Ik heb eindelijk weer eens goed geslapen, dat doet deugd. Ik was gisteren ook zo ongelooflijk moe na die rit en al die herrie hier. Die herrie hadden we ook tijdens het ontbijt. Want ook hier staat alles open en werden we getrakteerd op dieseldampen bij ons eitje.
Maar de zon schijnt en we gaan een korte wandeling maken (4 km), het stadjes is niet zo groot en wel overzichtelijk met een echt Colombiaans stratenplan van rechte straten dwars op elkaar.

We komen al snel bij het kabelbaantje dat pas om half 10 in bedrijf gaat, dus we zijn mooi op tijd. Het lijkt meer weg te hebben van een klein aluminium schuurtje voor een paar harken en een spade. Maar in dit inie-mini hokje zijn twee kleine bankjes. Ik wriemel mezelf naar binnen tussen de enorme boodschappentassen van de mevrouw voor me en haar natte, stinkende en vieze hond, die er eer in legt om steeds maar mijn blote schenen af te moeten likken. Niet mijn ding, getver. Als ook Adrie zich erin heeft gepropt, komen er nog een paar lange dozen met iets van dakbedekking of zo die mee moeten. De eigenaar kan ze denk ik niet meekrijgen op de brommert, dus dan moet je wat. Het gammele ding zet zich in beweging en het is net alsof er iemand steeds aan een kabel trekt want we gaat met horten en stoten naar boven. Ik geloof dat ik liever van een berg afren met een parachute boven me (over een paar dagen bij goed weer, kan dat weer eens). Het is wel weer een ervaring.

Boven aangekomen hebben we een prachtig zicht op Jardin en omgeving. Het is hier buitengewoon groen en vruchtbaar. Onderweg zien we veel bloemen. Bij een huis Dahlia’s die wel 2-3 meter hoog zijn.
We horen gitaar en zingen en overduidelijk live. Het blijkt dat in het plaatselijk café een groot aantal bejaarden is neergestreken (volgens Adrie waren het bejaarden, maar volgens mij hadden ze onze leeftijd, maar dat is hier tussen de vetrollen en immer geverfd haar niet altijd zo goed te zien en ik weet niet vanaf wanneer je bejaard bent, want Adrie is zelf al 65). We kijken het even aan, het is leuk om te zien dat iedereen mee blèrt en een groepje dat ons in de smiezen heeft, er kennelijk voor ons nog een schepje bovenop doet. Niet heel erg muzikaal en verre van zuiver, maar het plezier straalt er vanaf.

Verder onderweg passeren we nog huisjes waar je allemaal “eco”- dingen kan doen. Alles is hier eco. Het toverwoord. Ben benieuwd of alle plastic zakken waar ze hier hun boodschappen in halen ook zo eco zijn. Dan passeren we een zeer ecologisch huis, duidelijk onlangs gebouwd met allemaal hergebruikt hout en deuren enz. Er staat een stellage met een 5 kuub water bassin op een stellage, eronder allerlei zooi onder geïmproviseerde bouwsels met plastic erover tegen het water, maar er zitten zulke scheuren in dat me niet lijkt dat het afdoende is. Volgens ons een soort Hippie commune of zo. Misschien dat de Fransen die voor ons lopen met weer het kindje op de rug zoals we zagen bij de waspalmen en die een stevige patchoeli-lucht verspreiden daar naar op zoek waren. Nee, geintje (dat van die patchoeli overigens niet hoor!)

Inventiviteit met een lege zak van rijst ofzo bij een buis die regenwater afvoert om te voorkomen dat deze op de weg spoelt (en de onverharde weg mee spoelt). Het water loopt zo recht in het slootje naast de weg, dat wel weer in verbinding staat met een ander waterwegje. We zien dan ook weer heel wat water lopen en kleine watervalletjes.

