Donderdag 17 oktober: Apenstreken en dromen in de Garden of Dreams
Heeeerlijk uitgeslapen. Omdat Johan en Frank een mountain flight gingen maken (vlucht over de besneeuwde Himalaya) en zij graag meegingen vertrokken we pas om 11.00 uur. Voor de vlucht moesten zij al om half 5 vertrekken, maar het bleek zeer de moeite waard, maar ja, je kunt niet alles doen...heb hier al wat tijd en de nodige fondsen in het luchtruim gespendeerd.

We gingen met taxi's heen (scheelt je al die trappen, alhoewel het best te doen was), maar voor een euro de man werden we keurig voor de ticketoffice afgeleverd. Junu leidde ons rond, maar had weer veel haast, waarom toch? We hebben de hele dag!!! Verder niets gepland.
Bij binnenkomst is er een wensfontein waar je natuurlijk muntjes in kunt gooien. Nu heb ik nog geen munten gezien, kleinste biljet is 5 rupee en dat is dan ongeveer 4 eurocent. Maar er zijn kennelijk nog wel oude munten dus daar was weer een handeltje in . Bij een dame kon je munten kopen en die dan in de fontein werpen, waar dan weer twee mensen bezig waren die munten te verzamelen. Grappig. Ondertussen natuurlijk overal "heilige" apen (vandaar de bijnaam Monkey Temple). De Swayambhunath is een op een heuvel gelegen religieus complex uit de 5e eeuw. Voor de Indiase/Nepalese boeddhisten is dit de meest heilige plek, voor de Tibetanen is dit op Boudhanath na de meest heilige plek. Het verhaal gaat dat er vroeger op deze plek een groot meer was, waarin één perfecte lotusbloem groeide (het symbool voor Boeddha). Toen Bodhisattva Manjusri het meer leeg liet lopen door een slag met zijn zwaard, veranderde de lotus op de top van een heuvel in de grote stupa. Swayambhu betekent dan ook de 'zelf-geschapene'.
Dus het is natuurlijk niet anders dan vroeger in het oude testament waar de tempel ook vol zat met handelaars, hier niet anders op de tempelgrond.
Prullaria, fruit, weer die klankschalen waar je op ieder straathoek naar moet luisteren alsof je het 8e wereldwonder hoort. Maar goed, op een kleedje ook een zeer opgewekt zwaar gehandicapte jonge vrouw die vilten dingen verkoopt. Ik maak stiekem een foto van haar vrolijke gestalte en koop daarna natuurlijk een roze vilten olifantje bij haar zonder af te dingen. Zal wel niet zoals bij ons een WAO uitkering krijgen denk ik zo maar en een aangepast huis.

Inmiddels zijn Annette en ik de groep alweer kwijt, maar zien nog net de enorme gestalte van Frank ergens opduiken (kun je lastig omheen kijken) en we lopen maar snel weer naar boven, overigens niet nadat Annette weer moest luisteren naar... jawel.
Junu is haar verhaal al begonnen, volgens Natasha had ze geen zin om op ons te wachten. Ook goed hoor, we redden ons wel en dat verhaal kunnen we overal nalezen en dan ook nog in begrijpelijk Nederlands.
Boven worden we getrakteerd op de mooie stupa met enkele tempeltjes erom heen en van die gedenkstupaatjes voor overleden monniken naar het schijnt. En natuurlijk overal etende, springende, elkaar vlooiende en zogende apen.
Mijn camera draait overuren en het is dan ook heel moeilijk om maar een kwart over te houden nadat ik sowieso al de min of meer dubbele foto's eruit heb gehaald.

We lopen terug naar naar het hotel en op de trappen geef ik snel in het voorbij gaan (om te voorkomen dat ik gelijk 50 bedelaars om me heen heb als ik het zichtbaar doe), 50 rupee aan een zeer oude bedelaar.

Een moeder met 3 heel vuile kindjes geef ik maar het pakje Tuc uit mijn tasje, maar dan breekt natuurlijk de pleuris uit. Jammer, voor de anderen, maar inmiddels ben ik wel wat gehard geraakt en ik kan niet iedereen wat geven. En ik geef in principe geen geld aan bedelende vrouwen met kinderen, hooguit een kleinigheid te eten. Zwaar gehandicapten en zeer oude mensen wil ik nog uitzonderen omdat ze waarschijnlijk echt geen inkomen hebben of kunnen werken.

We (Linda, Annette en ik ) houden nog even de groep op (en anders lopen ze maar door hoor) om een paar kleine mini reis-boeddahtjes te kopen. Mooi voor bij mijn Tibetaanse verzameling. De anderen kopen en ook eentje, kenden het niet en ik ding lekker af voor drie natuurlijk.

Mooie wandeling terug naar huis met hier en daar natuurlijk nog even wat plaatjes schieten. Als we bijna bij het hotel zijn drinken we met zijn allen in een tuin van een hotel een verse jus d'orange. Heeerlijk na al die tijd!

We trekken even andere schoenen aan en dan gaan Annette en ik naar de Garden of Dreams, een prachtige tuin in koloniale stijl, waar we een salade eten en ons ongelooflijk decadent voelen. Daarna pakken we ons boek en gaan lekker op een schuimrubber matje liggen lezen tot het om een uur of half 6 erg betrekt en afkoelt.

's avonds lekker gegeten 2 deuren verderop. Vrolijke en vlotte bediening, heerlijk eten.

Geschreven door Jacquelijne.opreis