Na een heerlijk ontbijt (super uitgebreid, goede koffie, onberispelijke bediening) op naar Bimbetka. We kijken of we in de receptie misschien onze gids treffen, maar niets wijst daarop. Het is 09:00 uur en onze Gudu is er ook nog niet, hij is altijd zo stipt. Hij heeft net als de chauffeur die we eerder in Rajastan hadden, de gave om al voordat je naar ze uitkijkt, recht voor je neus te staan. Ook al ben je een paar uur weggeweest. Maar het is een grote stad met druk verkeer en wellicht moest hij ergens een gids oppikken. Even later wel een chauffeur, geen gids. Hij heeft het vermoeden dat hij voor ons daar een gids moet zien te regelen, maar wij zijn er zeker van dat er een gids geregeld is. Ik ga dan maar bellen, de lokale agent schijnt alleen het transport te doen, dan maar het noodnummer van de overkoepelende travel agency. De gids zou in Bimbetka op ons wachten, vanmiddag komt ook goed en morgen in Sanchi en Udaigiri zou er ook een gids op ons wachten. We boffen dat het geen seizoen is, want we zijn overal zo ongeveer de enige westerse toeristen, dus dat is makkelijk.

Ook in Bimbetka zelf bij de rotsen. De gids vertelt dat het in het seizoen hier heel erg druk is, bussen vol. Nu is er naast ons zo ongeveer enkel een lokale familie met een aantal kinderen. Deze site viel onder het ministerie van bosbouw omdat het in de jungle lag (in de moesson is het helemaal groen) en dus betaalden we zowaar een keer alleen de Indiase prijs, 75 rupee (75 eurocent ongeveer) ipv 10 of 15 x zoveel (buitenlandersprijs).
We zien slechts een aantal rotsen, maar er zijn in totaal op zo’n 500 plaatsen rotstekeningen gevonden. Daterend van 8.000-3000 v Chr. Eerst jagers-verzamelaars, later ook domestic gedoe, dan hebben ze ook paarden en kippen en verbouwen ze wat en gaan ze natuurlijk gelijk weer met elkaar in oorlog. Wat is dat toch? Overigens was hier al 100.000 jaar geleden sprake van aanwezigheid homo sapiens.

De jungle waarin de rotsen liggen is nu vrij droog, maar zodra de moesson valt is in no-time alles groen. Het is bijzonder dat de rotstekeningen uit verschillende periodes (8000-5000-3000 BC) nog zo gaaf zijn. Dat komt mede doordat ze doorgaans in overhangende rotsen zijn geschilderd en eigenlijk een soort van hobby waren. Er was geen tv, zelfs geen Flintstones, dus wat moet je dan? De schilderingen zijn niet aangebracht in hun “woon”-grot waar vuur gestookt werd, want dan was alles zwart geworden. En het procedé, bestond uit fijngemalen steen in verschillende kleuren, het pigment trok in de zandsteenrotsen, waardoor het er feitelijk niet meer op lag. Het is bizar om zo gewoon zonder drommen mensen en restricties (niet teveel ademen, geen onnodige gassen produceren, geen flits, geen ijsjes en friet mee naar binnen, niet aankomen) hier oog in oog te staan met een uiting van mensen die hier zo lang geleden leefden. Het is niet goed te bevatten. De dieren zijn soms zo waarheidsgetrouw afgebeeld dat het bijna onwerkelijk is.

We verlaten ons “privé-openluchtmuseum” onderweg naar Bhopal. Onderweg lunchen we bij het meer, iets van 30 kilometer, met de hand uitgegraven pakweg 1000 jaar geleden. Ook zoiets bizars. In het hotel frissen we ons wat op en Gudu pikt de gids op. Het is een aardige dame van onze leeftijd, die zeer goed Engels spreekt (heerlijk). Ze vraagt wat we zo’n beetje willen zien, graag de oude stad dus want Bhopal is inmiddels een metropool met zo’n 2.4 miljoen inwoners.

