We vertrekken met de groep richting het Vredesmuseum en het Vredespark. We zijn per slot van rekening in Nagasaki. Hier viel op 9 augustus 1945 om 11.02 uur 's ochtends de Fat Man. Een klok aanhet begin van de expositie herinnert hier aan. Hij is om 11.02 uur stil blijven staan. Een paar dagen eerder viel de eerste atoombom in Hiroshima. Zowel Nagasaki als Hiroshima waren 2e keus locaties, vanwege het weer (zicht) en het feit dat de brandstof begon op te raken. Het is onvoorstelbaar wat een schade deze bom heeft veroorzaakt, aan mens en dier en natuur. De hele stad was zo ongeveer weggevaagd en 70.000 mensen direct overleden en nog 100.000 mensen in de nasleep ervan. Het was een erg mooie, informatieve expo. Bij binnenkomst zag je direct een waterreservoir dat volledig verbogen/gesmolten was vanwege de kracht en hitte. Ook nog een stuk van de gevel van de katholieke kathedraal (replica) die grotendeels verwoest was. Het was een van Azië's grootste katholieke kerken. De kerk stond vlak bij het hypocentre (waar de bom ontplofte). Maar ook veel getuigenissen, foto's en feitelijke info. En in de enorme welkomsthal eindeloze reeksen gevouwen kraanvogels. Het verhaal gaat dat er een meisje met leukemie was (veroorzaakt door de straling), die dacht dat als ze 1000 kraanvogels zou vouwen ze beter zou worden. Ze heeft het niet gehaald. Daarna hebben veel mensen, bedrijven en scholen het voorbeeld gevolgd en vouwen ze allemaal 1000 kraanvogels. Bij het weggaan had Rita er eentje voor ons allemaal als nagedachtenis om als je hem ziet weer te denken aan vrede om je heen.

Aan het expogebouw zit ook een memorial hal verbonden. In deze hal waar men de slachtoffers herdenkt (er mooi en strak vormgegeven), zuilen die om hoog de lucht in gaan en de richting aangeven waar de bom in 1945 is gedropt. De achterste zuil bevat boeken met daarin de namen van al die duizenden slachtoffers. In de gangen hangen ook foto's en getuigenissen van mensen die de ramp overleefden. Het is allemaal bijzonder indrukwekkend en iedereen is stil. De gewone plagerijen over en weer blijven even achterwege.

We vervolgen onze weg naar het Vredespark, waar naast fonteinen en een Vrijheidsbeeld ook allemaal beelden staan geschonken aan Nagasaki door andere landen. Het Vrijheidsbeeld heeft een arm in de lucht , symbool voor de dreiging van nucleaire wapen. De andere arm is horizontaal gestrekt en symboliseert eeuwige vrede. De gesloten ogen staan voor een gebed opdat de zielen van de slachtoffers in vrede mogen rusten. De zustergemeente Middelburg schonk een beeld van een moeder die beschermend over haar kind heen zit. In een ander klein deel van het park staat een naald die precies is op de plek waarboven op 500 m hoogte de bom ontplofte. Hier hebben we met zijn allen weer lekker gepicknickt. Op de foto zijn we echt weer Jut en Jul..

's Middags waaieren we wat uit en gaat ieder zijns weegs. Wij gaan samen met Manu nog naar de Suma-shrine waarvoor we wel eerst iets van 365 treden moeten beklimmen. Aangezien het begin van de middag is, en het toen we in het museum waren heeft geregend, niet alleen zeer heet maar ook nog eens heel erg vochtig. Het is prettig onder de bomen bij de shrine te lopen. Er is ook weer een mooie reinigingsplaats, een wandje waar houten plankjes met wensen of bedankjes hangen en een instructie over hoe je moet offeren. In je handen klappen, 2 x buigen, staan en offeren. Het is maar dat je het weet en je niet zomaar je yens in die doos mikt.
We lopen terug naar het hotel, via een riviertje en Chinatown, maar het is voor mijn voeten en mijn humeur een half uur te lang lopen. Iedere stap doet me weer pijn en ik strompel zowat het hotel binnen.

Ik val al snel in slaap en om half 7 gaan we nog even iets eten, vlak bij in een soort Bijenkorf waar een hele verdieping ook weer restaurantjes is met aan de buitenkant nagemaakt in plastic staat wat je er kunt eten. Adrie heeft iets van koude boekweitnoodles en wat groen en gedroogde vis en en een potjes warme kleffe bruine rijst. Ik heb een soort van currysoep met ook weer boekweitnoodles en wat varkensvlees. Geen idee hoe ik dat moet eten. Er staat naast de grote kom met dikke soep een klein kommetje met een grote houten opscheplepel (denk ik). Kennelijk moet ik eerst wat in dat kleine kommetje scheppen en dan kan ik het zo met mijn stokjes naar binnen slurpen. Maar scheppen met die slierten, het wil niet erg. Gelukkig kan er niemand met zien haha. Ik zie ook ineens dat er onder dat kleine kommetje een papier ligt. Ik vouw het open en het is een papieren wegwerpslabber. Nou ja.... Inmiddels heeft Adrie gezien aan een tafel achter mij dat je met die grote houten lepel moet eten. Eerlijk gezegd mogen ze me dan wel helemaal in papier inpakken wil ik daar ongeschonden uitkomen. Al met al was het wel lekker hartig en warm en daar had ik zin in. Verder wat schrijven, badderen en koffers weer inpakken, morgen reizen we verder naar Aso naar onze ryokan, waar we op tatamimatten moeten slapen. Vannacht nog maar even genieten van een normaal bed!

Geschreven door Jacquelijne.opreis