We zien ze later weer op het dorpspleintje waar ze net als ons een kop koffie drinken. Het is wel een gezellige boel in het dorp. Zo anders en veel levendiger en leuker dan in Salento, wat enkel nog maar toeristisch is. Hier ben je getuige van het dagelijkse leven. Kinderen die met veel herrie uit school rennen, tassen achter zich aan zwierend. Een man die de banden van zijn taxi poetst met een oude kleerborstel...Oude van dagen die elkaar treffen en de hand schudden, blij dat ze nog in staat zijn om elkaar hier te treffen. Mensen die boodschappen doen, hun straatje aanvegen of geleund in hun mini-winkeltje, zoals je hier zoveel nog ziet. Ook hier weer leuke elektriciteitsmeters, natuurlijk allemaal halfgaar, maar het binnenste witte vierkantje van ongeveer 8 x8 cm kun je omhoog klappen om de stand af te lezen.

Als ik ergens naar binnen gluur, kom ik in een andere tijd terecht. Ik kijk nog even of ik niet toevallig bij een museum naar binnen gluur, maar nee. Het lijkt wel 80 jaar terug in de tijd, alleen de beeltenis van de paus zou dan profetisch moeten zijn. Een ongelooflijk net en ouderwetse slaapkamer, met op het bed in een schaal een engeltje op het nachtkastje een Jezus en aan de wand o.a. een grote beeltenis van de paus. En keurig gehaakte sprei en kleedjes. Dat dit nog bestaat....

We dwalen wat door de straatjes in de richting van waar nog een lift naar boven moet zijn, maar deze staat niet in het touristengidsje van het hotel en het ziet er allemaal zeer stoffig en afgesloten uit, dus voor morgen moeten we een andere route verzinnen. We vertrekken pas na de middag, het is maar een paar uur van hier naar Medellin. Wel vinden we in een zijstraatje van het centrale plein een restaurantje dat klein, maar fijn uitziet. We eten er geweldige soep en een gegrild stuk vlees met wat rijst, salade en natuurlijk de eeuwige bakbanaan en gebakken schijf yukka. Dat laatste hoeft voor ons niet zo, maar dat is hier standard. Gelukkig vroeg ze of we een arepa erbij wilden, maar dat is een kleffe maiskoek waar je hier ook mee doodgegooid wordt en die we ook liever aan ons voorbij willen laten gaan. Nee, die hoeven we dus niet. Wel een glaasje vruchtensap (met water), mango en Adrie bramen. Dat is prima hoor. Lekkerder dan het aqua panela, dat je standaard voorgeschoteld krijgt. Water met panela (ingedikt suikerrietsap wat ze in plakken laten stollen en dan weer oplossen in water).

Weer terug naar het hotel, waar onze zwemspullen nog net zo nat zijn als gisterenavond na de jacuzzi. Ik leg ze achter de spijlen van het raam en de luiken gedeeltelijk open. Niet dat ik er veel van verwacht, het is hier nogal vochtig. Ook mijn dunne fleecejackje dat ik gister wat heb geprobeerd te soppen is niet helemaal nog droog. Het rook naar oude damestassen en we moeten nog ruim een week…

Na wat relaxen lekker buiten in de tuin gaan we kijken in een of ander park waar in de loop van de middag bepaalde vogels zouden aanvliegen. Onze aanvliegroute was niet zo heel erg gelukkig; het is ongelooflijk steil en het heeft net flink geregend en het is hier en daar glad. Dat gaan we niet avonturen, een breuk hier oplopen hebben we er niet voor over. We lopen terug het dorp in en het begint weer flink te regenen, we drinken in een cafeetje een tinto (zwarte koffie) met een empenada tot het weer wat droog is. Dan is het wel tijd voor een terrasje op het plein. We zitten er heerlijk maar weer een beetje mensje te kijken

Terug in het hotel kijken we of we onze grootbeeld smart TV aan de praat krijgen en kijken eindelijk eens naar seizoen 5 van The Crown, iedereen zijn guiltly pleasure moet je maar denken.

Geschreven door Jacquelijne.opreis