We beginnen bij het paleis van de eerste Begun. Dat wilden we nu ook precies eens weten hoe dat zat. Ik ga geen namen opzoeken, want het duizelt me en ik onthoud het toch niet. En anders is er wikipedia. Momenteel telt Bhopal 63 % hindoe, 20 % moslim en nog wat sikh, jain en christenen. Waar komen die moslims vandaan? Nou ja, er was een of andere generaal (ik dacht een Afghaan), en het kwam er op neer dat in Delhi bestuurlijk een zootje was. Daardoor kwam hij hierheen (18e eeuw). Kennelijk was hier alles goed geregeld en dames let nu goed op: Hier regeerde de eerste Begun (met een naam zoals hier de Oranjes met 5 achternamen). Begun was eigenlijk een titel voor de vrouw van de heerser van dat moment. Die beste man was overleden. Eigenlijk had ze zich op de brandstapel van haar man moeten gooien (sati, oude inmiddels gelukkig overleden gewoonte), maar aangezien ze zeer slim was, ontwikkeld en zeer breed onderlegd werd haar gevraagd als Begun te regeren. Ze was administratief heel sterk, maar bouwde ook o.s. wegen, een paleis naast het hare voor haar dochter én een moskee. Ze had namelijk een overeenkomst gesloten met de moslim generaal om samen te werken. If you cannot beat them, join them moet ze gedacht hebben. De moskee was voornamelijk madrassa, een school voor jongens die in de eerste jaren algemene vakken kregen en later zich vooral op de koran richten. Vooralsnog richten ze hun camera's op ons. We hadden we tien minuten fotosessie. We bezoeken deze moskee, met klassiek 2 minaretten en 3 doms en boogplafonds voor de akoestiek zodat je degene die wat te vertellen had, goed kon horen. Het complex staat naar het westen gericht (bij ons het oosten vanwege de ligging) en met ook keurig zoals het hoort 3 poorten. Achter alle blauwe deuren is een kamertje voor leerlingen (het internaat zeg maar). Ja, lekker, weer alleen voor jongens. Nee hoor, kom maar mee. Naast de moskee staat een ander gebouw, zeer goed onderhouden, keurig roze geschilderd en nog in gebruik: een meisjesschool. Deze Begun had zeer goed in de gaten dat vrouwen ook toegang tot onderwijs moesten hebben.

Ze zette hiermee een trend en zo hebben vier generaties Beguns geregeerd, dus vier vrouwen op een rij, die alle vier voor hun dochters een paleis bouwden naast dat van henzelf én ergens een moskee en zorgen voor een stabiel bestuur. Leuk detail is dat je in de grote moskee op de gewelven daar waar de bogen kruisen een lotusbloem ziet (een hindoe symbool net als de pauwen die hier en daar verwerkt zijn). De vier paleizen liggen naast elkaar en zijn allemaal aangepast aan de toen heersende stijl. Jammer genoeg is het merendeel er erbarmelijk aan toe, men is wel bezig met restauratie, maar duurt lang en sommige gebouwen zij er zo slecht aan toe dat ze eigenlijk niet meer te restaureren zijn. Het laatste paleis is met het blauw aan de gevel. In het gebouw zat ook een moskee, natuurlijk niet voor de vrouwen, dus die hadden hun aangebouwd witte moskeetje. Ernaast hangen grote foto's van mannen die ons lachend aankijken. Overal zie je dat (altijd mannen). Ik vraag of het iets met verkiezingen vandoen heeft ofzo. Nee, het was eergister suikerfeest. En dat zijn ondernemers en idd soms politici die je feliciteren met het suikerfeest. Zie je dat bij ons al? Bijv. de familie van der Valk, geflankeerd door Marc Rutte en Wilders die je feliciteren met kerstmis?
We bezoeken nog de bazaar, een witgeverfde moskee en een hindoetempel, drinken wat aan het meer en rijden na veel indrukken weer naar het hotel.

Hier checken we alvast in voor onze vlucht overmorgen en bedenken dat we dan nu maar in het Chinees-Thais restaurant gaan eten. Het is meer een clubidee, nogal donker, ok, maar veel te harde muziek met bassen waardoor het lijkt of je op een trilplaat zit. Nu hebben we geen zin in dergelijk work-outs, dus gaan een deurtje verder naar het restaurant: Under de Mango tree (allemaal in het hotel, dat overigens ooit is gebouwd in de jaren '20 door de zoon van de laatste Begun). We kunnen binnen of buiten, nou buiten maar, het is lekker warm. We worden tot onze verbazing mee naar boven genomen naar een dakterras inderdaad onder de enorme mangoboom die zo zeker 10 meter hoog is. Het is er heerlijk. We worden weer steeds uitgebreid bediend en opgeschept door een schier oneindig aantal obers, allen even onberispelijk gekleed.

Als het hoofdgerecht is afgeruimd, krijgen we een fraai donker kommetje met een lichtgekleurd “iets” erin wat in een soort van sausje of zo ligt. Het is niet erg verlicht daarboven en ik denk eerst dat het iets van spoom is of zo, maar we hebben geen lepeltje. Het lijkt ook wel een beetje op zo’n marshmellow. We krijgen al een beetje de slappe lach en natuurlijk altijd als we dat hebben komen die mannen weer overbeleefd kijken of ze wat voor ons kunnen betekenen. Ja, dan wordt het nog steeds erger. Daar gaan we weer… Adrie vraagt om een lepeltje. Net op het moment dat ik voorzichtig wil gaan proeven, blijkt dat het een geperst handdoekje is in een klein plasje water om je handen schoon te maken. We komen niet meer bij en ik houd het haast niet meer droog. En dan ondertussen staat er 2 meter van je vandaan zo ongeveer de gehele brigade van het restaurant te proberen hun gezicht netjes in de plooi te houden. Gelukkig kunnen we nog een heel klein beetje serieus om de rekening vragen, die ook nogal serieus was. Ja, wat wil je in een 5 sterren hotel, ook al is het India.

Geschreven door Jacquelijne.opreis