Onze eerste stop is Thirumalai Nickar Palace, in 1636 gebouwd door koning Thirumalai Nickar. Het is gebouwd door een Italiaan en daardoor een mooi voorbeeld van Indo Saraceense bouwkunst (dan weten jullie gelijk waar we het over hebben). Een deel van het paleis was gemolesteerd door zijn kleinzoon, die liet de materialen na het slopen overbrengen naar Trichy, kennelijk om daar voor zichzelf een aardig optrekje te laten maken. Het paleis was vroeger ongeveer 4 x zo groot (1 ha). Ze zijn er aan het bouwen en restaureren, vandaag niet want het is zondag.

Onderweg naar de tempel komen we nog door de uienmarkt (hele straat met uien en knoflook) en de bananenmarkt, dus voor de handel, niet voor de particulieren, alhoewel de scheiding niet zo strikt is.

We gaan vandaag de bekende en mooie tempel Meenakshitempel bekijken (Meenakshi was de zus van Vishnu). Inmiddels ben ik er wel achter dat het jammer genoeg niet meer zo zal zijn als de vorige keer, 14 jaar geleden. Arie had het al op internet gezien bij reviews en ook Mutu vertelt dat idd geen schoenen, geen tassen, geen telefoons, geen camera, niets mee mag naar binnen. Je kunt zaken veilig achterlaten in een locker verzekert hij ons. Dit alles komt doordat er een jaar of 10 geleden een bomaanslag is geweest door (en dat zegt hij heel zachtjes als ik vraag uit welke hoek dit kwam) moslims uit Pakistan. En een jaar of 4 geleden nog een aanslag of poging ertoe. Vandaar dus de extreme veiligheidstoestanden.

Nou, dat gaan we dan proberen. Weer eindeloos in een soort van rij, die geen rij is en waar het recht van de sterkste geldt. Op een gegeven moment ben ik het beu en maak ik mezelf maar eens heel groot en breed ( niet zo moeilijk) en zeg dat ze nu mij moet helpen. Die schoenen (mijn bergschoenen en Adrie zijn sandalen krijgen ze wel in een hokje gepropt. Maar dan Adrie zijn telefoon en mijn camera… Adrie is inmiddels bezig het dagrugzakje door een röntgen te krijgen, die hangen ze daarna ergens aan een kapstok. Ik wordt soort van gefotografeerd en mijn beeltenis (alles van onder mijn ogen staat erop, ben kennelijk te lang voor daar) en ze willen mijn camera ook daar ergens aan een kapstok hangen. Nou, dat gaat niet gebeuren. Zijn ze helemaal gek geworden! Ze hebben keurige lockertjes waar die in kunnen. Je kwaad maken bij Indiërs heeft niet altijd zoveel zin. Maar wie mij een beetje kent, weet dat ik als het erop aan komt geen centimeter ruimte geef en ik dirigeer zeer dwingend de dame met mijn camera naar de lockers. Kom op zeg, bijna 2000 euro en dat gaan ze ergens aan een kapstok hangen, waar ook allemaal rugzakken en tassen hangen. Ik zie het al gebeuren. Dus ik krijg netjes een locker en een briefje met een nummer en mijn halve foto erop.

Je moet met zijn allen door een poortje, mannen en vrouwen natuurlijk gescheiden, maar iedereen perst zich op zijn Indiaas er tegelijkertijd door, dus dat ding piept constant. In de hectiek houden ze een beduimeld schrift onder mijn neus waar ik naam en land en tel nr in moet vullen (Adrie kennelijk niet, die was er al eerder doorheen) ik vul dus maar iets in, controleren doen ze niet, mijn handschrift lezen ze net zomin. Dan natuurlijk fouilleren, je wilt niet weten hoeveel mensen worden teruggestuurd, met mobieltjes en tassen. Het staat overal met foto’s, tekst in Engels en Hindi en pictogrammen en er speelt een bandje knoerhard af wat je allemaal vertelt wat je wel en vooral niet mag. Nou, ik heb het al weer helemaal gehad.

En oh, zo jammer dat je dus geen foto’s meer mag maken, dat het superdruk en rumoerig is. De mensen zelf maken al veel herrie en er staan een soort ordertroepen met politiefluitjes mensen te dirigeren die van het rechte pad afwijken, constant scherpe fluitsignalen. Pfffffffffffffff. En dat dus weer allemaal door een paar moslimfundamentalisten.

Ik zie weer prachtige beelden die ook weer heel anders zijn dan we gezien hebben. Maar het is moeilijk om in deze sfeer echt te genieten van de mooie ruimtes. Van een serene sfeer kun je bepaald niet spreken.

