casual, maar dat was denk ik niet de bedoeling. Tom vraagt me wat ik vind van die westerlingen die vandaag verschijnen in traditionele kledij. Ik heb ze gisteren met hun witte koppen allemaal zien lopen in de Phunakha dzong. Hier is nagenoeg niemand grijs, laat staan wit. Ik vindt het altijd raar, ongemakkelijk en vaak potsierlijk. Als ik het later vraag aan Kuenzang: be honest!! Dan staat hij toch wat te draaien en ik zie dat hij een diplomatiek antwoord zoekt. "Ik vind het best dat ze het doen, maar dan moet het wel goed zitten, het komt heel nauw en het zit niet lekker en dan gaan ze het na 5 minuten al wat losser doen en dan kan het echt niet meer, of hun Gho hangt tot boven de knie of ze hebben niet de juiste sokken of - nog erger, de gho hangt tot over de knie". Ik weet het, in één van de boeken die ik ter voorbereiding op de reis las door een stel dat hierheen kwam voor werk, weet ik hoe ongelooflijk lastig het is. Dus ik blijf gewoon mezelf.

Inmiddels is er weer een gemaskerde figuur het veld opgekomen met een solo dans. Ik snap er niet veel van, het duurt allemaal lang, maar dan gaat hij weer op de grond liggen enz. het is duidelijk wel een soort van verhaal. Ik ga maar eens op zoek naar Kuenzang, die me vertelt dat deze dans is bedoeld om eigenlijk alles voor te bereiden op de gemaskerde dansen: hij meet, hij maakt schoon, hij bezweert en jaagt kwade geesten weg enz. als hij zijn knie zogenaamd bezeerd heeft, gaat hij op de grond liggen, later nog een keer om te slapen. Als ik nu verder kijk, begrijp kan ik er wel een en ander uit opmaken.

Hierna komt de volgende dans, waarbij ze met stokken dansen (van een halve meter schat ik) , ook zij meten het terrein en de afstand tot de vijand. Niets hier in Bhutan is verstoken van symboliek, verhalen en mythen. Ik schrijf maar een fractie van wat ik allemaal te verstouwen krijg. Maar de verschillen op religieus, sociaal en maatschappelijk vlak zijn enorm. Maar boeiend.

Het loopt tegen twaalven en we hebben het eigenlijk alledrie wel een beetje gezien. We gaan wat eten daar waar we gisteren aten bij de Divine Madman toestanden, ander restaurant. Het is toch snel weer een uurtje slingeren, maar het is mooi en ik geniet van de natuur om me heen.

Na de lunch rijden we - min of meer op de weg terug - langs het Sangchen Dorji Lhundrup nonnenklooster. Als we arriveren staat er een pick-up trucje bij de poort en er steken aan alle kanten oranje en roodgeklede lichaamsdelen en lachende hoofden uit. Ik steek mijn hoofd naar binnen en vraag waar deze vrolijke vrienden heengaan: middagje uit, ze gaan theedrinken op een bergtop!
Uitgelaten nonnetjes...wat een pret.

Het kloostertje zelf was niet groot, wat wel apart was dat er achter de tempel een mini uitvoering van de stoepa van Bodhnat in Nepal.

De nonnetjes waren gehuisvest in verschillende huizen en geen groot ouderwets kloostergebouw.
De tempel verder was niet heel erg bijzonder, maar bij de ingang een uitstalkast met 2 nonnetjes die niet mee mochten. Ze verkochten voor een euro geknoopte armbandjes voor verdere renovatie van het klooster. Ik heb er maar twee meegenomen voor de tweeling, een met oRanje en Rood voor QuiRine en eentje met bLauw voor ELoise. We rijden weer naar het hotel waar we al halverwege de middag zijn. Lekker middagje relaxen, uitgebreid met Adrie gebeld met Whatsapp en gelezen. En toen viel de stroom uit en daarna was internet lange tijd weer bagger. Er zijn nu meer gasten, dus geen idee of ik de foto''s geupload en gepubliceerd krijg...

Morgen naar het noorden, midden en hoge Himalya: Gasa festival.

Geschreven door Jacquelijne.opreis