Zondag 30 juli Chengdu – Kangding (2860)
Na een heerlijk ontbijtje buiten in de courtyard in het heerlijke Manju Wensung hotel, naast onze kamer, maken we kennis met onze gids. Een vlotte jongeman. Heel beleefd en voorkomend. Alleen de uitspraak van zijn naam Tsering, is niet meer dan twee keelklanken die we met geen mogelijkheid uitgesproken krijgen ( later blijkt dat het geen Tesering maar TseWa is. Maar daar komen we pas later achter, dus blijven we hem tijdens deze reis in het verslag gewoon Tsering noemen.. Dan wacht er ons nog een verrassing. Hij is niet ook tegelijkertijd de chauffeur zoals we geboekt hebben, maar er is ook nog een aparte chauffeur en niet met de rode auto van Tashi zoals eerder vermeld, maar een prima Volkswagen Passaat. Het is maar goed dat Adrie er aan had gedacht geen twee hardschalige koffers mee te nemen, dat had lastig gepast met ook de bagage van deze twee mannen erbij. Later op de dag vraag ik Tsering of hij een rijbewijs had, ja en nee. In India gehaald en is hier niet geldig, zit in de papiermolen. Gedoe.
We rijden Chengdu uit en dan is er een nogal saaie snelweg, aan beiden zijden bomen, dus we zien niet heel veel het eerste uur. We praten dus maar wat. Tsering komt uit Tibet en is eigenlijk nog maar ruim een jaar terug uit India (wel via Nepal en een maand Bhutan). Hij had in Dharamsala een jaar of 8 gezeten in de Tibetan Children House. En ja, in die tijd dat hij daar verbleef en studeerde (veel geschiedenis en politicologie), ben ik daar geweest en heb ik het tehuis bezocht. Bizar. Over een kleine wereld gesproken. We praten wat over his holiness the Dalai Lama, jahaaa. Dat is toch wat voor Tibetanen. De DL is 6 juli 82 jaar geworden en Tsering heeft besloten daarom 82 dagen geen vlees te eten als dank dat hij de kans kreeg om te studeren (niet altijd even gemakkelijk voor Tibetanen in China weet ik ) en dat hij nu als tourguide kan werken. Tof. Goed om te weten, want het is hier gewoonte dat de chauffeur en gids met ons mee eten op onze kosten. Het laatste stuk in China zelf is dat niet meer. Daar zou de chauffeur zich zeer opgelaten voelen om met ons aan tafel te eten. Tsering werkt voor verschillende organisaties en werk voor de eerste keer met Angela (de agent), de chauffeur kende hij ook niet, maar dat is geen probleem zo te zien. De chauffeur, ook luisterend naar een twee lettergrepige keelklank, onuitspreekbaar ook, heeft een Aziatische rijstijl. Een doorgetrokken streep lijkt juist een aanmoediging om in te halen, bij bochten is dat wel eens lastig. Maar dan frommelt hij de auto zo weer ergens tussen. Ook hier aan de achteruitkijkspiegel zoals ook in Bolivia allerlei toestanden om een behouden vaart te vragen. In Bolivia reden ze overigens ook zo, maar daar lieten ze een keer per jaar de auto zegenen door een priester. Die zegende met wijwater en gooide daarna een fles bubbels (zonde) leeg onder de motorkap. Kon je jezelf weer een jaar misdragen op de openbare weg zonder brokken..zou wat voor mij zijn.
Einde snelweg, beetje file en dan zijn er keurige, moderne hokjes voorzien , een rij of zes. Echter, bij ons staat er voor het hokje een man in een fluo hesje en die heeft een kartonnen doos als kassa. Bijzonder. Maar na betaling gaat de boom gewoon open. Dat doet dan waarschijnlijk de man in het hokje.
Het landschap wordt mooier en we rijden door de bergen door het dal. Een flink stromende rivier, onderweg komen we ook een paar waterkrachtcentrales tegen en HEEL veel wegwerkzaamheden, er wordt hier niet zuinig omgegaan met een paar honderd kilometer asfalt extra hier en daar. Ook tunnels zijn er vele, zelfs een van 10 kilometer, dat is toch wel wat. Zonder die tunnels waren we dagen onderweg geweest. Maar alles wordt snel gedaan, maar niet erg over nagedacht en daarom is de kwaliteit is ook niet altijd je van het. Zo is veel van de landsliding afgelopen weken niet alleen door de zware regenval ontstaan, maar is het ook te danken aan te intensieve mijnbouw volgens onze gids.
