Een deel van de dag lazen jullie al in het verslag van gisteren. Maar het is een beetje raar als je met een tussenstop vliegt en dus met drie verschillende tijdzones te maken hebt, je eigenlijk niet een keer een uur fatsoenlijk slaapt en je maar gedurende de dag wat snack-achtige zaken eet en amper een keer een fatsoenlijk maal... en ja daar ben ik gevoelig voor. Resultaat: een volledig verlies van enig tijdsbesef. Maar het uurtje dutten vanmiddag heeft me goedgedaan en ik lijk alweer in het ritme (dat zal dan vannacht wel uitwijzen).

Gewapend met camera, telefoon met Maps.me, met aangeduid waar de route start zo ongeveer ga ik op pad (voor wie het niet weet: Maps.me kun je offline gebruiken als je de kaart even download en zo voorkom je torenhoge rekeningen of een boze werkgever vanwege uitzonderlijk datagebruik. Nu weet ik wel : het doel heiligt de middelen, maar ik weet niet of Syngenta daar ook zo over denkt).

Ik was vanuit de rustige straat van het hotel gelijk weer helemaal terug. En wat word ik daar blij van. Azië heeft toch wel mijn hart gestolen. Ik herken natuurlijk wel een en ander uit 2019 en kom op een gegeven moment op een kruising waar ik even wil checken of ik nog goed loop op Maps.me. Natuuuurlijk spreekt er iemand me aan zoals altijd. Ik probéér niet eens meer om er niet als een toerist uit te zien en dat was daarin vandaag natuurlijk wonderwel geslaagd met mijn weer lekker ultra-kort geknipte grijze haar en mijn witte benen, want de broek is ondertussen wel weer afgeritst en ik heb weer droge sokken aan in mijn bergschoenen. Geen Nepalese vrouw die er zo bij loopt, ze staren maar, ik ben het inmiddels wel gewoon. Ik geniet met volle teugen van wat ik om me heen zie aan kleuren, bedrijvigheid en mooie plaatjes.
Natuuuurlijk is het het bekende verhaal: ik ben geen gids, ik vraag geen geld, ik ben monnik en wil ook mijn Engels praktiseren. Op dag 1 kan ik het nog wel handelen en laat het maar gebeuren. Op dag 14 krijgen ze geen centimeter meer. Maar hij is niet "al te glad" en we gaan het zien. Er is hier natuurlijk 2 jaar geen toerisme geweest, waar 20 of was het 30 % van de bevolking van leef(de)t.

Hij vertelt me veel (oa dat de tempels die in de Trotter staan en waar ik heen wilde, dusdanig door de aardbeving zijn beschadigd dat er niet veel te zien is). We gaan even binnen bij een tempel die ze flink aan het restaureren zijn, maar waarop de binnenplaats een puja wordt gehouden vanwege nieuwjaar dat vandaag gevierd wordt (naast nog een slordige ruim 100 andere feestdagen). Het pottenbakkersplein waar ik in 2019 was, in nu wel vol toegankelijk (in 2019 was het Dashain festival en lag alles plat). Tussen alle aardewerk in (vooral voor tempelgebruik en worshipping) zit er op zijn hurken ook een kapper zijn klant te knippen. Op het moment dat ik afknip is hij net met een buitenmaatse schaar 's mans neushaar aan het bijknippen. Ik snap dat wel: lekker fris het nieuwe jaar in.

En natuurlijk komen we bij "zijn" tankaschool, maar intussen weet ik dat het wellicht zo is dat als hij iets weet te verkopen er voor hem een bonus inzit en hij daar dus hooguit mensen kent. Je maakt me na zo'n slordige 25 verre reizen niet meer zo heel veel wijs. Maar goed, de zon schijnt, ik ben goed gemutst en ik ga het spel maar eens meespelen en zien waar het op uitkomt. Uiteindelijk bij de "school" het is natuurlijk van daag een feestdag en wordt er niet gewerkt, maar volgens mij dus gewoon een atelier waar de tanka's worden geschilderd en dat heeft wel erg mijn interesse, het verhaal van meisjes die er in opleiding zijn trek ik zeer in twijfel. Deels via eeuwenoude regels, maar ook wat modernere varianten waar je goed op kunt mediteren. Nou, als ik die zien lijken het me meer visualisaties van een goede LSD-trip, maar hoop doet leven en overal zijn mensen voor denk ik dan maar. Maar: ik weet ook ondertussen dat miniaturen op dit formaat en ook nog heel mooi geschilderd, dat verschil zie ik ook echt wel onderhand, je niet altijd tegenkomt. Waarschijnlijk kan ik dat op veel plaatsen zo kopen, maar goed eens kijken wat ze vragen. Het is alleszins redelijk en vanzelfsprekend onderhandel ik nog (de lijst zal wel weer duurder zijn denk ik zo). Het enige waar ik me zorgen over maak is waar we het kunnen hangen. Ons toch best nogal grote huis hangt vol met kunst, waaronder ook een aantal mooie Indiase en Iraanse miniaturen. Ik heb dus maar even manlief deelgenoot gemaakt, kan hij ook alvast na gaan denken.

Zodra ik op een kruispunt kom nog zo'n 1-2 km van het hotel vind ik het wel goed. Ik neem afscheid van mijn "niet-gids" die me natuurlijk toch nog wel wat afhandig wil maken voor zijn gezin, maar daar ga ik niet op in.

Tevreden loop ik naar het hotel wat ik moeiteloos terugvind en stuur een appje met foto naar Adrie die gelijk even tijdens zijn spreekuur met whatsapp belt. Ik heb in deze kamer goede wifi en dat is prettig.

Nog wat opfrissen en rommelen en dan zal zo wel een appje komen van Henk die we op onze reis naar Japan in 2019 hebben ontmoet en die -getuige zijn facebook bericht van afgelopen maandag- ook vandaag in Kathmandu is aangekomen. Hij gaat met wat vrienden na grondige voorbereiding "de Everest basecamp "doen. Chapeau!!!! We zullen samen eten vanavond. Het restaurant dat hij doorstuurt is 100 m. van mijn hotel vandaan.

Het was een heel plezierig weerzien met hem en zijn vier vrienden met wie hij dit avontuur aangaat en we hebben lekkere Nepalese thali gegeten met koele Nepalse biertjes. Een betere start van deze reis door Nepal kan ik me niet voorstellen!

Morgen wil ik nog even terug naar Pashputinath (oa. de burning ghats) wat ik erg bijzonder vond. Als de tijd het toelaat, laat ik de taxi me afzetten bij Swayambu (de "apentemple), van waar ik evt naar het hotel terug kan lopen, maar dat kan ook evt. op de laatste dag. De gids komt morgen pas om 14.30 ipv 1300 uur wat me meer ruimte geeft wat te ondernemen zonder giga vroeg op te moeten staan (niet mijn hobby).

Geschreven door Jacquelijne.opreis