Het was alweer vroeg op, om 08:00 uur vertrekken, niet mijn ding. Ontbijten kostte gelukkig amper tijd, kop koffie en een soort van broodje en yoghurt eet ik wel in de bus. We rijden naar Nuodeng een 1000 jaar oud dorpje. Het was belangrijk vanwege het zout dat er verhandeld werd. We liepen dan ook ’s middags door de poort van het gebouw waar het zout verhandeld werd. Ook nu kun je natuurlijk nog zout kopen, maar dat ga ik niet meesjouwen.

We reizen door een mooi landschap bergachtig met heel wat groen, de velden veranderen ook. Meer verschillende gewassen, veel graan en groente. We zien nog de mooie voorname Bai huizen maar ook Yi huizen, het lastige is dat ze allebei ook met blauw gedecoreerd zijn. Maar leuk met al die typische Chinese daken die in het midden een beetje lijken door te buigen.

We stoppen even ergens voor de chauffeur die vanwege rijtijden – tachograaf – 20 minuten moet rusten. We lopen wat rond en ik moet nodig plassen. Dan maar even een pad op achter het kreupelhout, komt geen hond. Beneden aangekomen hebben een aantal net in de buurt een openbaar toilet gevonden, nou ja. Geen spijt, bij mij was het lekker schoon in ieder geval.

Als we rond 14.00 uur arriveren in het dorpje wacht ons een enorme klim naar ons guesthouse. Het is zo een 25 min klimmen. We hijgen als oude stalpaarden, want het is hier toch nog bijna 2000 meter hoog. Flink bezweet arriveren we. Snel de sleutels uitdelen, bagage neerkwakken en gaan eten. Peter heeft er lunch geregeld, wel zo fijn. We proppen ons rond een grote tafel waar de ene na de andere schotel uit de keuken komt. Het is heerlijk. De eigenaar wijst me naar beneden (we eten op de eerste etage), maar ik snap maar niet wat hij bedoelt: hij wil me iets laten zien. Hier spreekt werkelijk niemand ook maar één woord Engels. Twee kamers op de begane grond die volhangen met gerookte hammen. Hij is apetrots en wijst op zijn borst, het zijn zijn hammen die hijzelf gerookt heeft. We kregen er ook van bij de lunch, net Jambon d’Ardenne. Dit dorp staat idd bekend om zijn ham en kip en zout.

Na het eten, waaiert iedereen uit. R. de senior van onze groep (78) wil wel graag naar de Confucius tempel, maar dat is nog een eind klimmen! Maar hij heeft geen idee hoe er te komen. Peter probeert uit te leggen, maar het lukt niet helemaal. Nou ja, weet je wat. Ik ga wel met je mee. MapsMe was heel duidelijk, dus geen probleem. Hij heeft nog een prima conditie (3 / week tennissen), dus gaan we door allerlei paadjes en door het zouthuis omhoog naar de tempel. Het is idd nog een behoorlijke klim. De tempel is aan de buitenkant gerestaureerd, maar binnen is er niet heel veel te zien.

Onderweg terug gaan we even van het pad af om langs een folkloristisch museumpje te gaan. Het is eigenlijk een soort woonhuis met beneden wat meubels en boven een aantal kamers met mallen voor boeddha’s enz , drukblokken, papiermaché koppen en nog meer handwerk. Er hangen twee borden met wat duiding dat deze familie sinds eind 19e eeuw hier woonde en ambachtslui waren die idd beeldjes maakten, drukten en alle huizen in het dorp van schilderwerk voorzagen. We worden rondgeleid door een meisje van een jaar of 12, die haar broertje van 8 constant op zijn nek zat. Het is er een zootje, maar daarom ook wel weer leuk. We kunnen er wat drinken, dus doen we maar. Ook even de beentjes rust.

Via nog wat kleine straatjes weer bij het hotel, waar ik mijn foto’s alvast van het kaartje haal en met A. gezellig een biertje drink en bij klets.

’s Avonds weer met een grote groep aan tafel en dan kwam er nog een verlate, grote verjaardagstaart voor G. die twee dagen terug jarig was. De vrouw van de eigenaar, zelf nog piepjong, heeft de kleine YangYang op haar rug gebonden, hij zit maar in zijn oogjes te wrijven, maar zodra de taart op tafel komt, begint hij wild te gebaren en te wijzen: ik ook!!!! Tuurlijk krijgt hij ook. Mama is ook helemaal opgewonden als ze een stuk krijgt. Aandoenlijk.
Het restant van de taart gaat natuurlijk naar de andere personeelsleden. Het is hier een echte luxe (het was ook echt een heel sjieke taart.

Morgen reizen we naar Dali, waar toevallig een festival begint. Schijnt wel heel druk en toeristisch te zijn, maar wel een festival dat ook al een 1000 jaar bestaat. We gaan het zien. Nu eerst maar hopen dat mijn verslag er doorheen komt (dat lukt wellicht wel, maar de melding naar jullie werkt op een of andere manier niet vlekkeloos), de wifi is hier behalve tot nu toe in het eerste hotel niet over om naar huis te schrijven. Daarom komt het vast niet door.

Geschreven door Jacquelijne.opreis