Ik ben gelukkig weer opgeknapt en ben nog wel heel voorzichtig met eten, maar voel me weer een ander mens. Maar goed ook, want vanmiddag hebben we eerst een jeepsafari en daarna kamelen tocht. Vanochtend een beetje op het gemak rommelen en ik vind het wel prettig om te kijken of ik buiten kan zitten met mijn boek. Heb de kamer al genoeg gezien! Het is natuurlijk heel warm, maar ik zit lekker in de schaduw en er staat een fris windje. Adrie komt er ook bij en tegen enen bestellen we gezamenlijk een fles Kingfisher en voor mij een heuse sandwich (nog even geen curries). Adrie heeft nu last van zijn ingewanden en heeft amper of geen trek. Half drie vertrekken we richting Dromelen. Onze Taroen heeft de chauffeur verteld dat ik graag nog een foto van het fort wil maken. Daar komt niets van terecht: hij stopt bij terugkomst, maar vanwege de regenval is er stroomstoring en is het normaal feeërieke fort amper verlicht. Maar goed. We pikken in het fort zelf nog drie medereizigers op en er gaat een hoop groente enz mee. We rijden naar een dorpje waar zijn zus woont en daar krijgen we thee. Er lopen een hoop koters en iedereen is natuurlijk nieuwsgierig. Na afloop duwen we haar maar 20 rupees in haar handen en mag ik nog snel een foto van haar maken.. iedereen liep al door, dus het is maar weer een snapshot. Zij droeg de kenmerkende witte (nu van plastic, vroeger waarschijnlijk van kamelenbot) armbanden aan haar bovenarm (hele bovenarm vol). Dat is het kenmerk van een getrouwde vrouw van een bepaalde stam daar. Had ik al eerder gezien en is best apart vind ik. We rijden door naar een plek waar zwaar gerestaureerd (ziet er eigenlijk uit als net opnieuw opgebouwd (stenen gestapeld zonder cement) waar wat oude voorwerpen stonden. Je keek uit over een dorpje dat vervallen was en naar verluid 800 jr. geleden in een nacht (tegelijk met nog 81 dorpen) was verlaten omdat de Maharadja een dochter uit dat dorp wilde hebben. Sterk verhaal en een en ander zag er eerder naar uit dat het hooguit 80 ipv 800 jaar was. Maar goed, hij zijn verhaal. Het is ook allemaal maar wat uit de overleving, want lezen en schrijven kon onze chauffeur niet. Daar kwam ik achter toen hij met klem vroeg een foto van hem en zijn jeep te maken en die op TripAdvisor te zetten met goede recensie. Hij kon me zijn gegevens alleen noemen en die moest ik om bovengenoemde reden zelf opschrijven. Volgens mij was zijn zicht ook niet je van het. Hij ging constant zijn voorruit en lampen schoonmaken, terwijl je er nog prima door kon zien, dit was op de terugweg. Dan komen we aan bij de dromelen. Mijn god, moest ik natuurlijk als eerste zo’n beest op. Ik heb het al niet op beesten, laat staan zo’n dromeel. Getver. Als ik eindelijk wiebelig zit draait dat ondier zich natuurlijk direct met een schok om, zodat ik helemaal niet kan zien hoe het de anderen vergaat en ik me maar net aan dat onhandige stukje hout kan vasthouden en een meest onmogelijke houding . De chauffeur maakt wat foto’s van ons, natuurlijk van veraf, want inzoomen heeft nog nooit iemand in zo’n situatie begrepen, maar de foto’s zijn rond de 6mb, dus kan ik wel wat kaderen.. We tjokken voort en ik hoop toch werkelijk dat het geen uren gaat duren. Maar onze reisgenoten blijken leuke lui en we hebben een levendig gesprek. Het is trouwens raar dat het net geregend had en dat we tussen de windmolens liepen. Tegengesteld beeld van wat je zou verwachten. Voordeel is dat het lekker van temperatuur was. Eindelijk zijn we er en stoppen we bij een klein lemen optrekje met dak van landbouwplastic en daar overheen takkenbossen, waarin een aantal charpoi’s staan (touwbedden) en ernaast staat de jeep geparkeerd. Er wordt van alles uit de jeep geladen om te koken. Wat takken en stenen vormen een houtvuurtje waar wat zwartgeblakerde pannen op staan. Na een half uurtje krijgen we soort van vage maniokchips, kroepoekachtige dingen en even later (veel smakelijker) groentepakora’s. Maar ze gaan driftig verder en er wordt nog een pan uit het optrekje gehaald. Vol met zand, maar daar gaat een vieze doek doorheen en hij kan weer dienen.. Dan begint het een beetje te regenen en sjouwen we de charpoi’s weer naar binnen en zitten daar een beetje in het donker. Na 10 min ga ik eens buiten kijken want aan het kneden van deeg te zien, gaan ze ook nog chapatti’s bakken en ja hoor. Een van de charpoi’s hebben ze half schuin boven de vuurtjes gezet met een armetierig zeiltje en op een soort van springvorm bodem worden de chapatti’s gebakken. Iedereen komt nu naar buiten en een kwartier later krijgen we een bord met aardappelcurry, rijst, chapatti, wat rode peper en limoen. We moeten zoals de Indiërs met onze chapatti eten en ik maak zoals ik hier al vaker heb gezien een balletje van de rijst met curry met mijn handen en frommel dat naar binnen. Ze hebben maar drie lepels…We moesten ruimte houden voor het toetje. Soort van rijstepap, erg lekker, dus ik krijg natuurlijk acuut een second helping. Zeer gedienstig en goed willen doend, staat een van de kamelenjongens een lepel schoon te poetsen met een vieze lap en – oh nee- dringt me die lepel op. Hij zit zo in mijn pap. Getver. Maar ik bedenk me dat de borden en de stalen papschaaltjes waarschijnlijk dezelfde behandeling hebben gekregen en zal het leed wel al geschied zijn. Het blijkt dat de anderen daar zullen overnachten en wij als enigen terug gaan naar het hotel. Ik blij, moet er toch niet aan denken. Ze sliepen buiten en moesten maar naar binnen met hun charpoi als het ging regenen. In het optrekje lagen muffe en vochtige doorgestikte dingen die als matras en deken dienst moesten doen. Nou, die tijd heb ik gehad. Wat was ik blij dat we naar onze keurige luxe hotel kamer terug konden! Zodra we de kamer binnenlopen, moet ik rennen omdat in een keer de hele maaltijd eruit komt. Nou, dat vind ik niet erg. Was net weer een beetje boven Jan en geloof niet dat het erg goed voor me zou zijn geweest. Inmiddels heeft Adrie behoorlijke last van zijn darmen en is de immodium van vanmiddag wel uitgewerkt, maar goed, het moet er toch uit en hij voelt zich verder niet beroerd…We zijn moe en gaan direct slapen, morgen vertrekken we al om 08:00 uur. Maar niet zonder een weldadige douche; het zand zat overal…..

Geschreven door Jacquelijne.opreis