Nadat de identiek gekapte, met dezelfde vriendelijke smile, stewardessen ons eten hebben gebracht, komen ze me een koeltas met ijsjes rond. Geweldig! Niet dat ik ijs eet, maar het idee is erg grappig. Misschien vind ik het grappig, aangezien de dames bepaald niet zuinig waren met de wijn en daar zullen we dan wel lekker wat op dutten. Het vliegtuig is niet vol en ook naast Adrie is plek. Handig voor onze spullen! Al met al slapen/dutten we best wat. Ik vond met inpakken nog zo'n slaapmasker en dat was toch wel prettig. Het was alleen erg warm en ik had natuurlijk weer giga dorst de hele nacht, maar gelukkig hadden we een flesje water en Adrie drinkt amper, dus dat kwam ook wel weer goed. We hebben behoorlijk wat turbulentie zo nu en dan. Mijn laptopje vliegt momenteel nu ook alle kanten op. Maar ik ga maar eens even afsluiten. Straks gaan we overstappen in Narita (nee, niet het Alternaria-middel van Belchim, maar dus vliegveld van Tokio!) . We moeten daar onze bagage van de band halen en opnieuw inchecken bij de domestic flights. Wat dat betreft wel handig dat we elkaar zo'n beetje al gevonden hebben. In je eentje kun je soms zo enorm lopen zoeken.

Tokio airport Narita lijkt nu niet echt een wereldluchthaven. Niet te vergelijken met Schiphol, maar dat is makkelijk. We lopen in ieder geval de benen niet van onder ons lijf. Als snel zien we een paar SevenEleven pinautomaten, dus gelijk even flink gepind zonder enig probleem. Schijnt niet overal zo makkelijk en evident te zijn. Dan weer even door de incheck met onze instapkaart, maar dat schiet voor mij natuurlijk weer niet op want mijn naam geeft weer eens problemen. Is het niet mijn voornaam, dan is het zeker mijn achternaam. Van den Berg. .. Tja. meestal denken ze dan dat ik Mrs. Van heet. Ik krijg een nieuwe instapkaart van een vriendelijke dame en mag door de security. Gelukkig weer geen gezeur met verkleedpartijen en fouilleren. Ach, we staan hier al uitgebreid op de foto, vingerafdrukken, check, check... etc.
We drinken een biertje (een pale ale) even wennen aan de smaak, maar goed te doen. En natuurlijk alvast even een Japanse snack (driehoek rijst met stukje vis erin en eromheen zeewier), dat is maar weer binnen. In de vlucht naar Fukuoka zal het hooguit een drankje zijn denk ik.

Inderdaad, en veel, heeeel veel kleine kinderen en baby's, die een keurig onderling schema van blèren en jengelen aanhouden. Ik dacht dat ze in Japan maar 1, 2 kind hebben, maar het gemiddelde was hier beduidend meer. Op Fukuoka maken we ook kennis met een Japans toilet op de luchthaven, alles keurig schoon en voorzien van instelbare sproeikracht uit allerlei hoeken. Ook is er een knop om toiletgeluiden te verdoezelen. Je hoort dan water lopen of muziek of zo.. De evt. ingebouwde föhn kon ik dan weer niet vinden.

Als we uiteindelijk om een uur of acht 's avonds (het is al pikkedonker) op de luchthaven aankomen ben ik toch wel een beetje verreisd. pfff. Dat laatste stuk maakte het toch een beetje taai. Terug hebben we dat niet, dan vliegen we rechtstreeks vanaf Tokio. Op de luchthaven maken we ook kennis met Rita, onze reisbegeleider. De 3 nog missende mensen in de groep zijn al rond 1800 uur hier aangekomen met een andere vlucht, die zien we morgen. Ik ben blij dat er een kleine bus is geregeld om ons naar het hotel te brengen ipv openbaar vervoer zoals in de beschrijving stond. Binnen een half uurtje zijn we bij het hotel, dat er prima uitziet. Heel netjes en onze kamer is voor Japanse begrippen niet heel erg klein. De badkamer is zo'n soort unit. Alles op zo klein mogelijke oppervlakte. dat schijnt overal in Japan zo te zijn.

Rita neemt ons nog snel mee naar Canal City, een winkelcentrum waar op de 4e etage een soort van foodmarkt is met allemaal ramen-restaurantjes zitten. Geen vensterglas, maar ramen is hier een soort van noodles en een specialiteit van Fukuoka. We kunnen nergens met 14 man terecht en wij gaan met zijn tweetjes gelijk nergens maar zitten. Het is wel goed hoor. Met heel die groep, eer we dan eten. De specialiteit in ons restaurantje is tomaten-ramen. Allemaal best. We hebben trek in iets hartigs en een biertje erbij en eten lekker en kunnen eindelijk even lekker ontspannen. We lopen zo terug naar het hotel, maar niet nadat ik nog een foto heb gemaakt van de bestelautomaat in het restaurantje. Het gaat zo: je kijkt naar de plaatjes, waar met een beetje mazzel ook wat Engels bij staat. En bedenk wat je wilt en wat dat kost. Dan moet je EERST geld in de automaat stoppen en dan op de knoppen van je keuze drukken, dan krijg je een bonnetje, dat neem je mee naar binnen en dan moet je bestellen. Zo gaat dat dus.

Onderweg op straat zien we ook talloze automaten met drankjes. Op de kamer rommelen we wat. Waar zit alles ook alweer in welke tas en Adrie bestudeert de kaart voor morgenmiddag. Morgenochtend neemt Rita ons mee op sleeptouw. Oh ja, de wc-bril op de kamer was onverwachts warm. Bizarre gewaarwording... EN er lag op ons beider bed een keurige, gesteven pyjama klaar. Zou het leuk doen met carnaval, one size fits all en tot op je knieën....

Geschreven door Jacquelijne.opreis