Dinsdag 24 juli.
Wederom heel goed geslapen, half 8 de wekker leek midden in de nacht, welbeschouwd met nog het Nederlandse ritme was het dat ook... Om 10 voor 9 is de chauffeur er met een luxe auto en om kwart voor 11 arriveren we aan de grens. Onderweg veel mais, rijst en bananenplantages. Gelukkig is er een toiletgebouw en ik bereid me maar voor op niet veel soeps, maar het is er keurig! Alles is goed geregeld: we lopen door de hal naar een plekje waar we ons paspoort moeten laten zien, stempel, en we worden doorverwezen naar de busticket verkoop office. Om duistere redenen betalen we 40 baht, wat natuurlijk nog geen euro is, waarschijnlijk omdat we toerist zijn, anders is het 30 of 35. Er staan nog een paar mensen met pakken en dozen te wachten en nog geen 10 min later stopt precies om 11.00 uur een luxe touringcar die ons over de tweede friendshipbridge naar de Laotiaanse grens brengt, het stukje niemandsland over.
Amper een km later arriveren we in een identiek gebouw aan de grens met Laos. Bijna vanzelfsprekend ook hier net als aan de andere kant van de grens geen rij :-), maar wel onze gids die ons met een bord verwelkomt (zijn naam hebben we natuurlijk niet verstaan, komt wel) en die ons de benodigde papieren geeft om in te vullen. Dan inleveren met pasfoto (had ik gelukkig nog aan gedacht om mee te nemen) en 35 $. Bij het loket ernaast, konden we het dan weer ophalen en zowaar de 5$ wisselgeld erbij (we dachten dat ze die wel zouden houden, na alle verhalen over smeergeld bij de douane). We blijken over een behoorlijke bus te beschikken met zijn vieren en .... 2 wedstrijdhanen. Gelukkig wel in een doos met gaten. Op een of andere manier ziet het land er ook echt anders uit, wat vriendelijker. Maar al snel worden we geconfronteerd met het verleden van Laos, de Franse bezetting en de vele Amerikaanse bombardementen die Nixon verzweeg. Laos schijnt het meest gebombardeerde land in de wereld te zijn. Per inwoner liggen er geloof ik ook nog 13 mijnen... We stoppen even bij fort Carnot, een oud Frans fort, nog compleet met gevangenis, maar niet veel meer van over dan een bouwval. Ook komen we niet erg ver: het pad is erg overwoekerd geraakt. Maar even verder zien we een huis op palen, nou ja palen ... het onderste gedeelte van de paal is een stalen huls van munitie. Als je niets hebt, kun je alles gebruiken. Ook staat er voor het huis nog een bommetje in de voortuin. Hopelijk wel onklaar gemaakt. We gaan daar nog meer van zien in Ponsavan. Onze gids vertelt ook over de caves, waar de mensen in zaten tijdens de oorlog. Ik las daar pas over en heb soortgelijke grote grotten en ondergrondse voorzieningen gezien in Vietnam. De kleine grot die we 's middags willen bezoeken is gesloten: het is geen toeristentijd.
Onderweg stoppen we ook bij een zeer lokaal tentje langs de weg voor een kop prima noodlesoup. Het keukentje stelde niets voor en er werd gewoon op hout gekookt (we ruiken dus lekker doorrookt nu) en natuurlijk zonder schoorsteen. Er liggen een stuk of 8 sixpax met liters oranje vloeistof. Lijkt met nogal wat veel voor palmolie, maar blijkt iets van chemicalieen te zijn voor bij de rubbertap. Er zijn hier veel rubberbomen en veelal voor export naar China. Het lijkt onze trip in China wel! Maar we zitten ook vlakbij.
Ook moet even de chauffeur zijn moeder goedendag zeggen en hopt even uit en in de auto en komt terug met een zak garnalen van zijn moeder, die keurig naast de hanen wordt gezet.
De weg is vrij goed, hier en daar natuurlijk vol putten, maar het is een brede weg en in feite de snelweg. Die is deels gebouwd door Laos, deels door China en deels door Thailand. Er is heel veel vrachtverkeer over deze weg. Veel betonwagens die van Thailand naar China rijden, een rit van 260 km. Het Chinese stuk was overigens wel slechter, echt Chinees: snel bouwen, geen kwaliteit.
We stoppen bij een klein dorpje onderweg van de Lu men, aan het begin en aan het eind van het dorp staan kleine vierkante huisjes op palen, dat zijn de rijstschuurtjes: voor iedere familie een. Niet alles bij elkaar in het dorp, immers als er brand komt is niet alles weg. En er wordt in die rieten hutjes gewoon open vuur gestookt om op te koken. We zagen de vlammetjes gewoon door de wanden. Verder is het een erg arm volk. Volgens onze gids omdat ze heel erg vasthouden aan tradities, vooroudercultuur en bijgeloof. Slechts een enkel stenen huis, maar dat is dan van iemand die werk heeft in de stad. De rest leeft van wat ze in het bos vinden en jagen en van wat bergrijst. Het is een bergvolk die door de overheid wel naar deze plaats is verhuisd, maar die nog hun velden bewerken een paar uur lopen verderop. De bergrijst staat tegen de hellingen geplant (hopelijk nog een keer een foto) en minder water nodig heeft dan de gewone rijst. Maar erg veel opbrengst zal er ook niet van komen. Maar er is wel een schooltje. In principe moeten alle kinderen naar school, maar of dat er bij iedereen van komt...
Overal scharrelen er varkens, kippen en kinderen. Gemiddeld 7-8 per gezin. Gezinsplanning is toegestaan, maar de mensen die geen onderwijs hebben gehad denken altijd nog dat ze beter af zijn met meer handen om te werken in het gezin, maar vergeten dat bij die handen ook monden horen. Ook trouwen ze vroeger; met 14-15. Dat mag officieel niet meer, maar is dan "accidental"of zo. Onze gids heeft wel gestudeerd en komt uit een rijke familie en heeft wel 4 kinderen. Een keer raden: de jongste is zeker een jongetje? Exact. Eerst drie meisjes en dan een jongetje en nu is het genoeg. Traditie. Maar in zijn "klasse" trouwen ze rond 20 (meisjes) en 25 (jongens).
Dan stopt er ineens een dure auto met Chinees kenteken, de kinderen stuiven er op af: er wordt koek en snoep naar buiten geworpen. Hier hebben we wel moeite mee. De gids geeft ook aan dat er vanuit de overheid instructie is om dit niet te doen om zo bedelen niet te gaan stimuleren, maar ja....
Ondertussen is het lekker aan het regenen, meer en minder en af en toe droog en juist op het moment dat we naar een overdekte markt gaan met eerst Chinese plastic rommel, daarna een groeten- en fruit en beestjes markt (Ze eten hier ook ratten, vleermuizen, katten en honden enz) door de bergvolkeren, begint het werkelijk ongenadig te plenzen. Als je denkt dat het niet erger kan, gaat er nog een tandje bij. Ongelooflijk.. Echte moesson regen.
We arriveren eind van de middag in Luang Nam Tha in het Zuela guesthouse. Netjes, badkamer is groot, maar zal weinig water zijn denk ik (zo'n soort electro heatertje...). Nou ja. dat zien we dan maar weer. We kunnen wel lekker buiten op ons terrasje zitten aan de tafel en tegenover het guesthouse is de avondmarkt, dus zulen we ons vanavond ook wel amuseren.

http://zuela.asia/accommodation/

Geschreven door Jacquelijne.opreis