Aangezien we vanmiddag pas richting Medellin vertrekken, gaan de wandelschoenen nog maar even aan. Adrie had nog op Maps.me een ander routetje gevonden om naar een uitkijkpunt te gaan. Als we eraan komen, kijken we naar een pad dat smal en steil naar beneden gaat en bestaat weer uit grote ronde keien. We kijken elkaar aan en denken hetzelfde. Dit gaan we niet doen. Het is hier overal erg vochtig en nat en groen en als we dan wat moeten breken, dan liever niet hier ergens onderaan een onbereikbaar pad. Dus lopen we nog wat door het dorpje en aan de rand en komen uiteindelijk uit bij het kerkhof. Daar komen kennelijk weinig toeristen (ja, we zijn wel herkenbaar) want de man van de groenvoorziening staat over zijn schop ons zeker 5 minuten met open mond aan te staren.
Het is een beetje bizar. Zo’n soort inschuifsysteem zoals je veel aan de landen aan de Middellandse zee ook ziet. Nog behoorlijk wat open plekken om in te schuiven, maar het valt ons op dat de data eigenlijk allemaal nog heel recent zijn, van de afgelopen jaren. Aan de zijkant ergens staan wat van die gebruikte frontjes. We vragen ons af wat er eigenlijk mee gebeurt als ze na een paar jaar al ruimen.

Onderweg nog in het stadje passeren we een klooster, waarnaast een klein kerkje staan met aan weerszijden van de entree aan de buitenkant opvallende fresco’s. Links een vrouwfiguur met kap en mantel, een non? Met 3 jongetjes. Het wekt gezien de leeftijd van de jongens bij mij een soort foute associatie op (katholieke kerk, misbruik etc. ). Het rechterbeeld met een Maria heeft rechtsonder wel een soort van engel, maar het is een vreemd gedrocht. Terwijl op het eerste gezicht de schilderingen bijzonder mooi zijn.

Er tegenover is nog iemand zeer geïnspireerd geweest op het balkon met heel veel planten en bloemen een “katholieke “uiting.
Tijd voor nog maar een laatste kop tinto (koffie) hier op het centrale plein waar het geen straf is om te zitten kijken. Overal dezelfde soort stoeltjes in allerlei kleuren en overal dezelfde kopjes voor de koffie (waar wij eerder qua model thee in zouden serveren). Natuurlijk doen we ook het bekende Dulce de Jardin nog even aan om wat plaatselijke zoetigheden te kopen. Natuurlijk in koffiesmaak. Deze kregen we in ons heerlijke Casa Passiflora iedere avond netjes op ons bed gelegd, met een briefje: Bonna noche.

Lunchen doen we nog een keer op hetzelfde plekje als gisteren, een aanrader. Klein gezellig restaurantje met prima eten voor een prima prijs. Otra Cocina in een zijstraatje naast de kerk. Aanrader.

Sowieso is Jardin een aanrader. Eigenlijk veel leuker dan het bekende Salento. Het is iets groter, maar veel levendiger. Op de terrasjes zitten wel wat toeristen, maar het merendeel is local. Opvallend ook veel ouderen, in tegenstelling tot wat je bij ons vaak ziet. Ook het gewone leven op straat gaat gewoon door. We hebben er erg van genoten. We hebben al uitgecheckt maar gaan nog heerlijk zitten wachten met een boek in de fijne stille tuin, waar je niets hoort van het straatgeluid.

Bijna een half uur te vroeg is onze taxi er al en gaan we richting Medellin, deels dezelfde route als op de heenweg, maar tot de voorsteden van Medellin alleen maar slingerweg. Ook hier is een dubbele streep een uitnodiging om beide weghelften te proberen en is 30 km vaak gelijkgesteld aan 30 miles/uur. Maar gelukkig draagt ook de chauffeur een gordel, hebben de motorrijders de verplichte helm op en neemt hij niet al teveel risico met inhalen. Na een fikse bui die we al tegen het gebergte zagen hangen komen we in de file naar Medellin.
Onze hotelkamer is superruim en luxe, de badkamer ook met een joekel van een inloopdouche en een groot balkon waarop een zitje en een heuse jacuzzi. Als we daar vanavond in willen, dan moeten we dat even vragen hoe die aan moet en gevuld kan worden. Het is wel wat rumoerig zo aan de straatkant, maar we gaan eerst wat drinken bedenken we.

Rechts of links? Links dan maar. Fout. We lopen de buurt in met (nacht)clubs en heeeeeel veel herrie, vreemd genoeg dan wel weer gesitueerd in een soort van park. Ik kan er niet tegen, overal knoerharde beats door elkaar heen en een herrie waar je niet goed van wordt. Dan maar terug naar de straat van het hotel waar we ergens een biertje drinken en we maar 2 soorten muziek door elkaar horen. Van alle herrie ben ik moe en heb geen zin nog weer heel erg te zoeken naar een restaurant. Vlak bij het hotel zag ik een Japans Ramen restaurantje. Ook open aan de voorzijde, en een kabaal (en wat roepen die mensen toch allemaal hard). Maar goed, we eten een flinke bak ramen en denken met weemoed terug aan het rustige, gedisciplineerde Japan waar we in 2019 waren.

Dan eerst maar even verslag schrijven en daarna in de Jacuzzi? Dat laatste gaat het niet worden. Inmiddels is het geluidsniveau buiten heel erg opgeschroefd en laten we het wel uit ons hoofd om buiten te gaan zitten “ontspannen” in het warme water. Ik ga vragen of we geen andere kamer kunnen krijgen aan de achterkant of zo waar het stiller is. De receptioniste komt luisteren en kijken of we wel de balkondeuren dicht hebben. Ja duhh… hadden we nog niet bedacht. Nee, morgen wel een andere kamer maar mogelijk nog meer herrie. Ze kan oordoppen geven (daar zit ik niet voor in een sjiek boutiquehotel) of zegt ze aarzeldend, de politie bellen ivm geluidsoverlast, waarop we beiden onbedaarlijk moeten lachen. Nee dat gaat hem niet worden.

Ik probeer te bellen met Sigrid van BetterPlaces, maar is natuurlijk buiten kantoor uren. Dan maar een appje, binnen 5 min al antwoord. Het is wel op onze eigen kosten, want ze krijgen dit ook niet terug, maar ze gaat kijken of ze iets kan regelen. Binnen een half uurtje is alles geregeld en gaan we morgen na de stadstour met de gids verkassen naar een ander hotel, dat rustiger gelegen is en wat een prima alternatief is. Dank voor de bereidwilligheid en snel oppakken Sigrid!

Geschreven door Jacquelijne.opreis