We ontbijten met heel lekkere pannenkoeken met banaan en honing. Als we afscheid nemen, moet ik nog even gaan zitten. Ik krijg nog een mooie sjaal omgehangen, dat is waarschijnlijk een soort van bedank. Eigenlijk had ik verwacht meer contact met de mensen van de homestay te hebben. Volgens Akshay moeten ze dat nog wat leren, maar het kan ook zijn dat omdat ik een gids bij me heb, ze het wellicht lastig vinden. Normaal gesproken zouden de mensen van de questhouse de rondleiding doen. Ik weet nog uit Panauti waar we vorige keer in de homestay zaten, dat de man ons rondleidde in het mooie Panauti en we ook samen met hen aten. Maar het is heel verschillend. Er zijn in Tansen bijv. 6 homestays en het is maar net wie er aan de beurt is, waar je terechtkomt. Maar desalniettemin voelde ik me zeer welkom. Ik was de eerste gast na twee jaar van Royal Mountain Travel. Ik zag in het gastenboek nog wel een Deen staan van vorige week, waarschijnlijk via een andere organisatie.
De weg is mooi, soms waan ik me in de Dordogne, alleen de huizen kloppen niet echt. Volgens Akshay is het merendeel van Nepal zo. In Chitwan en Lumbini was het erg vlak, maar dat is helemaal in het zuiden in de Theran. Ik koop ergens waar we stoppen omdat ik nodig moet plassen ergens een flesje limonade. Dat gaat dus lekker mis. Als ik het open nadat we alweer een half uurtje aan het hotsen zijn. Na de eerste 20 km is het ook hier weer heel erg vol putten en kuilen. Als ik zonder veel nadenken de dop eraf draai, zit alles onder.

Op een gegeven moment komen we door een stadje wat echt bizar is: 80 % van de huizen is in een of andere tint roze geverfd! Zelfs hier en daar zien we zuurstokroze watertanks op de daken staan (meestal zijn deze zwart, heel enkele keer donker groen of blauw). Ik vraag eens hoe dat nu zit met die watertanks op het dak. Hoe krijgen ze die erop (1000 liter) of worden ze leeg erop gezet en steeds bijgevuld? Het laatste. De meesten hebben wel een waterleiding in huis, echter vanwege druk staat hij meestal op het dak. Maar waarom dan als je waterleiding hebt? Nou ja, er is doorgaans maar een paar uur per week water en dan moet je bijvullen. Meestal hebben ze een kleine pomp die het water dan omhoog pompt. Dan weet je ook gelijk hoe het meestal met de temperatuur staat van het water. Gewoon, die van het kunststof vat op het dak. Ofwel in de winter kook je gewoon wat water of je doucht (ijs)koud. Ofwel je hebt een soort van elektrische verwarmingsinstallatie, zoals hier, maar die het na 2 jaar stilstaan niet meer doet. Kalk? Nadere beschouwing leert me dat het elektrocutiegevaar hier nog groter is dan toen we in Bolivia ook eens een bizarre warmwater voorziening hadden. Als ik eraan denk, maar ik morgen een foto. Het is nu al aardedonker vanaf half 7 in de avond. Dus morgen maar koud douchen dan…Na dit avontuur zit ik nog een keer in Bandipur in een goed hotel..

Rond half 3 arriveren we bij het Tashiling Tibetan Refugee Camp, waar ik bij een Tibetaanse dame, Dolma, zal overnachten de komende twee dagen. Ze is een alleenstaande dame van ongeveer mijn leeftijd. Wel in Nepal geboren, maar haar ouders zijn net na de inval van de Chinezen in Tibet hierheen gevlucht. Het is een bizarre situatie. Ze hebben geen recht op papieren of wat voor status dan ook. Als ik opmerk dat ze dus eigenlijk niet bestaat, moet ze vreselijk lachen, maar het is wel zo. Ze mogen ook geen fatsoenlijke job hebben, dus leven maar een beetje van verkoop van souvenirs (ik heb hier vorige keer in dit kamp wel een en ander gekocht) en van tapijten die ze maken en nu dus ook van de homestay. Hier heeft haar zwager voor gezorgd. Hij heeft het huisje waarin ik nu verblijf gebouwd een jaar of vijf geleden. Tot voor de Corona had ze altijd gasten, veel ook via een Franse organisatie. Maar de afgelopen jaren dus niets. Ook hier ben ik weer de eerste. Nou mensen, Nepal is echt veilig, nagenoeg iedereen is volledig gevaccineerd (inc. Booster). Ze overleefden dus in deze nare tijd door voedselpakketten die ze via een organisatie kregen, niet van de overheid. Het kamp herbergt ongeveer 400 Tibetanen in een 150 huisjes.

