Op tijd weer op, want we moeten op tijd op de luchthaven zijn. Nadat we afscheid hebben genomen van onze chauffeur, zijn we zo ongeveer de enige reizigers op de luchthaven. Er blijken ook maar een paar vluchten per dag te gaan. De luchthaven is dan ook niet groot. Overal in het Indigo-blauw gestoken werknemers van Indigo Airlines, al direct worden onze koffers door een eerste scan gedaan en op een karretje gezet. Een medewerker duwt het karretje voor ons naar de “echte”security check nadat we ernstig bevraagd zijn naar mogelijke zaken als kruiden en andere poeders in onze handbagage. Er wordt ruim door 3 personen de tijd genomen om te kijken wat er zo allemaal in onze koffer zit lijkt het. Die van mij gaat zelfs er nog 2 x doorheen. Dan worden we vergezeld naar de incheckbalie en natuurlijk gefouilleerd. Maar alles zeer relaxed. We zijn dus flink vroeg en er is slechts 1 persoon voor ons al bij de gate, dus nog maar even koffie en lekker lezen. Gate 1,2 en 3 zijn bij elkaar ongeveer net zo groot als het oude Badhuis op de Boulevard Antverpia, dus nr. 1c, 1d en 3 bij elkaar.

We vliegen lekker in een klein propellorvliegtuigje nadat we ons hebben geamuseerd met het wel en wee van de voorbereidingen. De bagagewagentjes en de vliegtuigtrappen worden hier met perfect Indigo gestylde tractors vervoerd!

We maken kennis met onze chauffeur, een vlotte jongeman met prachtige gouden oorknoppen die zeer goed Engels spreekt. We gaan eerst maar even inchecken en wat eten, want het is begin van de middag en mijn maag knort. Bij dit hotel ook weer strenge veiligheidseisen, spiegel onder de wagen (bommen) en ook de bagage moet weer door de röntgen en wij door een detectiepoortje.

We merken dat dit ook een Oberonhotel is. Het wemelt er van de mannen in net pak, met een glimlach die wel lijkt vastgeplakt. Allemaal overdreven vriendelijk. Ik probeer het weer voor elkaar te krijgen om in te checken zonder dat ze een kopie van het paspoort maken, ik heb fotokopieen bij me met een watermerk (copy for hotel) bij me en paspoortnr en bsn nr doorgehaald. De visumpagina mogen ze wel kopiëren, daar staat onderaan natuurlijk ook het nr. op dat ze nodig hebben. Ondertussen moet ik onderhandelen met de man de agent hier ter plekke dat we wel vanmiddag nog wat willen sightseeën en morgen dan gelijk verder. Dat had ik al aangegeven bij het reisbureau aangezien onze vlucht vervroegd is en we anders de hele dag maar in dat hotel hangen. Was kennelijk niet doorgekomen, dus moet even overlegd. Het geheel natuurlijk gadegeslagen door 6 glimlachende mannen van het hotel. Ok, het komt goed.
We gooien onze spullen op de kamer nadat weer is uitgelegd hoe de kranen werken en andere onzin (we komen niet van Mars hoor) en gaan naar beneden om te lunchen. We dachten even snel een hapje…

Er is natuurlijk een buffet, maar dat is doorgaans erg duur voor wat we maar eten (hooguit één bordje) dus bestellen a la carte. Zodra we zitten wordt onze servet over onze schoot gelegd en ook de ober put zich constant uit in beleefdheden, ik krijg er bijna de pip van, iets tussen de slappe lach en een lichte ergernis, doe normaal joh…). Maar goed, we krijgen alvast een heldere zeer smakelijke soep en wat broodjes enz. Niet verkeerd, want het duurde nog zeker een half uur.
Dan gaan we op pad met onze Moetu (die eigenlijk Moutuxxxxxxxxxxxxxx, niet te onthouden heet, Parel dus in het Indiaas). Het blijkt een parel, want hij is niet alleen een zeer prettige rijdende chauffeur, relaxed, maar ook halve gids. Hij heeft een tripje bedacht van wat we kunnen zien. In het kort: het witte en het zwarte deel van Chennai (Madras). Dus het deel waar veel nog grote gebouwen staan uit de Engelse tijd en daar waar de Indiërs (de zwarten) leven.

De meeste van deze koloniale gebouwen zijn roodgeverfd en zo makkelijk te herkennen. Soms werkelijk indrukwekkend. Stoppen kan niet, maar hij probeert dan rustig te rijden, want hij zegt me precies wanneer ik foto’s moet maken, dus doe ik braaf en delete het merendeel wel.
Erg leuk is de wijk na het koloniale station dat natuurlijk niet de grandeur heeft van het Victoriastation in Mumbai… In deze “ zwarte wijk” is het ongelooflijk levendig op straat met werkelijk alles te koop, maar ook zien we veel homeless people. Mensen die op straat leven of die met afval een soort van tentje hebben gemaakt. Ja, dat is India, de rijkdom en grandeur pal naast de rand van het bestaan. Overigens bouwt de overheid voor deze daklozen flats, waar ze kennelijk gratis mogen wonen. We komen langs een aantal van deze flats in aanbouw, groot is het niet, maar wel een mooi initiatief.