We komen steeds verder het platteland op en het wordt steeds leuker te kijken. Onderweg stoppen we voor een kop noedelsoep en heb ik de eerste echte Chinese WC te pakken. Rechthoekig gat in de grond. Stinken. Als je vies uitgevallen bent, onderneem je dit soort trips beter niet. Wel lag er dan buiten een keurig stuk zeep en een waterslang die gewoon aan stond (hoef je nadat je je handen hebt gewassen in ieder geval niet weer allerlei smerige zaken aan te pakken. Tegenover het restaurante maak ik nog een leuke foto. Had onderweg al meer gezien: op allerlei stukjes van soms maar een paar vierkante meter staat mais (of stambonen), maar óók op het dak van huizen. Ik wil niet weten wat het wortelgestel met een platdak doet, maar daar hebben ze dan vast ook een oplossing voor.
Nog een paar uurtjes rijden verder zijn we in Kangding (Khandi zeggen ze hier). Het is een grote stad, maar we zitten in het leuke oude stuk in een prima hotelletje. Leuke Tibetaanse entree, gezellig warm ingerichte kamer. Buiten aan de achterkant is het een oorverdovend lawaai vanwege de ruigstromende rivier.
We kuieren wat rond en willen om een uur of 7 het dansen op het grote plein zien, dat is echt Chinees, maar dan zie ik enorme boeddah- en andere beelden die op de rotsen geschilderd zijn, mooi en bizar. Dan klimmen we via een shortcut (handig toch, zo je eigen Tibetaan bij je te hebben die de weg vraagt) naar boven. Prachtig klein kloostertje. De ene zaal herbergt enkel een hele rij Tara’s . en Tara is in het boeddhisme een vrouwelijke vredemanifestatie van verlichtende wijsheid. Er zijn 21 verschillende gedaanten die allen Tara heten in alle kleuren van de regenboog, zoals de Groene Tara en de Witte Tara resp. de godheden van het moederschap en van het handelen. In deze twee favoriete gedaanten zit ze op een troon van lotus en maan en wanneer ze een been uitsteekt dan betekent dit dat ze gereed is tot handelen.

Tara betekent letterlijk de redster. In het boeddhisme is Tara een uitstraling van de bodhisattva Avalokitesvara. Ze is ontstaan uit tranen van Avalokitesvara, die vloeiden uit compassie met alle wezens. Tara is daarom bovenal de essentie (godheid) van het medeleven. Zij is de moeder van het Tibetaanse volk en staat bekend als een vrome koningin of gemalin. Roep haar aan of pak haar mandala en zij komt aanvliegen om te helpen.
In de andere zaal Avalokitesvara beelden. Het middelste met duizend armen. In het mahayana-boeddhisme is Avalokiteśvara of Avalokiteshvara een bodhisattva die de compassie van alle boeddha’s belichaamt en daar kan hij wel wat extra handjes bij gebruiken. Avalokitesvara is waarschijnlijk de bodhisattva die onder boeddhisten het breedst wordt gerespecteerd. In het vajrayana-boeddhisme staat Avalokitesvara ook bekend als Padmapani, de Houder van Lotus. Genoeg, er wordt ook weer geofferd en geprosteneerd en dat vind ik er altijd letterlijk en figuurlijk heerlijk uitzien. Dat proseterneren niet hoor overigens. Je zelf maar steesd op een gladde plank voorover gooien, al dan niet met handschoentjes en kniebeschermers aan. Ik mag nog even de bewakende monnik op de plaat zetten en maak nog foto’s van de mooie stupa’s die aan de voorkant wat lager staan. En natuurlijk ook van alle gebedsmolens, tientallen op een rij. Grappige tegenstelling, als je erlangsloopt, zie je erachter de flats van Kanding. We lopen nog even binnen bij de man die om onduidelijke reden allerlei 30 cm grote bakken yakboter en olie aan de gang houdt met branden.
Beneden aangekomen neemt het dansen net aanvang. Er wordt nog met de geluidsapparatuur geknoeid, het wordt iedere dag gebruikt, maar toch.. Leuk om al wat traditioneel geklede Tibetaanse vrouwen te zien. Op de foto krijgen is lastiger. Tsering wil dat we meedansen en dat hij dan foto’s maakt, maar ik kan dat allemaal niet zomaar volgen en het wordt niets. Uiteindelijk eindigen we achter een enorme draaitafel in een werkelijk echt traditioneel restaurant. Het is een tafel voor 8, maar verder was alles vol. Het was een gezellige dag.

Geschreven door Jacquelijne.opreis