En ja, ze hebben het een week geprobeerd, maar op verzoek van het volk zijn na een week de stoplichten weer weggehaald, ze konden er niets mee. Vanochtend nog geslapen en om half 2 een paar uurtjes op pad, ben nog behoorlijk slapjes, maar dat gaat wel weer over.

Het is bijzonder, ik zit met het hotel in de oude stad, ruim opgezet, gebouwen mogen hier ook niet hoger dan 6 etages zijn, dus dat toont ook anders, en nagenoeg alle huizen zijn zo mooi met alle houtsnijwerk en beschilderingen! Ik kan er geen genoeg van krijgen.
We gaan eerst naar het Texile Museum, met name weeftechnieken. Geen foto's, behalve van de enorme Tankha in de hal van zeker een 5 meter hoog. Ik vind het altijd bijzonder om te zien, wat een vakwerk. En zo leer ik ook meer over wat voor soort patronen en hoe de feestelijke kira's, de traditionele vrouwendracht, eruitzien. Waarschijnlijk zal ik er wel een paar zien op de festivals. Ook een filmpje van hoe je een rechthoekige lap omtovert tot een kira, met broches, een onderblouse en een jasje waar dan weer de te lange manchetten van de onderblouse overheen gevouwen worden. De gho aantrekken is ook niet iets dat je op een uurtje leert. Het is eigenlijk een soort van oversized overslagjas, die rond het middel bijeengehouden wordt door een stevige geweven band (die heel strak moet zitten, anders komt alles los. Volgens mijn gids heb je regelmatig uitslag en andere ellende door dat strakke ding) . Achter onder de riem (die je overigens niet ziet zitten) zitten er een paar evenwijdige plooien en dat is nogal ingewikkeld om te doen. "vooral als je dik bent want dan kun je er niet bij" volgens Kuenzang. Soort van BMI, als je je gho niet meer zelf aan kunt doen en iemand moet je helpen ben je te dik. Aan de voorkant is een overslag en dat is "de grootste handtas ter wereld, kan zelfs een baby in" en idd er komt gedurende de dag van alles uit.

Natuurlijk hangen er - zoals zowat overal - foto's van de huidige 5e koning met zijn vrouw: Koning Jigme Khesar Namgyel Wangchuck en koningin Jetsun Pema Wangchuck, maar ook van zijn vader de 4e koning Jigme Singye Wangchuck. Lekker verwarrend, alle koningen sinds 2007 toen Bhutan een monarchie werd, heten wel ergens Jigme en Wangchuck. Na je geboorte krijg je doorgaans 2 namen van een hoge Lama. Er is niet echt een verschil in jongens- en meisjesnamen en de keuze is niet erg groot. Achternamen doen ze ook niet echt aan. Maar ja het hele lang telt nog geen 800.000 inwoners, waarvan 100.00 hier in de hoofdstad Thimpu.

Over die 4e koning kwam ik het volgende bizarre feit te weten: Jigme Singye Wangchuck raakt verliefd op Dorji Wangmo Wangchuck. Ze gaan naar de astroloog om te kijken of een huwelijk er voor hen in zit en wanneer op welke datum ze dat dan het beste kunnen laten voltrekken. Nu blijkt die Dorji nog 3 jongere zusters te hebben en is er enkel geluk te verwachten en een zegen als hij met alle vier trouwt!
Nou dat lijkt me nogal ingewikkeld. "ach, de koning had zijn eigen paleis en daaromheen de vier paleizen van zijn vrouwen. Zo weten ze nooit waar hij is.

In het oosten is het nog een beetje de gewoonte, net zoals nog op enkele plaatsen in Ladakh polyandrie nog in zwang is, waar je dan met drie broers trouwt, waarvan de jongste nog maar net uit de luiers is bij wijze van spreken. Doorgaans hebben ze een verdeling als werken op het land, zorg voor de dieren en de wol en boter enz gaan verkopen/ruilen. Achtergrond is dat het land wat bij elkaar blijft. Waar al die vrouwen die overblijven dan zijn weet ik niet, misschien naar het naburige China, waar om bepaalde redenen er een vrouwentekort is?
Er zijn ook in de Himalaya nog sommige streken die matriarchale samenlevingen, waar de vrouwen het voor het zeggen hebben, en ook bijv. erfenissen van moeder op dochter gaan.

We lopen nog even over een marktje waar ik nu ook varens zie die ze als een soort salade of soup eten, als laatste gaan we even naar de Memorial Chorten, dit is weer bijzonder. Het is de soort ontmoetingsplek voor hangouderen, die bij hun kinderen in Thimpu zijn komen wonen, daar hun dagelijkse rondjes lopen en vrienden maken. Tot mijn grote verbazing, mogen we ook gewoon de Chorten in. Het is ook weer een slakkenhuis van trappen rond de meest ongelooflijke drukke beelden partijen, maar ook hier weer: geen foto's.

In het boterlampenhuisje zijn 3 vrouwen druk in de weer met het prepareren van boterlampjes. Kuenzang vertelt me dat het allemaal vrijwilligers zijn die dit doen voor een beter karma. Het Boeddhistische puntensysteem: je plakt niet echt zegeltjes zoals in je AlbertHeijn boekje, maar je spaart wel voor een goede reïncarnatie, zodat je bijv. niet als hond terug komt. Nou is dat overigens wel iets raars met die honden hier. Kuenzang omschrijft dit alsvolgt: " Overdag solarizen ze, ze liggen dus de hele dag in de zon om op te laden om daarna de hele nacht te kunnen blaffen". En ja, zo is, het: vanaf een uur of 10 starten ze, maar het zijn er zoveel dat het een soort van geluidsgordijn is. Wellicht toch maar goed dat ik mijn Rabies injecties heb gehad, scheelt weer wat...Straathonden is hier ook echt een probleem ondanks dat ze ze vangen en ergens in een asiel stoppen.

En na een paar uurtjes is mijn batterij weer helemaal leeg en slaap ik wat (met ondertussen een paar telefoontjes of ik niet dit of dat wil eten of drinken) en ga om 19:00 uur wat eten en mijn verslagjes doen. En nu weer lekker onder de wol!

Geschreven door Jacquelijne.opreis