Het heeft gisteravond en vannacht flink geregend, de open ruimte met de fontein voor onze kamer is overgelopen en er wordt druk gedweild. Onze kamer was ondanks de airco ook behoorlijk vochtig. Werkelijk moessontijd. We rijden richting Osian en rijden eerst een 100 km ofzo terug dezelfde weg. Daar zijn ze aan de weg bezig. Over de weg heen een soort van vierkante pijp waarbij we geen idee hadden, hoe en wat. Kan me niet voorstellen in dit land dat het een ecoduct of hoe heet zoiets voor beesten is. Het blijk iets te zijn om het extra water af te voeren. Ik snap niet hoe, maar het zal wel… Het landschap blijft wat eentonig dus ik schrijf en lees en Adrie leest een maakt puzzels. Na een paar uur verandert het landschap; het wordt groener en je ziet veel kleurige vrouwen langs de weg bezig op het land, aan de weg of gewoon onderweg. Veelal in het karmozijnrood, cyclaam- of donkerroze of oranje. Ze hebben de sjaal (hier meestal doorzichtig) over hun hoofd. Het is een losse sjaal en niet een deel van hun sari. Vaak ook voor hun gezicht, want ze kunnen er toch doorheen kijken. Ik vraag me altijd af hoe die sjaals gewoon blijven zitten op lang glad haar. Je ziet nooit dat er een afschuift of vastgepind zit. Ik neem aan dat ze ook niet vastplakken. Net zag ik een vrouw zo achterop de brommert, ik snap er niets van. Overigens lijkt het toch niet altijd goed te gaan, getuige de achtergebleven sjaals in bomen en struiken…
We naderen Osian lijkt het, maar het blijkt toch lastiger dan gedacht. Onze chauffeur moet een aantal keer vragen, het telefoonnr. op ons voucher is van het agentschap en niet van het Osian Camel Camp en het nummer uit de RoughGuide biedt ook geen soelaas.. Na een half uur dolen en dwalen en allerlei andere camel camps gezien te hebben komen we bij een desolaat uitziende bedoening. Geen bordje aan de buitenkant. Nee dat lag op zijn kop op de binnenplaats. Lekker handig. Het was net alsof we in een of andere maffe roadmovie zaten, de verkeerde film. Nee, geen mooie man in wit pak en tulband en grote snor bij de ingang…. We lopen naar binnen en daar krijgen we door een jongen die zijn tong verloren lijkt, een glas fris in de hand gedrukt..hij blijft een meter van ons vandaag staan kijken hoe we het opdrinken. Door de patron, of in ieder geval degene die het vandaag voor het zeggen heeft, worden we rond geleid alsof we op inspectietocht zijn. Het is geen seizoen en daarom is er niemand, daarom staat alles maar opgestapeld, is er geen dans en muziek en doen de fonteinen het niet. In het seizoen jan-mrt verhuren ze ook 50 tenten (a raison van 170 euro volgens de RoughGuide) Vliegen zijn er wel; hordes. Zodra we op een terras boven op de heuvel plaats nemen en ons biertje eraan komt, zijn ze niet van ons af te slaan. Na een kwartiertje wordt onze lunch opgediend en wij hebben al ons broodbordje op ons bier gelegd, eer ze op het idee komen dat misschien een ventilator wel handig zou zijn. Er staat best een koel windje, maar niet genoeg voor die rot beesten. Met drie man zijn ze bezig, want dat moet met een verlengsnoer dat weer ergens vandaan moet komen en dan gaan de draadjes van de ventilator zo recht aan de draadjes van het snoer en zo recht in het stopcontact. Dus moet er iemand bij zitten om te kijken of het niet los gaat. Ondertussen is het gaan regenen en we zaten droog en er is ook niemand geëlektrocuteerd. Het eten was overigens prima!
Nu op naar de tempels; er zijn een aantal bijzondere jaintempels waarvoor we helemaal via Osian zijn omgereden. Ze zijn inderdaad apart. Bij de tweede tempel worden we al een tijdje achtervolgd door een stuk of vijf slungels in schooluniform die ons buitengewoon interessant vinden en wij hun op onze beurt buitengewoon irritant en Adrie jaagt ze dan ook heldhaftig weg na 10 minuten. Onderweg terug naar de taxi kopen we een gezellige gele tulband voor bij mijn buitenlandse hoofddeksels en Adrie oppert enthousiast dat hij die dan volgend jaar bij de jaarlijkse verkleedpartij op de bridge op kan .
Gelukkig is het nu niet meer zo lang rijden naar Jodhpur, waar we een heerlijke kamer treffen in koloniale stijl. Overal in het hotel hangen ook oude foto’s op van statieportretten van (groepen) mannen met tulbanden en grote snorren en/of baarden. Allemaal heel gewichtig.
Er is geen wifi op de kamer, dus moet vanavond na het eten in de lobby mijn geluk maar gaan beproeven. Hopelijk is het een beetje snelheid, anders kan ik pindat wel vergeten.

Geschreven door Jacquelijne.opreis