Gisteravond werd het dus een kleffe pizza in een van de weinige plekken hier in de buurt. Heb wel eens betere gehad. Niet echt voor herhaling vatbaar. Maar vandaag gaan we wat leuks doen! Nou ja, ik dan en Adrie mee als getuige en voor wat foto’s. We worden rond 9 uur opgehaald door chauffeur Carlos en gids Veronica. Ruim een uur rijden naar de berg waar ik straks van af mag rennen. Wel een heel circus zo voor 20 minuten in de lucht. Onderweg neem ik toch maar een reistabletje. De laatste keer in Pokkara was met de optie stunten en ik weet niet wat ze hier voor me hebben gereserveerd. Dat stunten was wel superleuk hoor, maar je gaat constant over de kop en dan ben je blij dat je toch wat ontbeten hebt.

Het ontbijt was hier hopeloos. Ik heb nog nooit zulke smakeloze roereieren gegeten en het brood is ook al werkelijk niet te eten hier in Colombia. Dan heb je de arepas, waar ze hier zo dol op zijn, gemaakt van gierst of mais, kleffe melige koeken. Ofwel nu ook nog empanadas (zal er morgen een proberen), maar allemaal vet gefrituurd. Morgen dan maar aan de yoghurt met fruit (dat is niet echt mijn ochtendkostje, maar je moet wat).

We rijden de stad door en Veronica vertelt nog wel een en ander onder weg. Dan komen we bij de parking en moeten we nog een flink stuk klimmen naar boven. Iedereen staat als een stoomlocomotief te hijgen onderweg (gelukkig ook de jongelui 😊).

Even inschrijven en ik voel me niet echt bezwaard als ik hier noteer dat ik 80 kilo weeg, is wat anders dan in Pokhara in Nepal, waar de mensen wat kleiner en lichter zijn dan hier. Er is net een enorme groep voor me, maar die zijn kennelijk van een andere organisatie, dus ik ben eigenlijk gelijk aan de beurt. Super. Ook voor Adrie en de gids en chauffeur die op me moeten wachten. De chauffeur heeft ook de hele klim ondernomen om te komen kijken en voor het uitzicht natuurlijk dat hier wel heel mooi is zo hoog.

Mijn piloot spreekt amper Engels, maar dat is niet zo erg, inmiddels ken ik de procedure wel en het is zo’n geweldig moment als je loskomt van de grond en de lucht in schiet. Er vliegen veel gieren boven ons en ik begrijp wel van het half Spaans, half Engels dat dit handig is, want zij gebruiken natuurlijk ook thermiek. Het is de bedoeling dat we landen zo ongeveer waar we opstegen en dus niet in het dal (dat is enkel bij weinig wind en geen goede thermiek), maar we hebben super thermiek en gaan steeds hoger. Het is weer echt genieten, enige lastige is dat ik af en toe die selfiestick met de GoPro moet vasthouden en dat is een stalen ding en ik heb hoe dan ook natuurlijk toch wat zweethandjes en ben altijd bang dat ik hem laat vallen, want er wordt steeds aan gerukt door de wind (zit overigens wel ergens vast met een touwtje).

We hebben een super goede landing. En de piloot is ook heel blij (That is what I do all day: Fly!!!). ik krijg nog een flinke hug van hem als we zijn losgekoppeld en dan nog even de foto’s en filmpjes overzetten.
Veronica heeft ook al een paar keer gevlogen en is ook super enthousiast en wil nog per sé met me op de foto. Weer beneden drinken we nog koffie met een onduidelijk gefrituurd iets en laten we ons in de stad afzetten, want het is onzin om eerst naar het hotel te gaan. Jammer genoeg vertelt ze ons dat het Musee Antioquia vandaag en morgen (weer een feestdag) gesloten is. Onbegrijpelijk zegt ze: op zondag hebben de mensen juist tijd om te gaan!

We lopen dus nog wat rond en kijken even in de kerk die er staat waar veel herrie uitkomt, maar dat is gewoon de pastoor die door een paar enorme boxen dendert. Kennelijk zijn de aanwezige parochianen inmiddels doof.

Na een nogal bedenkelijk maal (het zag er allemaal nogal dretsig, onbestemd en gewoon onsmakelijk uit) van soep met aardappelen, onbestemde botten en drelllen, Franse frietjes en een ongelooflijk waterige salade. Zelfs de avocado was waterig, hoe kan dat? Als we om een bierglas vragen krijgen we een champagne flûte, nee, groter. Dat werd dus een groot wijnglas, nou ja. Kan ook, ben geen bouwvakker die bier uit een flesje drinkt, dan loop ik de hele middag te boeren. En zelf worden we ook bijna nat want we zitten op het balkon en het begint ongelooflijk te plenzen.

Als het wat droger wordt lopen we richting metro waar we vlak bij zitten. Maar aangekomen is het nog een half uur lopen en klimmen naar ons hotel. We zijn afgepeigerd. Adrie had gezien dat er een soort van Jacuzzi op het dak was, dus we krijgen handdoeken en gaan kijken. Omkleden dan maar op het dak? Er zijn wellicht wel hokjes (ons laatste India-zwemavontuur in gedachten). Er zijn twee hokjes met een man met een kop koffie en een vrouw met een kop koffie. Geen bar, maar wc’s. Nou ja daar kun je ook omkleden. Na 10 minuten in nogal bedenkelijk water (ook hier geen bubbels) en een mooi uitzicht maar weer terug.

Nou, ik ga daar niet in zo’n kleine wc mijn badpak afstropen, dus maar met de handdoek om in de lift. Hopelijk stapt er niemand in. Bij het uitstappen staan in ons gangetje drie dames van de huishouding en moeten heerlijk om ons lachen zoals we eruit zien. Wat maakt het ook uit? Lekker douchen, beetje relaxen en vanavond maar eten in het hotel. We hebben weinig illusies meer omtrent de warme hap hier!
Op een gegeven moment hoor ik veel kabaal buiten, een groep motoragenten een soort ME- ers. Eer ik mijn camera heb, zijn de meesten alweer uit zicht. Behalve dan het tweespan dat ik kon vereeuwigen. De voorste heeft het denk ik door, want hij moet nog even een vlekje wegwerken in een van de spiegels. De achterste heeft meer weg van een Ninja…

Geschreven door Jacquelijne.opreis