Na het ontbijt en het versturen van het verslag vertrekken we naar het Archeologisch Park. Ik was een beetje bang dat het een dag binnenblijven zou worden, want het heeft de hele nacht flink geregend. Maar wonder boven wonder is het droog. We ontbijten toevallig tegelijkertijd met de Nederlandse familie (12 pers), die al druk doende waren met koffers en dus vertrekken. Nu hebben we voor zolang het duurt het hotel voor ons alleen. Bij het park krijgen we tegelijkertijd 3 verschillend gekleurde bandjes voor de drie onderdelen. Twee liggen in andere plaatsen en bezoeken we morgen en waarschijnlijk nog eentje overmorgen onderweg naar Popayan.

We starten de route met het beeldenbos en zullen met het museum eindigen want rond de middag kan het gaan regenen. In het beeldenbos, wat een beetje jungle is, staan beelden die elders zijn opgegraven, maar zo per stuk apart wel mooi uitkomen. We moeten af en toe wachten op breedsprakige gidsen voor ons, maar het is gelukkig verder niet erg druk zodat we fijn alles op ons eigen tempo kunnen bekijken. Daarna zijn er nog drie plaatsen waar graven bij elkaar liggen uit de periode 100 v. Chr. Tot 900 na Chr. Archeologisch gezien is dit een belangrijke periode voor de Colombianen. Onze chauffeur vertelt dat op alle scholen dit verplichte kost is en dat ze er ook allemaal een keer heen moeten. Hoe? Het is een erg groot land en ik kan me het niet helemaal voorstellen. Maar goed. In deze regio ontstaat ook de Rio Magdalena uit het water dat uit de bergen komt. Zoals eerder gezegd is het hier een zeer groene, vruchtbare regio en is er veel opgegraven. Voordat er officieel werd opgegraven natuurlijk grafroof, want er werd goud en gebruiksvoorwerpen mee begraven waaronder ook een bijzonder aardewerken kom of vaas, bestaande uit vier borsten met tepeltjes eraan. Ik weet niet wat daar de betekenis van was? In het museumpje waar dit stond, was helaas maar heel weinig naar het Engels vertaald. En wij heten geen Karin of Fabienne, die een goed mondje Spaans spreken.

De graven zelf zijn eigenlijk een soort van hunebedden, wat staande platte stenen, met een blad erop. Het heten vertaald uit het Spaans ook “tafeltjes”. Interessanter zijn natuurlijk de beelden die zijn mee begraven, vol met symboliek natuurlijk. We hebben dan geen fysieke gids, maar de reisgids geeft ook best wat info. Als we naar de Fuente de Lavapatas lopen dat weer een heel stuk vanaf de graven ligt, is het erg glad op het pad, vooral de steile stukken omhoog en omlaag. Meestal is het pad van ingemetselde keien en het is er voortdurend nat en vol mossen en algen. Gelukkig is er op de meeste stukken wel een bamboereling, waar ik dan ook graag gebruik van maak. Ik ben echt bang om te vallen en wat te breken en dat is hier geen fijn vooruitzicht. Als we eindelijk na stapje voor stapje bij de Fuente de Lavapatas aankomen, is er een koffietentje, waar we heerlijk even op adem kunnen komen. Er is nog een Alta de Lavapatas, ruim een half uur lopen, maar met het tempo met die gladheid en dan weer terug om een prehistorisch bad te zien gaat me te ver. De chauffeur heeft gezegd dat dat heel mooi was, dus we gaan hem maar melden dat het heel bijzonder was als hij er naar vraagt (wat zijn we slecht he…).

We zijn dan ook rond 12.00 uur weer op de parking waar onze chauffeur ook net weer is aangekomen. Hij heeft nog ideetjes om morgen verder te doen naast wat nog in het pakket zit van het Historisch park, dus dat is erg leuk. Vooralsnog laten we ons even afzetten in het centrumpje en hij vertelt ons dat er een soort van marktje is, dus dat gaan we zien!

Tussen alle schoolkinderen en het drukke verkeer (het is vooral lawaaierig verkeer) vinden we snel het marktje. Het is overdekt en in tegenstelling tot de meeste Aziatische marktjes eigenlijk nogal een rommeltje. Niet alle fruit ziet er ook even fantastisch uit.
Opvallend zijn hier de gepelde uien, twee dames zijn druk doende te pellen en willen best even op de foto en moeten als ik de foto laat zien onbedaarlijk lachen. Als ik sta te kijken naar geel geschubt fruit dat ik niet ken, komt er een oude baas, die er niet al te fris uitziet en ruikt naar me toe. Hij probeert me uit te leggen wat het is, maar ja, dat Spaans he? Geen probleem, hij kan het ook allemaal heel plastisch voordoen en als ik het goed begrijp is het perfect voor als je aan de dunne bent. Dank, ik ga het onthouden.

Het is overigens nog steeds droog en we gaan op het centrale pleintje wat eten, het is er druk en ze hebben veel keus en wat we op de borden zo zien, ziet er prima uit. Slechter dan gisterenmiddag kan volgens Adrie haast niet. En idd, het eten is prima. We klimmen terug omhoog naar het hotel en drinken in de centrale ruimte een kop lauwe koffie, checken onze mail en zijn net op tijd binnen, want het gaat even flink regenen. Gelukkig niet lang. Nu zitten we lekker buiten op het terras en zelfs de zon laat zich weer zien. De bosmaaier (dat was de herrie) is n u zelfs even uit of zou hij voor vandaag klaar zijn? Ik hoop het. Ik ga nu lekker nog maar eens even in de zon beginnen aan de nieuwe roman van Isabelle Allende.
’s Avonds eten we nog even in het huiskamer pizzarestaurantje waar we de enige gasten zijn. Ik heb voor het dochtertje van de eigenaresse een spelletje memory meegenomen, ze vindt het geweldig. Natuurlijk wint ze 2 van de 3 spelletjes en dan gaan we eten en speelt zij rustig in haar eentje vol verve verder.

Geschreven door Jacquelijne.opreis