Bij het Government Museum, moeten we zeer zeker even naar de afdeling van de bronzen beelden. We kopen een kaartje en gaan op zoek. Het museum is een samenraapsel van een aantal in nogal erbarmelijke staat van onderhoud verkerende gebouwen. Gelukkig weet een voorbijganger een plattegrond te vinden, waar we het juiste gebouw vinden. Als we net over de drempel zijn, valt de stroom uit. Ok. Hoe lang gaat dat duren? Een minuut of 5. Dan wachten we wel, samen met een goed sprekende Indiase van mijn leeftijd. Kennelijk is het hier in de verschillende delen van het museum een soort van ieder gebouw om beurten stroom ofzo, want het was al de derde powercut vandaag die ze meemaakte. Na een kwartier houden we het voor gezien en aangezien we enkel hiervoor komen zonde van het kaartje. De dame raad aan geld terug te vragen en praat met de mevrouw die de “leiding” had over de bronzen. Ze mogen bij de receptie haar bellen, we hebben weliswaar een knipje in de kaart maar ze weet dat we niets gezien hebben. Leuke uitdaging blijkt.

Het is vooral vermakelijk. Bij de ticketoffice, doet het een het wel en het ander het niet. Nieuwe kaartjes uitgeven gaat sowieso niet. Kennelijk zitten ze op dezelfde generator als gebouw 2 van de bronzen, waar de diesel in de generator op bleek te zijn en ze dus moesten wachten tot er iemand diesel kwam bijvullen. Na 10 min koortsachtig heen en weer geloop en gebel moeten we meekomen door een groot donker kantoor waar mensen achter computers zitten die het niet doen, naar een hokje waar kennelijk twee leidinggevenden zaten te pauzeren of gewoon hun dag doorkomen. Een hoop heen en weer gepraat en we moeten weer terug. Het wonder geschied na nog wat heen en weer gebel, we krijgen onze 500 rupees terug.

Dan moeten we naar de St. Thomas church, deze keer geen roodgeschilderd Engels gebouw, maar compleet wit. Er is een soort van museum wat niet meer is dan wat schots en scheef bij elkaar geraapte rotzooi in een kamer en de “schrijn” waar de restanten van de heilige Thomas die hier op 95 jarig leeftijd of zo is overleden 2300 jaar geleden. Het is lachwekkend. Adrie kan het niet serieus houden. Er is een soort van altaar met daaronder een liggende jongeman achter glas (beeld beetje uit de jaren 50 vorige eeuw) en daarnaast in een smoezelige nis een of ander miniem stukje bod in een nepzilveren houder. Maar we moeten ons inhouden want er zitten twee vrouwen te “devoten”. Voor de kerk zelf doen we niet eens de moeite onze schoenen uit te doen. Wat we vanaf buiten zien, is amper de moeite waard.
De Marine drive was erg leuk om te zien, zo recht langs het strand waar de vissersbootjes liggen, hele hopen met visnetten en op straat vrouwen die vis verkopen. Overal opgestapelde witte piepschuim bakken enz. kleurrijk, rommelig. Maar nu grotendeels verlaten. Foto's zijn allemaal vanuit rijdende auto, dus helaas niet zo geweldig. In de ochtend is het topdrukte en geen doorkomen aan. We komen ook langs een fort uit de koloniale tijd, dat in de vorm van een schip is gebouwd. Ook het ijspaleis is noemenswaardig, een zalmroze gebouw, waar vroeger vanuit de UK staven ijs per schip naar hier verder verscheept en in dat gebouw bewaard. Stel dat de Engelsen geen ijsblokjes in hun cocktails zouden hebben. Je krijgt het niet verzonnen.

Een hindoetempel Kaleswhara tempel) is de volgende en laatste stop voor vanmiddag. Mooie gompur (zo heet geloof ik die tapstoelopende toren vol met gekleurde beeldjes). Ik mag geen foto’s maken met mijn digitale camera, maar mag wel met mobiel. Die ligt in de auto, dus Adrie maakt een paar foto’s. En dan wordt het zo donker dat we moeten gaan haasten om terug te gaan, want er komt toch een bui aan!
Bij de schoenenbewaarplaats moeten we 100 rupee betalen, belachelijk buitenlanderstarief, maar we hebben ook niet meer kleiner. In ruil daarvoor krijgen we – het is inmiddels al flink gaan regenen- een buitenlanders-behandeling. We moeten maar snel via een gangetje in hun hokje komen waar tussen de honderden schoenenparen die keurig voorzien zijn van een krijtnummer, en een stuk of drie katten die niet op of om kijken maar wel stinken, een paar aftandse smoezelige plastic stoelen staan. Wel fijn, nu kan ik makkelijk mijn sokken en bergschoenen weer aankrijgen. We bedanken ze vriendelijk en zetten het op een rennen naar de auto waar we behoorlijk nat aankomen. Maar gelukkig is het niet koud. Het weer is hier wel anders dan in Mysore en Bangalore, waar het klimaat veel koeler is dan hier. Het is hier – en dat zal blijven , zolang we aan de kust zijn- warm en heel vochtig.

Door de spits rijden we in een klein uurtje de 12 kilometer naar ons hotel, ondertussen het programma voor morgen besprekend.
Als we bij onze kamer komen nadat we al tegen 6 mensen hebben gezegd dat we een fijne dag hebben gehad, er weer geen pistool in mijn handtas is gevonden, onderweg op onze verdieping nog 6 bedienden ons hebben gegroet en een prettige dag hebben gewenst voor een open kamerdeur met de lichten aan. Er was nu weer iemand onze kamer “slaapklaar” aan het maken. Oa met een waszak, een zak om kleren te laten stomen, verse fles water, het menu voor als we ontbijt op bed willen enz. Bij de waszakken lag een lijst met alvast ons kamernummer genoteerd: 106. Dat komt nooit goed. We zitten op 255 😊.

Bij het eten ook weer een lief soepje van de zaak en alle egards van de jonge ober, die ook weer buitengewoon zijn best doet om het ons naar de zin te maken. Aan Adrie raakt hij zelfs nog een ijsje kwijt. Het was weer een leuke dag.

NB. Leuk weetje: De bussen met roze-paarse voor en achterkant zijn gratis voor vrouwen.

Geschreven door Jacquelijne.opreis