Nou, dat bubbelbad was net een slapstick, kreeg het water niet echt goed warm en de bediening zat dus niet meer op het bad (was eruit gesloopt), maar naast de deur van de badkamer. Lekker handig. Gigantische herrie, ok. Dan blijkt er toch meer water in te moeten want na een halve minuut gaan de jetstreams aan en wordt het een ongelooflijk waterballlet. Maar weer uit bad en dat ding uitgezet. Meer water, weer proberen. Nou ja, na 10 min maar mee opgehouden, weer uit dat bad om uit te zetten pffff. Leek leuk, maar geheel volgens Aziatische principes in alle badkamers: net niet of eigenlijk helemaal niet! Vergeet nog te vermelden dat er uit de afvoeren in mijn badkamer (bad en beide wastafels) een niet al te frisse lucht komt, werd er met dat bad niet beter op! Dan maar weer hier mijn badkamer in Kathmandu. Gewoon lekker zonder gordijn, niet aflopend en onmogelijk te douchen zonder wastafel en toilet een extra spoelbeurt te geven. Weet je in ieder geval weer waar je aan toe bent.

Maar vanochtend nog genoten van mijn zeer gerieflijke kamer in Pokhara, ontbeten met een flink stuk cheesecake dat ik heb gekocht bij de German Bakery en met een kop koffie (enige hotel op de reis met koffie/thee faciliteit). Hoef je lekker niet weg voor ontbijt. Begin onderhand weer beu te raken 3 keer per dag ergens uit eten. Maar goed, dat is een luxeprobleem. Om 08.00 uur vertrekken we richting Kathmandu, 170 km, waar we incl. stops ruim 10 uur over doen (is vrij normaal).

Het eerste stuk ging wel redelijk, grappig overal schoolgaande kinderen in uniformpjes te zien, soms zelfs met donkerblauwe maillot en het is hier toch echt niet koud. Scholen beginnen hier pas om 10.00 uur, geen idee waarom, want iedereen staat hier kennelijk altijd vroeg op. Junu wilde me ook vanochtend alweer om kwart over vier laten opstaan voor weer een zonsopgang (die overigens wel mooi bleek te zijn met de besneeuwde bergen). Maar dan ben ik de hele dag van slag en ik wil niet volledig uitgeput terug komen van vakantie.
Verder hier en daar tijdenlang stilstaan vanwege kapotte vrachtwagen of omdat ze ergens 100 meter opnieuw aan een kant aan het asfalteren zijn. NB, we reden dus op de snelweg, iets wat bij ons een 60 km weggetje zou zijn, met aan alle kanten afgebrokkeld en kapot wegdek.

Desalniettemin is de sfeer in de bus prima, hebben we een aantal koffie/plasstops en ook lunchen we ergens onderweg. Na de middag zit ik aan het raam in het busje en heb ik wat plaatjes geprobeerd te schieten, maar dat valt niet mee in een busje dat alle kanten op vliegt. Maar ik heb ondanks alle (fijn)stofwolken, nog wel wat vrolijk gekleurde huizen erop weten te krijgen, wat dorpsgedoe en een paar zijkanten van vrachtwagens, die hier net als in India vrolijk versierd zijn met hindoeïstische of boeddhistische afbeeldingen (het tweede stuk van de reis is weer langs de grens met India en de weg is een aaneenschakeling van vrachtauto's) Als we eindelijk Kathmandu binnenrijden duurt het nog anderhalf uur voor die 5 kilometer tot het hotel. Alles staat vast en men rijdt hier niet erg gedisciplineerd (eufemisme), waardoor er ook geen doorstroming is, integendeel. Ritsen kennen ze hier niet.
We droppen snel onze spullen op de kamer en gaan met zijn viertjes eten, Natasha, Linda, Anette en ik. De enorme drukte valt over ons en we zijn blij een restaurant ergens op een dakterras te vinden waar het rustig is.

Terug wat gerommeld, geprobeerd wat nieuws te zien (Brexit? ) , maar vind enkel een Japanse nieuwszender die het vanzelfsprekend met name heeft over de overstromingen en daarna een soort Japanse cursus relatietherapie die buitengewoon gekunsteld en bizar overkomt. Wel heel erg vermakelijk! Soort van " relaties voor dummies" gegeven door autisten.

Morgen hoef ik niet vroeg op. We gaan dan pas om 11.00 uur naar de Apentempel (Swa...en nog wat) en waarschijnlijk ga ik daarna met Annette met een boekje naar de Garden of Dreams om de drukte te ontvluchten.

Geschreven door Jacquelijne.opreis