Ok, vandaag moet het maar gebeuren, het weer is mooi (en wie weet hoe dat op het einde van de reis is en dan heb ik eigenlijk ook maar een halve dag) en ik heb amper symptomen van hoogteziekte. Enkel wat tintelende vingertoppen zo nu en dan. Ik was bang dat vandaag al, terwijl ik nog niet zo erg geacclimatiseerd ben, weer hoogteziekte zou krijgen, met name door de fikse inspanning op hoogte.
Tigers Nest ligt op 3100 m, en Paro op ongeveer 2250, dus zo'n 850 hoogtemeters zien te klimmen. Tel daar bij op de artrose in voornamelijk linkervoet en knieën die ook niet meer zo willen, vond ik het toch een onderneming. Reden genoeg om mezelf belachelijk te maken op een pony die dan een kwart van de trip mijn 80 kilo naar boven zou sjouwen om mijn krachten te sparen de 2e helft naar boven en de hele trip weer terug te kunnen maken. Wij noemen dat thuis een Marianne Thieme-Momentje, maar aangezien zij exit is dus maar een Esther Ouwehand-Momentje. Paardenliefhebbers vinden dit vast erg wreed, maar ik kan je zeggen dat het beest gewoon net als wij allemaal om de zoveel tijd stopt om op adem te komen of ineens de berg in te duiken omdat er ergens water loopt en wat te drinken. Hopelijk wordt hij verder goed verzorgd.

Op dat beest geraken lukt nog wel: er was een rots van een 50 cm hoog en daarop staande kon ik nog redelijk elegant mijn been over het kleine zadel zwieren en doen alsof ik dat wel gewoon ben. Doorgaans rijd ik enkel op een stalen ros, maar dat uitleggen is ook weer zowat.
Nou was verdorie de eerste 500 meter ook zowat de lastigste: hoge boomwortels tussen rotsblokken en dan weer ineen een sloot induiken om te drinken, zodat ik er weer bijna afkukel. Waar ben ik in vredesnaam weer aan begonnen...Ik kon me alleen vasthouden aan een klein handvatje en had al snel door dat als hij omhoog gaat ik voorover moet en als hij afdaalt achterover. Nou ja. Bedacht me ook al snel dat ik er niet af moet mieteren omdat ik ook zelfs zonder vallen al eens getrakteerd werd op een bekkenbreuk en hier naar een ziekenhuis is ook niet echt een optie. Dus zorg ik er maar voor dat ik mijn duimen maar bovenop het handvat houd, als ik eraf mieter heb ik in ieder geval geen duimen uit de kom of in stukjes.

Mijn mannen gaan beiden mee naar boven en hebben moeite de paardeman bij te houden. Het paardje zelf stopte vaak en dan had de paardeman weinig geduld, dus ik heb maar aangegeven dat niet alleen de paardenbenen even rust willen, maar ook de benen van mijn staf. Schatten zijn het en Kuenzang wilde per sé mijn watergordel dragen en mijn camera (ja, ik heb als drager gewerkt en het voelt zo bloot zonder bagage), terwijl Karma mijn rugzakje droeg met oa een liter water en wat kleine spulletjes. Het was bepaald geen geplaveid pad en we waren zonder uitzondering blij bij het viewpoint aan te zijn gekomen en van het paard te stappen (ging iets minder elegant, maar met veel lol).

We drinken wat in het cafetaria en ik probeer wat foto's te maken, ik steek er wel een tussen bij de foto's zodat je het hele plaatje ziet, maar de zon staat maar op één stuk en het is nog behoorlijk diezig (lichte mist), dus ziet er nogal wazig uit.
Dan gaan we nog een anderhalf-twee uur klimmen, klein stuk omlaag en dan met veel trappen het laatste stuk. Ik hijg als een oud stalpaard, maar wat wil je bij bijna 3000 meter? Zeg ik tegen Kuenzang die ook staat te hijgen: ja, jullie hebben het toch wat makkelijker, die 2000 meter hebben jullie al in je zak, wij wonen op zeeniveau. Had hij eigenlijk nooit over nagedacht, maar weet wel dat veel mensen bij aankomst in Paro al gelijk ziek worden. Ja, ik heb ook al op 2200 meter hoogteziekte gehad en fors en ben dus preventief weer Diamox gaan slikken. Vooralsnog geen hoofdpijn enkel tintelende vingertoppen. Onderweg komen we nog wat heiligdommetjes en op het laatst ook nog een klein huisje met een grote foto voorop van de 59e Je Kempo, de geestelijk leider van het Tigers Nest, zijn moeder woonde daar en hij is daar geboren. Ze zitten nu op de 60e Je Kempo, dus nog niet superlang geleden. Het Tigersnest is afgebrand in 1959 en in 1999, doorgaans door boterlampjes die nu nog enkel worden aangestoken in een glazen soort van kubus. Het is weer opgebouwd en in 200 en 2005 is het laatste stuk pad met stenen geplaveid (pad, eigenlijk de treden) en verbreed. Het zou een gevaarlijk smal paadje zijn geweest van een 30 cm langs de klif...

