Maandag 15 juli – Bangkok, trainmarket, floating market, River kwai museum en bridge.

We moeten wel heel vroeg op: Adrie staat al zo ongeveer fluitend om kwart over 6 naast zijn bed. Zijn gebruikelijke tijd, kennelijk geen last van een jetleg of komt het doordat hij al in slaap viel zodra ik met mijn verslag en foto’s begon? Toch ook snel een uurtje minstens. Ik sta met veel moeite om half 7 op, dan moet ik 0700 uur ontbijt wel redden.. Koffers dichtgooien en het zal wel.
Als we om 0700 uur beneden komen zijn de gids en chauffeur al paraat. Zien er uit of ze al uren op zijn. Gister noemde onze gids Wandee, de auto die we zouden krijgen een limousine, ja. Zal wel. Het is gewoon een zilvergrijze Toyota bus, wel weer wat overdreven voor 4 pers. Maar toch in ieder geval een slag kleiner dan de bus die we in Laos hadden. Toch, als de zijdeur open schuift snappen we het: een ongelooflijk kitcherig interieur, met overal goud, glitter en spiegels. Zou niet misstaan bij een stel well-to-do kermisklanten of op een woonwagenkamp. Ik moet morgen eens proberen bij het instappen een foto te maken. Ging niet echt van waar we zaten, wel de door een monnik aangebrachte gelukswens met aan de hoeken geofferde vierkantjes bladgoud (kan hij weer als een idioot rijden, aangezien de bus gezegend is). Hij rijdt ook als een idioot vind ik. Met zijn versnellingspook die meer wegheeft van een buitenmaats model dildo, met paars-roze glitters. Hij rijdt gewoon heel raar, steeds in de verkeerde versnelling en dan 2 seconden gas geven en weer uitbollen en weer gas geven en uitbollen. Gelukkig zijn we niet erg gevoelig voor wagenziekte. Maar hij is een erg vriendelijke man.

Er is nu wat meer verkeer in Bangkok, maar al met al valt het best mee vinden wij. We moeten toch wel 5 kwartier rijden naar de trainmarkt. Wandee heeft een mooi doorgangetje tussen wat huizen en we staan ineens op de rails. Toen ik met de kids was 15 jaar geleden, waren we volgens mij bij het station, maar hier is het echt leuk. Een enorme markt die pal naast en over de rails is gesitueerd. Er komt een keer of 3 tot 4 op een dag een trein langsgetuft met 3 km per uur of zo op deze plek. Zodra de gong gaat, worden alle kraampjes naar achter geduwd (sommige hebben mooie wieltjes eronder) of opgepakt, de luifels naar achter. Sommige zaken blijven gewoon liggen als ze laag zijn op een kleedje: die worden niet geraakt door de trein. Het is toch wel heel apart en leuk. We zijn keurig op tijd, want we zijn er nog maar hooguit 10 min als het hele schouwspel zich voltrekt.

We vervolgen onze reis naar Damnoensaduak floating market, maar niet nadat we nog even langs een andere toeristische attractie zijn geweest. Een palmsuiker raffinaderijtje. Pffff. Een en al shopjes erom heen. Het deel van het proces dat je kunt zien is dat de nectar (want dat is het feitelijk en dat was me vorige keer toen ik daar met de kids was met de hele groep, niet duidelijk geworden) wordt ingekookt. Je kunt er vanzelfsprekend ook stukken, brokken, potten met palmsuiker kopen.

Vandaag nog meer op het programma, dat heeft de gids wat anders ingedeeld, zo hebben we morgen een rustige dag. De floating markt waar we heen gaan is echt voor de toeristen, heel anders dan de drijvende markt die we 15 jaar geleden zagen, maar dat was werkelijk heel lokaal en primitief en kwam geen enkele toerist ongeveer. Maar dat was maar 1x per maand en die mazzel hadden we toen. Het is aan de ene kant best leuk, we huren voor een half uur een bootje en gaan nog daarna te voet wat kijken. Maar de andere kant ook zo triest. Veel shopjes zijn door Corona gesloten en ook zijn er nog maar heel weinig toeristen, terwijl het hier normaal gesproken overal vol met bootjes en mensen was. De bootjes met eten zijn nog wel het leukste. Mini drijvende restaurantjes. Langs de kanten de ene na de andere kraam met toeristenrommel, iedereen wil dat je wat koopt, maar het is allemaal zooi die we echt niet willen. Ik troost me dan maar met de gedachte dat de bootsman goed aan ons verdiend heeft.

De volgende stop is best weer een eind rijden en ik zit maar te dommelen in de bus. Het is een mooi gedocumenteerd museum over de aanleg van de Birma spoorlijn en de bekende bridge over de river Kwai, die iedereen van onze leeftijd geheid wel een keer heeft gezien. Ik had al een keer een van de drie grote begraafplaatsen gezien in Myanmar (Birma). Ik wist toen nog niet dat er ook Nederlanders bij betrokken waren. De spoorlijn en bruggen werden gebouwd door krijgsgevangenen in de oorlog gemaakt door de Jappen. Vele duizenden vonden er de dood door ondervoeding, ziektes, mishandeling enz. 3000 Nederlands mannen overleefden het niet. Op het ereveld tegenover het museum liggen naast voornamelijk soldaten van het Gemenebest (UK met al zijn koloniën etc.) zo'n 1500 Nederlandse militairen. Sommigen liggen er fysiek, van andere slecht een naam op een gedenksteen. Het is indrukwekkend.

We rijden naar de brug zelf waar we een heerlijke lunch genieten op een drijvend restaurant met uitzicht op de brug, waar ook een boemel passeert op het moment dat we daar zitten. Na nog een wandeling over de brug, koersen we aan op onze Floating House hotel. We hadden niet echt gedacht dat het nog ruim een uur rijden zou zijn, maar het is de moeite waard. We schepen ergens in omdat je niet met de auto hier kunt komen en het is een minuut of 10 varen met een motorboot. Van dezelfde organisatie zijn er zo 4 floating hotels. Deze is de nieuwste en meest luxe. Groot, mooi ingericht met een zeer grote vlonder aan de river Kwai, waar we nu heerlijk zitten te relaxen (en ik natuurlijk schrijven). We hebben zelfs airco en prima wifi. De muskietennetten hebben we maar gelijk naar beneden gedaan en we houden de deur dicht want ik ben toch bang dat er veel muggen zullen komen. Vanmiddag tijdens de lunch aan de rivier werd ik al behoorlijk gestoken.

Morgen gaan we ’s middags ook een ritje met de trein maken en verder niet veel meer doen. De dag erop is al weer genoeg. Dan zitten we weer terug in Bangkok en zullen we ’s ochtends naar het koninklijk museum gaan, dat zit vlak bij ons hotel, ’s middags vliegen we naar het noorden naar Chiang Rai.

https://www.thefloathouseriverkwai.com/

Geschreven door Jacquelijne.opreis