Na een sober ontbijtje (een soort van tosti, maar dan met komkommer en tomaat) gaan we op pad. Gelukkig wel zwarte koffie en niet van die vieze koffie met meer melk dan koffie en zo’n vel erop zoals we gister kregen voorgeschoteld. Het is hier volledig vegetarisch dus ook geen ei. Ik geloof dat het alternatief hiervoor idli’s zijn met sambar. Dat ga ik anders morgen maar eens proberen.

Het lijkt vandaag zowaar eens niet zo heet te zijn, het is wat bewolkt en dat lijkt zo een 10 graden verschil te maken en dat ik wel heel fijn na een paar knoerhete dagen.
Als we wegrijden komt net de SRV-man voorbij: een brommer met aan weerszijden grote oranje plastic melkbussen. Onze kok staat al klaar met een stalen pan oid, waar met een metalen litermaat melk in wordt geschept. Zo, die service kennen we bij ons niet meer.

We rijden weer door de enorm smalle straatjes, laverend tussen koeien, brommers, loslopende peuters op blote voetjes, handkarren en ander gemotoriseerd verkeer. We prijzen ons weer gelukkig dat we niet zelf hoeven te rijden. Onze Gudu is weer in opperbeste stemming en als ik mijn vocabulaire zeer beperkt houd, dan kunnen we best wat kletsen onderweg. Adrie zit lekker achterin te lezen, iets waar hij door het jaar heen weinig aan toe komt en ik geniet van alles wat ik onderweg zie.
Het is nog steeds een landbouwstreek, maar we rijden nu door de meest armoedige dorpjes onderweg naar Mandu. Ik heb van uit de auto een paar plaatjes, maar dat zijn dan zelfs nog grote huizen. Veel huisjes zijn een paar lemen wandjes waarvan het leem minstens een keer per jaar moet worden vervangen, meestal na de moessontijd, Dan is veel leem weer weggespoeld. Ik schat zo meestal 3 x 4. Soms met een deur, soms enkel een kleurrijk verschoten gordijn. Je ziet er vrouwen in de deuropening zitten of op een charpai voor het huisje (een indiaas touwbed) of wat rondscharrelen op het erfje waterkruiken (van staal of klei) spoelen enz. Of naakte kindertjes afspoelen. Luiers zijn hier een luxe voor de upperclass, net als wc papier.

We hadden wel wat bij ons voor onderweg, maar hier in het guesthouse niet voorradig. En als je al last krijgt van een Delhi-belly is dat meestal na een dag of 5-6, meestal niet zozeer van bedorven voedsel, maar van andere kruiden, temperatuur, water enz. En dan wil je niet zonder zitten. Gisteren hadden we dus: “Missie WC papier”. Bij 6 grotere winkels die ook toiletartikelen verkopen, bot gevangen en doorgestuurd naar een andere winkel. Toen we eindelijk prijs hadden was de hele voorraad een 6-pack, waar we dan maar 2 rollen van kochten, voor het geld waar je hier een flinke maaltijd van hebt. Wel overal water bij het toilet, maar we zijn toch niet handig op de hurken, met een hand gieten en met de andere hand poetsen. Daarom eten Indiërs (en andere Aziaten niet met hun linkerhand, laat ik nu net links zijn… ).
Maar terug naar vandaag. Naast de huisjes dan een overkapping van wat gevlochten takken voor het vee. Meestal een koe en een geit. Een enkeling heeft meer. Soms zie je wat schriele kipjes rondlopen. Soms lijkt het ook of er mensen wonen in dit soort super simpele krotjes, afgedekt met wat ze tegenkomen van stukken zeil, stof of zelfs golfplaat. Daartussen de vrouwen in hun kleurige sari’s, overal spelende kinderen. Met wat takjes, steentjes, een oude brommerband, en allemaal blootsvoets. De kleinsten met flink zwarte kool rond de ogen en een zwarte stip tussen de ogen om de boze geesten te verjagen.