Dolma’s Engels is niet geweldig, maar voldoende om toch samen een gesprek aan te gaan. Ik laat ze de foto’s zien van het blog van onze reis naar Tibetaans China, Ganze onafhankelijke Tibetaanse prefectuur en de Khan provincie. Hier zijn we in 2017 geweest en was ook een prachtige reis. Het is een leuk aanknopingspunt voor gesprek. Mijn gids en chauffeur verblijven in Pokhara in een hotel in de Lakeside, waar veel andere chauffeurs zitten. Ze komen rond 1700 uur terug omdat we dan momo’s gaan maken.

Het is erg gezellig. Akshay kent me ondertussen wel al en hij zet op zijn telefoon een easy listening jazz playlist aan en ik ben helemaal in mijn element. Ik maak het deeg en ga dan met Akshay rode uien snipperen, wat hij nog nooit heeft gedaan. Echter, de uien zijn zo ongelooflijk scherp dat de tranen over ons gezicht lopen. We hebben ongelooflijk veel lol zo met Dolma erbij. Nerah is gaan kijken op het voetbalveldje van het kamp waar druk werd gespeeld.
Als ook alle groenten zijn gesneden gaan we eerst de tomatenchutney maken. Heerlijk secret ingrediënt op het laatst: munt. Ondertussen worden we al verwend met chai en koekjes.

Dan komt het laatste verhaal en het lastigste: het uitrollen, maar met name het vullen van de momo’s. Omdat ik links handig ben, is het lastig om voor te doen. Maar na verloop van tijd heb ik het dan toch redelijk onder de knie. We eten gezellig met zijn vieren buiten, beetje de muggen in de gaten houden, maar je kunt niet alles hebben.
Het plan voor morgen krijgt ook vorm: Na het ontbijt pikken ze me op om naar de Paraglide club te brengen. Is nu ook geregeld, en ik ga natuurlijk nu voor het pakket met de extra stunts. Looking so forward!!!!!!!

Dan komen we terug hier voor lunch en gaan we kijken of er nog ergens een Tibetaans klooster open is, we hadden gehoopt dat Dolma dat zou weten, maar ze weet het ook niet. Vanwege corona was er veel gesloten voor buitenstaanders (ook Nepalezen). ’s Middags gaan we ons een beetje verpozen in Pokhara, waar we erg naar uit zien. De mannen zijn er net als ik tweeënhalf jaar niet geweest en het is er een gezellige sfeer. Eind van de middag plannen we boottochtje naar een tempel in het Pewa meer. Dineren doen we dan in Pokhara, dan zitten we ook niet aan tijd gebonden om hier weer terug te zijn. Moet wel een heel leuke dag worden (tenzij ik neerstort natuurlijk).

We zijn wel benieuwd hoe Pokhara zich verder zal ontwikkelen. Veel trekkings starten van hieruit en men vliegt dan op Kathmandu (vanuit NL helaas niet rechtstreeks). Maar binnen nu en een paar maanden wordt er bij Pokhara een nieuw vliegveld geopend, dat zelfs volgens de pers veel luxer zal zijn dan in Kathmandu. Dat is niet heel moeilijk…Dus Hans, wellicht mag je nog een keer naar Schiphol om je ticket om te zetten!

Geschreven door Jacquelijne.opreis