Donderdag 10 augustus: Ganzi naar Luhuo
Vanochtend rustig aan, ontbeten aan de overkant van het hotel, noodles natuurlijk. We hoeven maar een uur of twee te rijden naar Luhuo (= Drago). Het is bewolkt en redelijk fris. Onderweg komen we een aantal fanatiekelingen tegen die al prosternerend over de weg gaan. Zijn goed uitgerust, plankjes aan hun handen, die makkelijk over het asfalt glijden en verder hebben ze een schort aan met daarop kniestukken van autoband (denk ik) en ook aan de voorkant van hun schoenen (de neuzen) zit er een flinke laag rubber om ze te beschermen. Onverstoord gaan ze langzaam hun weg. Prosterneren betekent letterlijk een neerval doen, dat doen ze ook: ze werpen zich op de grond op handen en knieën en strekken hun handen dan naar voor uit. Trekken bij, doen een stap en herhalen zich weer. Het is een soort van boetedoening of zo of om je uiterste nederigheid te tonen. Blijf het vreemd vinden. Net als al die zielen die Santiago bereiken op hun knieën, net zoiets raars. Ben gelukkig niet gelovig, anders zou ik misschien ook nog mezelf verplicht gaan voelen.

We maken nog een foto bij een meer, maar we vinden het niet erg spectaculair, onderweg zien we nog mensen die letterlijk wat teveel hooi op hun vork genomen hebben, je ziet alleen wandelende hooibergjes. Nog een nieuw huis in aanbouw, deze keer helemaal in hout, dus geen betonnen muren. Wat ik bizar vind, is dat ze hier zo enorm vast houden aan de traditionele bouw, dat er bij nieuwbouw, niet eens stromend water in huis wordt aangelegd. Dat was ook gister niet, waar we waren bij die semi-nomaden en ook niet eerder in het verder zeer grote en luxe huis waar we helemaal in het begin waren. Dan zijn er bij een tent langs de weg ineens een stuk op 12 vrouwen aan het dansen. Zo echt van die volksdansen.

We checken in in het hotel, het is op het eerste gezicht een prima hotel. Kamer met schrijftafeltje, maar geen lekkere stoel om in te zitten is is toch vrij prijzig hotel. Badkamer op zijn Chinees. Ziet er prima uit: aparte douchecabine, maar die wanden zouden nodig een keer schoongemaakt mogen worden. WC bril zat maar aan een kant vast en dan ook nog maar half. Wastafel ziet er dan netjes uit. Het is verder ook op eerste gezicht redelijk schoon, maar zodra je iets beter kijkt is alles stoffig, dienblaadje is duidelijk ook in geen tijden schoongemaakt. Gelukkig een goed, zacht bed. De wifi krijgen we niet aan de praat, ook de meneer van de receptie die komt helpen krijgt het niet uitgelegd, hij blijft maar wijzen en langzaam herhalen in het Chinees, maar we snappen er echt niets van. ’s Middag helpt Tsering ons uit de brand: je moet ergens je tel nr invullen en dan krijg je een bericht met een activatiecode, maar ja, alles stond in het Chinees, dan kom je niet ver. Gemakshalve gebruikt hij zijn eigen nummer even. En het werkt!

Vandaag had hij meer verrassingen in petto. We gaan lunchen met een van zijn oude leraren uit India die ook sinds een jaar weer terug is hier en in het klooster nu doceert. We lunchen in een soort park waar ook weer tenten staan en honderden vlaggetjes hangen. We worden met veel egards ontvangen en Adrie en ik krijgen een witte kata (rituele sjaal) rondgehangen als blijk van respect.
Bij een van de tenten staat een Mahjongtafel onder een afdak, waar al snel een plaat overheen gelegd wordt en waar we de Gesje (titel zoals een Lama) ontmoeten. We maken kennis en kijken wat naar de jonge monniken die hun jaarlijkse picnick/dagje uit hebben en dansen en spelletjes doen. Ze zijn uitgelaten als jonge honden. We krijgen weer allerlei Tibetaans eten aangeboden, maar ik kan het niet opbrengen, grote brokken gekookt yakvlees. Adrie en de chauffeur doen zich er tegoed aan. Stering eet 82 dagen geen vlees en de monnik ook niet. Gelukkig zijn er wat momo’s en wat noodles uiteindelijk. Maar goed, we eten hier zoveel dat het me niet zo uitmaakt. Komen ze ook nog met een soort bijna zwarte worst aanzetten. Ik begin er echt niet aan. Uiteindelijk mogen we helemaal niets afrekenen, Tsering weet ook niet waarom. Ik leg maar snel een briefje van 100 yuan onder een kopje voor we weggaan. Het was wel leuk om met de monnik te praten, sprak buitengewoon goed Engels, maar gaat ook 3 maand per jaar naar USA om daar les te geven.

Ik dacht dat we afscheid zouden nemen, maar nee, we gaan naar zijn klooster, in zijn enorme Toyota 4-wheel drive en Tsering mag rijden (hij rijdt prima, alleen is zijn in India behaald rijbewijs hier nog steeds niet overgezet, bureaucratie…). Bij het klooster is iedereen bezig buiten alles zo goed mogelijk in orde te maken, overmorgen is er een festival en komen er zo’n 1000 man. Het klooster bezit naast 3 guesthouses in de stad ook een benzinestation en een aantal winkels.
Binnen mag ik geen foto’s maken. Ze zouden eens in verkeerde handen kunnen vallen. Ik snap het wel, er hangen overal foto’s van de Dalai Lama. Er is ook een slaapkamer voor hem ingericht die keurig wordt bijgehouden, mocht hij ineens weer eens komen. De Dalai Lama Was eerder in dat klooster op bezoek. Ze durven. Er is nog wel wat om monniken van dit klooster te doen geweest. Opgepakt door gebeden aan de Dalai Lama etc. Hij leidt ons rond door het klooster en we zien natuurlijk veel meer dan gebruikelijk. Mijn vingers jeuken rond mijn camera die rond mijn nek hangt. Ik maak alleen even snel een foto van de enorme zinken teilen gevuld met yakboter, waar een paar lonten in zitten en die dag en nacht branden. Het klooster is werkelijk schitterend. Ook bezoeken we de school, een paar lokalen waar de monnikjes naast boeddhistische leer en Tibetaans ook wiskunde, Chinees en Engels krijgen. We gaan even in de “lerarenkamer” zitten en nog wat praten en ook hier krijgen we onophoudelijk heet water geserveerd. Het was bijzonder om op zo’n manier een klooster te zien. Onderweg terug naar de auto wijst hij ook nog op het 37 m hoge boeddhabeeld, waarvan het hoofd is ingepakt. Bij beelden boven de 30 m moet dat. Politieverordering, en anders moet je het ergens onder zetten. Ze hebben een fraaie betonnen constructie die ze nu gaan laten bouwen, maar bepaald niet van harte. En begrijpelijk!

Geschreven door Jacquelijne.opreis