Waterleiding is hier natuurlijk ook een ding. Onze chauffeur woont in Bhopal, een grote stad waar we nog heengaan. Hij heeft om de dag 2 uur water. Dan worden de tanks gevuld. Hier op het platteland komt er van de overheid af en toe een tankwagen langs, maar niet iedereen heeft een watertank, dus zie je veel vrouwen en relatief kleine meisjes met water kruiken en jerrycans langs de kant van de weg lopen. Er is meestal wel ergens een pomp, maar dat kan zo honderden meters ver zijn, zo niet verder. Jammer dat dit nog altijd een vrouwending is in de macho-land. Het is allemaal heel klassiek nog op het platteland, de mannen idd veelal macho’s en haantjes.
We komen bij Mandu waar het vroeger een belangrijk centrum was van de macht. Er staan over een flink aantal kilometers vele overblijfselen uit de 14-16e eeuw, Afghaanse architectuur. Was vroeger een toppunt van de islamitische architectuur. Een van de eerste moskees die we bezoeken was ook gelijk een van de mooiste, maar was ook grondig gerenoveerd en schoongemaakt. Via een klein poortje achterin de moskee kunnen we verder, we moeten een smal trapje op en komen buiten boven op een torentje, waar we weer naar beneden kunnen naar een mausoleum. Zo zijn er vele paleizen.

Er was nog een noemenswaardig paleis, namelijk dat van een heerser, met een enorm libido die een hofhouding van 1000 vrouwen bezat en ook nog eens 14.000 (!) courtisanes. Toen hij 80 was, is hij door zijn zoon vermoord. Die vond het denk ik welletjes met die veelwijverij. Ik het paleis zie je nog op sommige plaatsen mooie gekromde uitsparingen in de grond die het regenwater naar een groot bassin leiden.
Verder te veel om op te noemen. De laatste moskee was leuk, daar stond net een bruidspaar foto’s te maken, nou, ik dus ook snel een paar plaatjes. Bij deze moskee, die ook aardig is gerestaureerd zie je aan de buitenkant nog stukken emaille op de stenen. Soms met stukjes Arabisch schrift. Waarschijnlijk zijn veel van deze gebouwen ook heel kleurrijk geweest binnen en buiten. Dat moet toch werkelijk schitterend zijn geweest en een ongelooflijk verschil met de armoe van degenen die niet aan het hof verbleven of rijken handelaar waren!

We gaan lunchen en weer moeten we even Gudu eraan herinneren dat hij ons niet naar een hotel moet brengen. Dan zit je daar weer alleen in zo’n restaurant waar niemand eet, behalve de busladingen die zich dan in het seizoen aan het buffet tegoed doen, dat al lekker uren opgewarmd staat en waar je geheid van aan de dunne gaat.

Hij weet een goed lokaal restaurant. Nou dat ziet er prima uit hoor, heel wat sjieker dan waar we al zo nu en dan hebben gegeten. Er staat natuurlijk geen bier op de kaart, want het is hier moslim en hindoe en dat gaat geloof ik niet echt samen met bier. Maar ik vraag het gewoon en hij kan wel wat regelen. Er stapt iemand in een autootje en 10 min later stapt die uit met twee flinke blikken export Heineken bier. Zoals te doen gebruikelijk was het bier (600 rupee voor 2 blikken, duurder dan het eten van ons drieën: 450 rupee).

We zeggen tegen de gids dat het eten bij het guesthouse niet echt bijzonder is en hij pikt ons vanavond op om hier naar een lokaal restaurant te gaan. We zijn benieuwd, gek genoeg is in dit plaatsje namelijk haast niets te vinden.

Aangezien de stroom weer uitviel en de generator niet betrouwbaar geen wifi, dus we gaan nog maar even een rondje lopen langs de ghats, nu het niet zo war is ook niet zo vervelend weer naar boven te moeten klimmen. Ik heb mijn zomerjurkje met klaprozen en margrietjes aan en merkwaardig genoeg worden we nu helemaal gigantisch aangestaard, nog meer dan met mijn afgeritste broek vandaag (ik was er wel klaar mee met die hitte). Nu liepen er natuurlijk veel moslimfamilies opgedoft vanwege het suikerfeest. Ze doen maar, ik staar gewoon terug. Of maak een foto van hen :-). Maar wij zijn ook vandaag alweer vele malen vereeuwigd, de hele dag door met Jan en alleman op de foto. Bizar.

Geschreven door Jacquelijne.opreis