Vanochtend na een twijfelachtig ontbijt – alles was koud – de taxi laten bellen door de receptie voor 400 bath naar het centrum. Het is best ver, maar ik vind 400 bath ook veel. We hebben gisteren gekeken via Grab (soort van Uber en dat was 140…). Maar op dit moment hadden ze geen chauffeur in de buurt, dus weinig keus. Er komen ook geen taxi’s hier langs rijden omdat het afgelegen is.

Met behulp van Maps me komen we er. De Lannamuseum had de chauffeur niet van gehoord (bleek later niet heel raar te zijn), maar de Wat Pra Kaeo Don Tao Suchadaram. Nou ja, dat spraken we natuurlijk niet goed uit, maar affijn, we komen er. De grote centrale hal , de bot, was onder restauratie. En flink. Achter de tempel wordt druk gezaagd en geverfd en het is binnen in de tempel één grote bouwplaats. Aan de hoofdingang is al het meeste opnieuw gedaan en verguld, maar de enorme steigers maken dat ik er geen fatsoenlijke foto van kan maken.

We horen wat muziek, die live lijkt en er zitten idd een aantal scholieren in uniform buitengewoon niet-geïnspireerd te spelen met en leraar. Ongelooflijk vals fluitend, maar dan kan ze werkelijk niet deren. Het is duidelijk een muziekles en verplicht nummer en het is ook nog zondag en dan zouden ze vrij moeten zijn. Natuurlijk maak ik wat foto’s in ruil voor een kleine donatie (wellicht voor een beter gestemde fluit? ).

Er ligt ook weer een Boeddha (reclining Boeddha) op het moment van sterven dus, maar hij kijkt nog zo monter uit zijn ogen dat ik er zo mijn twijfels bij heb. We kijken nog wat rond en ik koop een paar kleine aardewerken lichtjes voor 10 bath/stuk, en de mevrouw vertelt en wijst in het Thai, maar dat schiet niet op. Volgens mij wijst ze waar we ze moeten gaan aansteken, maar dat doe ik natuurlijk niet, ik steek ze in mij tas. Desondanks krijgen we nog een uitgebreid dankjewel als we weggaan. Veel buitenlanders komen hier niet.

Het de Lanna museum zit eigenlijk op het complex en zou geopend moeten zijn, maar kennelijk zien ze er nog geen gat in, want het is dicht.

Zo ook het teakhouten 118 kolommenhuis, dat ook een museum zou zijn met wat mooie antieke stukken, maar ook daar vinden we de poort gesloten. We hebben al een heel eind gewandeld en het is heel warm en bedenken maar iets van vervoer te moeten gaan regelen naar de stad en dan komt er net een Songthaw aan en daar zitten twee jonge Thai in die duidelijk ook naar dit museum kwamen en weer instappen. Met behulp van de jongeren die een paar woorden Engels spreken proberen we aan te geven dat we naar het centrum willen. We vertrekken en rijden naar de tempel waar we als eerste zijn geweest en proberen daar met Maps me aan te geven waar we ongeveer heen willen. Er is niet echt een heel duidelijk centrum in Lampang.

Onderweg tussen deze twee musea lopen we door een wijk waar in de 19e eeuw Engelse handelslui zich hebben gevestigd in grote teakhouten huizen. Die staan hier nog volop. Veel zijn omgeven door een flink hek.

We komen nog wat tempeltjes tegen onderweg en stoppen bij een die er wat aparter uitziet. Het is duidelijke een Birmese tempel met heel erg veel Boeddhabeelden én heel veel offerplekken én heel veel bordjes met Thaise teksten en vast en zeker aanwijzingen voor donaties. We kijken onze ogen uit.

Bij veel van die offerplekken zie ik kleine plastic flesjes staan (75ml? ) in pastelkleurtjes veelal. Later wordt het duidelijk, het lijkt namelijk of er wat olie in zit. Bij een van die plaatsen staan twee grote jerrycans met vloeibaar frituurvet. Op de achterste ligt een trechter….Je kunt dit dus kopen ipv kaarsen en in een zwarte lantaarn gieten die dan een tijdje brandt.

Natuurlijk zijn ook hier weer privé audienties met monniken. Als je maar met een gevulde envelop komt, willen ze best even je problemen aanhoren en zeggen dat alles goed komt. Als het niet goed komt is er ook een oplossing. Naast de tempel zit een kistenmaker. Er staan al een heel aantal kisten klaar voor gebruik opgestapeld. Maar het lijkt er op of hij al is opgehouden met werken, want ook hier naast de lijkkisten een hele hoop zooi. Ongelooflijk toch die zooi overal…

Er tegenover bij een soort van openbaar fitnescentrum (waarvan de toestellen al diverse keren met diverse kleuren klodderige verf zijn overgeschilderd en volgens mij niet echt meer kunnen functioneren), drinken we een kop koffie. Nou ja, Adrie dan want ik vindt het zo vies dat ik na 3 slokjes het wel voor gezien hou. We krijgen er nog een beker lauwwarme half zurige drank bij, maar daar word ik ook niet erg blij van.

In de stad is het zoeken, we hebben vooral grote straten, maar vinden uiteindelijk een soort marktje dat ook maar amper open is en iets om te eten is erg lastig.
We vinden wat simpels, maar daar hebben ze geen bier, dus dat kunnen we aan de overkant kopen. Het is inmiddels heel heet en vochtig, dus dat lusten we wel. Het enige dat we krijgen en volgens mij ze ook verkopen is kip met rijst en een kommetje kippenbouillon en wat saus. Wel heeeel veel kip voor 40 bath (1, 15 euro). We krijgen het niet allemaal op.

We lopen naar een centraal punt en nu kunnen we wel via Grab een taxi boeken (140 bath, is toch een ander bedrag dan die 400, zal het hotel wel commissie over krijgen).

Het lijkt of het nog steeds heel rustig is en er (nog) geen groepen zijn aangekomen en nu hebben we het zwembad wel voor ons alleen. Daarna ga ik een dutje doen, ik heb het idee dat ik hier steeds midden in de nacht op moet staan… We zitten daarna nog even lekker op ons balkon. Na drie druppels regen valt de stroom uit en horen we de aggregaat aanslaan (we zitten dicht bij receptie en restaurant). Maar na een half uurtje is het ook weer opgelost. Het blijft dreigend weer, ben benieuwd of we het verder droog houden.

Geschreven door Jacquelijne.opreis