Dan moeten we kennelijk weer ergens een kaartje kopen, buitenlanderstarief, dus keer 10. Maar dan hoeven we niet in de enorme rij met de hindoes (waarover later meer). Ook hier erger ik mezelf weer aan het eindeloos voordringen. Adrie laat het altijd maar gebeuren, maar dan staan we er over een uur nog. Dus ook hier ga ik even breed naast Adrie staan, als een gast van links alweer met een lange arm geld door het hokje wil schuiven. Ik draai me om: You go back !!! Wait! Hij schrikt zowaar en ik krijg nog bijval van iemand die overigens van rechts weer probeerde voor te dringen. Wat een volk. Het lijken wel Chinezen.

We mogen dus door een rustig pad voor de buitenlanders verder lopen. De Hindoes gaan dus merendeel (als ze een kaartje hebben gekocht) in de rij, die rechtstreeks lijkt gekopieerd van de Schiphol-buitenom-rijen voor de security zoals net na Covid op zwarte zaterdag. En dat allemaal om ergens een of ander beeld te zien (zal wel van Menakshi zijn). Later zien we dus idd dat de rij ook buitenom gaat en zie vele verhitte hoofden. Het is inmiddels ook wel weer een graad of 38.
We pogen toch nog wel wat mee te krijgen en te genieten van de tempel, maar het is toch eigenlijk wel jammer zo.

Dan gaan we als we onze eigendommen weer terug hebben en ik onder grote belangstelling mijn bergschoenen weer heb aangekregen op pad. Vanzelfsprekend gaan overal waar we langs lopen de handjes weer in bedelstand en we hebben vandaag maar 15 gidsen hoeven afslaan.
We lopen een rustiger straatje in, met tempelartikelen zoals o.a. de leuke elektrische beltrommels en eindeloze rijen met rode en gele poedertjes en beeltenissen van goden enz. , sari’s , wierook in blokken (van die zware harswierook) en zowaar ook een Jigharthanda-standje, waar we het bekende Jigharthanda-drankje (soort van half ijs) drinken/lepelen.

Nog verder zou de spicemarket zitten, maar die vinden we niet aangezien het zondag is, weinig nering. Dan maar ergens gaan eten. We vinden een local tent met dosa’s (soort van grote crêpes, soms opgerold met een diameter van 10 cm en knapperig. De mensen waren helemaal verhuld dat wij bleekscheten bij hun kwamen eten. We krijgen gelijk water uit smoezelige plastic bekers, en een dosa met wat curries erbij. Aangezien weer zo ongeveer iedereen om ons heen kwam staan heb ik mijn best gedaan om maar met mijn rechterhand te eten (links gebruiken ze hier voor minder verheven zaken) en het lukt wonderwel om met een hand een stukje dosa af te scheuren en met wat currie in mijn mond te krijgen. En voorwaar, we zijn weer niet ziek geworden. Met afrekenen ging mis, ik dacht dat het 210 rupee was (2,30 euro), maar het was dus kennelijk 110 rupees. Reken maar uit. Adrie gaf een briefje van 200 en van 20 en ze hadden natuurlijk geen 10 terug. Hou maar. Maar bleek dus 110 ipv 10 terug. Nou ja, dan nog, hebben ze ook een goeie dag. Het was spotgoedkoop en lekker.

Iets verderop koop ik nog een paar kleinigheidjes en als ik ergens een foto maak van degene waar ik wat koop, hoor ik geroep en moet er een stelletje dat op een kleedje ook wat verkoopt ook op de foto. Prima hoor. Ik ga op mijn hurken onder hun parasol en zie dat het kindje (meisje van een maand of 10) uitzonderlijk lichte ogen heeft met een donkere rand om de iris. Echt bizar. Ze wijzen naar mijn ogen: same-same. Nou niet helemaal the same. Wat een schitterende ogen.

Met de tuctuc zijn we een kwartier later weer thuis, lopen was ruim 5 km en dat gaan we niet doen, het is weer buitengewoon warm en vochtig.
Beetje ons gemak houden, gekeken of de wifi bij de receptie wel foto's wil uploaden, maar daar net zo miserabel en dan zijn we rond 1900 uur naar de foodstreet gegaan waar allemaal kraampjes zouden zijn. We zijn kennelijk toch wat vroeg, maar het zijn echt allemaal snacks en we willen ook wel even zitten Dus vinden we ook een normaal restaurant waar we een heerlijk frisse chicken-koriandersoep en een heel smakelijke fried noodles eten. En ook nu nemen we lekker de tuctuc terug. Veel leuker dan in het restaurant hier. Het is erg massaal hier allemaal bij het hotel. Niet echt ons ding.

Het was weer niet te doen om via het hotel foto's te uploaden, dus heb nu toch maar gevraagd aan Mutu of hij zijn wifi in de auto wil delen, dit had hij al eerder aangegeven dat dat kon. Maar wij vinden het niet nodig om de hele dag online te zijn tijdens de vakantie, maar het is nu wel fijn en het werkt! Dus nu snel publishen.
We gaan nu naar Munar hiilstation naar een klein guesthouse en de dag erop naar een houseboat waar waarschijnlijk wel geen wifi zal zijn. Dus het kan zijn dat er even niets komt....

Geschreven door Jacquelijne.opreis