India 2023

Vanochtend extra vroeg op (voor mij dan, want 06.00 uur is Adrie zijn gewone tijd) nog een laatste blik door huis, hebben we alles? Nog even genieten van een lekkere koffie en niet te vergeten een volkorenboterham met kaas. Dat gaat weer even duren!
Maar ook die lieve Simone is zo vroeg opgestaan om ons om 07.00 uur naar de trein te brengen. Het zou heel erg druk zijn op het spoor richting Schiphol vanwege de treinen die ontspoord waren nabij den Haag. Dus maar eersteklas kaartje gekocht. Het had niet gehoeven. We konden heel makkelijk de bagage kwijt en hadden de coupé ongeveer voor ons alleen. Op Schiphol weer bijna het record van mijn reis naar Myanmar in 2009 verbroken (was toen 20 min. vanaf aankomst trein tot en met door douane en security). Na precies een half uur zijn we ook klaar, heel wat anders dan vorige zomer met alle eindeloze rijen. Maar het is ook nog niet echt vakantietijd en dat scheelt sowieso. Dat zien we ook in het vliegtuig, we hebben lekker de vier middenstoelen voor ons tweeën en er zijn maar zeer weinig toeristen van niet-Indiase oorsprong. De vlucht was prima, de tapas voorafgaand aan het hoofdgerecht en de wijn perfect!

Bij de douane duurde het erg lang, er was net voor ons een grote groep Canadezen (en Indiërs met een Canadees paspoort) die het allemaal niet snapten. Ze leken verder uitgezocht op een “zekere” omvang. Zonder uitzondering met gigantisch dikker kont en op een paar sari’s na gekleed in slobberig T-shirt van 2 euro en een zwarte legging. Manmanman.. Mag ik natuurlijk niet zeggen, maar als stuk voor stuk nog daar aan de balie na veel vieren en vijven nog zijn immigratieformulier moet gaan staan invullen, dan duurt het wel even. De dame die mij eindelijk hielp was makkelijk en snel, volgens mij niet alle verplichte vingerafdrukken en enz. maar het was in een paar minuten gepiept. Adrie trof een man die al lang pensioengerechtigd was volgens ons. Volgens Franse maatstaven waarschijnlijk een dino. Het duurde eindeloos.

Maar dit is India en hier is weinig of geen pensioen en dus was de meneer die ons via de agent met zijn chauffeur (een vlotte 40-er) ook de pensioengerechtigde leeftijd al lang voorbij. Zijn Engels stamde volgens mij ook nog van voor 1947 toen India onafhankelijk werd van de Britten. Hij deed zijn best, zeker gezien het feit dat toen we eindelijk door alle formaliteiten waren en we hadden geprobeerd te pinnen, het lokale tijd al half 2 ’s nachts was. Het was nog een klein uurtje rijden naar het hotel en onderweg kregen we alvast de vouchers en de geruststelling dat we maandagochtend op het juiste perron worden afgezet op Victoria Station (dat overigens nu een heel lange Indiase naam heeft, maar nog wel bekend staat naar Victoria). Ooit was ik met een groepsreis in Zuid-India en hadden we een gids met het voordeel dat hij 9 talen sprak of begreep (in ieder geval alle talen van de staten waar we doorheen kwamen, maar geen enkele organisatorische kwaliteit bezat. We misten dus terwijl we al een uur op het verkeerde perron zaten te wachten de trein van Goa naar Mumbai.

Wat we onderweg veel zien zijn wegwerkzaamheden aan de Marine Drive. Zouden wij de Boulevard noemen. Kilometers lang borden die de zee aan het oog onttrokken en allemaal de hoogwaardigheidsbekleders van de G20 verwelkomen (was een week of wat geleden hier). Maar zeer zeker ook Mumbai zoals ik me dat herinner van toen ik er eerder was: dure flats en keurige, beetje stijve Brits koloniale gebouwen met daartussen ineens sloppenwijkjes. Schoenendozen die op elkaar gestapeld zijn (2 of 3 hoog) met hier en daar een armetierig peertje licht. India, het land van tegenstellingen, met name arm en rijk.

Veel mooie art-deco flats ook die er nu zo’n 100 jaar staan in wisselende staat van onderhoud, maar wel allemaal met de afvoerpijpen van iedere verdieping aan de buitenkant en mee geschilderd in de kleur van de muur.
Bij het hotel natuurlijk weer een mission impossible om ze een kopie met doorgehaald bsn nummer enz te geven. Want het moet gescand. Daar ben ik niet zo van. Maar is hier echt niet uit te leggen. Ging vorig jaar in Thailand overigens wel heel goed.

Het hotel is ok, vlak bij de Memorial Gate die ter nagedachtenis van koning George is gebouwd (de laatste). De kamer is lekker ruim, de badkamer is erg smal, maar prima alles bij elkaar. We zijn gaar en verreist. Ik tover nog even wat blokjes vacuüm getrokken kaas uit mijn koffer. Ze waren nog lekker koel (in de bagageruimte van het vliegtuig is het altijd goed koud). En om half 4 vinden we het wel welletjes. Nog geen foto’s, mijn cameratas zat onderin mijn rugzak en had die nog niet opgegraven.

De enige uitdaging die we nog even hadden was alle lichten uitkrijgen. Er waren nogal wat lampen waarvoor we nergens een lichtschakelaar konden vinden. Uiteindelijk valt mijn blik op een soort toestel naast de telefoon op mijn nachtkastje met een tijdsaanduiding en een de eerste touchscreens ever, en dat blijkt de sleutel te zijn naar de verlichting..

Geschreven door Jacquelijne.opreis