Wel, het viel niet mee de slaap te vatten; gezellige herrie nog op straat (ook al weer heel erg vroeg ’s ochtends) en ondanks dat ik ook mijn dekbed onder me had en enkel onder de hoes lag, was het bed heel erg hard. Tja, planken…gelukkig staat Aaf ineens ’s ochtends naast haar bed, dus de nachtrust heeft haar goed gedaan. We gaan maar eens toiletteren en dommelen daarna nog wat verder (had midden in de nacht nog maar iets te slapen ingenomen). We hebben geen haast want een en ander zou rond 10.00 uur beginnen, maar kan ook een paar uur later zijn. Het blijkt een uur eerder. Aaf komt de kamer binnengestormd: pak je fototoestel, ze beginnen al!

voor ons guesthouse staan tientallen kindertjes in klederdracht, de jongetjes voorop, de meisjes erachter. Prachtig zicht. Twee jongetjes houden een trommel vast, waar een derde op slaat, ook een bekken, het is een ritme dat zich steeds weer herhaalt.
Van lieverlee komen er ook volwassen mannen bij met Lushengpijpen, ze oefenen even hun riedel. Ook steeds hetzelfde. Het lijkt er een beetje op dat er maar een paar tonen te vormen zijn.

Er sluit zich nog meer aan: een paar oude mannen, met die typisch Chinese jasjes aan en zoals ook de Lusheng mannen en de jongetjes een soort van tulband op het hoofd. Enkele mannen dragen een soort platte mand waarin theekopjes en potten zitten. Dan is er wat tumult: er komt een varken dat min of meer in een touw corset aan een dikke bamboestok hangt: die wordt straks geofferd. Het hele spul zet zich in beweging. Het is een gedoe van jewelste! De fotografen vallen zowat over elkaar heen. De voorste man zet aan het eind van de straat een soort halve kroon op, hij is de sjamaan en krijgt voorlopig de hoofdrol in het spel.
De hele optocht gaat het plein op waar een soort van spreekgestoelte staat met daarvoor een bankje. De heren posteren zich achter het bankje maar niet nadat er eerst een soort van ereronde rond het plein is gelopen waarbij de sjamaan uit een theekop iets in zijn mond neemt en de menigte onderproest, dikke pret. Ik weet me gelukkig op tijd om te draaien!

Er volgt een soort van ceremonie, waarbij er – zogenaamd rijstwijn of thee? Wordt uitgeschonken in de kleine kopjes, drie keer drinken ze zogenaamd hun kopje leeg. De kindertjes staan keurig opgesteld achter het geheel, meisjes in het midden, de jonge vrouwen achteraan. De Lusheng spelers midden achter geflankeerd door de andere jonge mannen. Naast de meisjes aan weerskanten de kleine jongetjes. Nu moet het varken eraan geloven: met een puntige stok wordt zijn slagader doorgestoken en een minuut later ligt het varken levenloos op de grond. Het blijft er liggen, zijn beroerde taak zit erop.

De sjamaan beklimt het torentje van bamboe, naast hem komt een oude man op een krukje zitten, die naar later blijkt hem voorzegt wat hij moet roepen. Iedere zin word door de menigte herhaald. Het gaat wel even door op deze manier. Want ja; er wordt naar de hemel geroepen om regen. Nou, van mij mag die best nog even uitblijven. Het officiële gedeelte is zo’n beetjes klaar en nu volgen er nog liederen, de jongens lopen op stelten, een dansje enz. steeds gescheiden door een deuntje op de Lusheng pijpen.

Ineens worden we door een paar jongedames bij de hand gepakt, er heeft zich een kring gevormd en wij als buitenlanders moeten meedoen. Ja, daar ontkomen we niet aan. Ik duw snel Eddy mijn cameraatje in zijn handen met de vraag…tja, na 1 foto kaartje vol! Zul je altijd zien!
Het was erg leuk, de meisjes stralen. Ik baalde, wilde nu net zo graag een keer zo’n kring erop krijgen en dan staan er verdorie buitenlanders tussen (ook wat Japanse gasten).

We lopen weer terug richting guesthouse, ineens zijn er een paar kraampjes opgedoken, met voornamelijk goedkope kleding. Grappig is dat een aantal vrouwen van een nabijgelegen dorp onder hun daagse jack een soort van pantalon dragen, die worden driftig gepast. Gewoon over de pantalon die ze aanhebben heen. Als het maar min of meer past….Ik koop er een snoezig, supersynthetisch jurkje rood-wit met ruches voor mijn buurmeisje die altijd prinses speelt voor omgerekend een euro. Het weegt ook niets, dus dat kan wel mee! De prachtige baby mutsen (of eigenlijk is het een soort van halve kroon vol glitters) zie ik helaas nergens. Alle baby’s hebben er eentje..