Eindelijk arriveren we, de camera's, telefoons en mijn wandelstok (was zo blij dat ik die meehad) gingen in een kluis en mijn persoonlijke rondleiding startte. Ik kom veel te weten oa de naam Tigers Nest niet is afgeleid van de volgende storie:
Volgens de Namthar van de Lhakhang wordt aangenomen dat Padmasambhava (Guru Rinpoche) op de rug van een tijgerin vanuit Singye Dzong naar deze locatie is gevlogen. Deze plaats werd ingewijd om de Tijgerdemon te temmen, hij stichtte op de plaats waar later het Tigers Nest werd gebouwd een meditatiegrot. Deze gaat maar 1x per jaar open en Kuenzang wil dat heel graag nog eens meemaken (hij is nogal een echte Boeddhist en alle rituelen zijn hem wel heilig weet ik inmiddels).

Die tijgerin was een voormalige vrouw van een keizer die vrijwillig een discipel (en geliefde) werd van Guru Rinpoche (Padmasambahva) in Tibet. Hij had kennelijk vie vrouwen. Ze transformeerde zichzelf in een tijgerin en droeg de goeroe op haar rug van Tibet naar de huidige locatie van de Taktsang in Bhutan. In een van de grotten hier voerde de goeroe vervolgens meditatie uit en kwam tevoorschijn in acht geïncarneerde vormen (manifestaties) en de plaats werd heilig. Het is soms echt niet te volgen hoor. En dan zijn de namen voor dezelfde goden of bottisatva's weer anders dan in Ladakh en zien ze er ook nog weer anders uit. Geef mij dan dus maar zo'n gebedsmolen, beetje draaien, rondje lopen en verder hoef je nergens over na te denken. Desondanks vind ik het reuze interessant en blijf ik vragen en volgen ( en het merendeel helaas weer vergeten). Vervolgens kwam de plaats bekend te staan als het "Tiger's Nest". Overigens volgens Kuenzang was eigenlijk op een richel er vlak onder een tijgers nest... en komt daar de naam vandaan.

Hij vertelde verder dat tijdens de lockdown ze als reisleiders en gidsen geen inkomen hadden en er toen op kosten van de koning door zo'n 500 man gewerkt is aan verbetering en verbreding van de paden, afwatering en door boomstammen te integreren ze zo brede treden konden vormen waardoor het beter lopen is. Wil niet nadenken hoe het dan ervoor was.

Na een uitgebreide rondleiding zit ik buiten met mijn maaltje en komen er gelijk nog een aantal reizigers bij me zitten, twee mannen uit de UK en een Italiaan, we zijn zo met zijn allen in gesprek. Na wat op krachten gekomen te zijn vangen we de terugreis aan: eerst een stuk trappen naar beneden, maar dan weer genadeloos omhoog. Na ruim een half uur zwoegen is het verder alleen maar afdalen. Gelukkig heb ik voor de lunch 2 paracetamol genomen, want die voeten en knieën werkten niet echt meer mee. Het laatste half uur weer die rottige rotsblokken en ik ben moe en moet heel goed opletten niet te vallen. Maar we zijn met zijn allen trots dat we het gehaald hebben.

Als ik de sleutel bij de receptie oppik, zit er een Engels gepensioneerd stel met hun gids, die natuurlijk mijn wandelstok uit mijn rugzakje ziet steken: Tigers Nest? Ja ik moet alles vertellen en het is een buitengewoon leuk stel. s Avonds bij het eten vragen ze of ik bij hen wil komen zitten en het is zo gezellig! We gaan elkaar waarschijnlijk wel weer zien in Punaka bij het festival, zegt de gids, ik herken je wel (niet zo ingewikkeld met mijn korte grijze koppie). Zo gaat dat vaak, dat je op reis vaak dezelfde mensen weer tegenkomt. Weer een dag met een gouden randje!

Ik heb hier heel goede wifi, zelfs beveiligd, maar dat zal zeker niet overal zo zijn, dus weet niet of het morgen weer lukt. Heb al zo vaak 's avonds heel laat of ''s nachts moeten verzenden omdat er dan hopelijk minder mensen op de wifi zitten of op zoek gaan naar een router ergens in een lobby of trappenhuis en daar dan onder gaan zitten en er iedere keer uitgeknald worden. We gaan het zien!

Geschreven door Jacquelijne.opreis