Tja, voorlopig zit het erop en ik ga maar eens verder het dorp verkennen. Gister heb ik maar een klein stukje gezien. Er zijn zeker 5,6 van de drumtorens, met mijn volledig gebrek aan enig richtinggevoel raak ik de tel kwijt. Het leukste is alle paadjes en bruggetjes tussen de huizen. Het is merkwaardig stil op straat maar uit alle huizen komt enorm veel gepraat, hardop. De Chinezen zijn wat dat betreft een luidruchtig volkje. Iedereen zit ondanks dit vroege uur - half twaalf- te eten. Natuurlijk wordt ik overal binnen gevraagd voor het eten, ben een keer even binnen gestapt, maar Jason had gelijk, dit is echt geen eten voor ons. Het ziet er zo smerig uit. Jak. Weer aangekomen bij ons guesthouse pak ik mijn boek en ga lekker een beetje lezen voor op straat en eet daarna een noedelsoepje. Lijkt me een beter idee. Wel heb ik nog ergens onder weg een soort lokale snak gekocht. Een zakje met een soort gedroogde gepeperde lookstengels of zoiets. Het is eigenlijk wel lekker, maar een beetje pittig. Moet eigenlijk wat oppassen, want mijn darmen zijn ook niet helemaal in orde. Gelukkig niet zo erg als die arme Aaf en Herman. Wel heb ik hier zo goed en zo kwaad als het kan de sanitaire cel maar wat gereinigd, die stonk zo ongelooflijk naar oude pies…Er stond een grote fles head & Shoulders, nou, wc & vloer ging er ook enigszins mee schoon en zo niet schoon, dan toch fris. Er stond een keurig bezempje dat ik voor deze actie kon gebruiken.

Ik ga dat vanavond maar eens herhalen en dan toch ff onder de douche (is eigenlijk niet echt te doen), maar de komende vier dagen zitten we ook in guesthouses en ik heb er weinig zin in om zo vies te worden als sommige mensen hier, met vieze zwarte korsten ! En ik zweet natuurlijk weer als een paard. Ik ga ff stoppen, want er schijnt om een uur of 14.00 nog ergens wat te zien te zijn. Wie weet.

Nou ja, tijd is hier een heel erg relatief begrip hahah (wist ik nog niet). We zitten op het soort van podium klaar bij de vijver waar wat gaat plaatsvinden. Tesamen met een groep veelal gepensioneerde Japanners die het ochtend programma hebben gemist : bus was te laat en programma een uur eerder dan gepland – hadden vast ze meer tijd om te eten en te drinken! Ja, die Chinezen zijn ook nogal zuiplappen. Er gebeurt helemaal niets, iedereen zit nog rond de dis. Het lijkt erop dat het smerige water in “de vijver” die vol troep ligt, zachtjes wegloopt, we krijgen een donkerbruin vermoeden….
Om 15.15 uur komt er wat roering in de tent. Er loopt wat huwbare jeugd rond, meisje met schepmanden en stoere jongens met ontbloot bovenlijf. Zo rond half vier, ja hoor! Eerst een soort van toneelstukje: er worden twee lege eendenmanden in het water ( nog 10-20 cm, en veel troep en blubber) gegooid door de meisjes.. Tja, die moeten er natuurlijk uitgevist, na wat zogenaamd duwen en trekken springen er zo’n stuk of acht jongens in de blubber om vissen te vangen die ze dan in de manden moeten doen. Het is lachen, af en toe krijgt het publiek –expres – de volle laag. (hm…stond ook even vooraan….). De meiden zijn inmiddels met hun mooie outfits ook in de vijver gestapt met hun manden en moedigen natuurlijk aan. Het is een fraai gezicht: iedereen slooft zich natuurlijk ongelooflijk uit, vissen worden bij elkaar in de broek gestopt enz. Als iedereen goed onder de blubber zit, publiek incluis, is het spel zowat afgelopen. Inmiddels ben ik al afgetaaid (3 min. Lopen naar ons guesthouse, waar ik even met sandalen en korte broek nog aan mezelf inclusief sandalen en broek flink afdouch. Ik stink behoorlijk en ben niet eens helemaal onder de blubber. Klein stoeltje gezocht, sandaaltjes uit om te drogen en lekker in de zon met een biertje erbij met de rest die inmiddels ook weer terug is gezellig gebabbeld met een paar opgeschoten jongens die erg graag Engels willen leren. Mijn boekje wat en hoe in het (Mandarijn) Chinees, heeft weer gretig aftrek. Altijd weer een bron van vermaak.

’s Avonds is er om 20.00 uur, nou ja, in werkelijkheid 21.30 uur omdat er dus weer nog volop gegeten en gedronken wordt een soort van show. Mijn hemel. Het had een zo’n grote mate van amateurisme dat het met geen pennen te beschrijven is. Mijn arme muzikale oren…. Spreekmicro met een delay van 5 seconden (alles komt 3 keer terug). Er werd gezongen met of zonder muziek. Zonder is een soort niet aan te horen gekraai, met 85 coupletten, alles achter elkaar. Of met muziek, waarbij dan alles overstuurd en daardoor vervormd is, als ze dan ook uiteindelijk na 5 pogingen het juiste nummer te pakken hebben. Er waren twee kleine meisjes waar bij het juiste nummer al helemaal niet meer werd gevonden, dus die werden na 10 minuten al huilend afgevoerd. Tja. Doorloopje van tevoren was niet verkeerd geweest.

Te opdringerige fotografen die overal voor gingen staan werden door Herman met sterke hand verwijderd, hetgeen afdoende was: Herman is 1,90 schat ik en redelijk fors uitgevallen. Dat wekt hier nogal ontzag op. Ik scheen dan ook nog eens lekker met mijn erg felle zaklamp bij, genoeg voor een voorstelling met goed zicht. Sommige Chinezen zijn zo onbeschoft. Dat mag best duidelijk gemaakt worden. Ik heb na uren op weer een houten bankje een dito kont en nok na twee uur programma af. Heb zelfs meer dan mijn gebruikelijke geduld getoond.

Geschreven door Jacquelijne.opreis