Het was een horror-nacht. In de loop van de avond werd geluidsoverlast steeds erger. We keken nog maar twee afleveringen van The Crown, want slapen ging toch niet lukken, maar het geluid overstemde zonder enig probleem de luxe grote TV in onze kamer. En ook dus mijn Alpine-slaap-oordoppen die zelfs Adrie overstemmen als hij een snurknacht heeft met geluidssterkte drillboor Ik was dus ’s ochtend helemaal kapot en zou het liefste een flinke pot janken. Nee, grote steden is niet helemaal ons ding. Adrie had overigens wel wat geslapen, maar die heeft een aan – en uitknop die ik kennelijk mis. Die slaapt op ieder moment van de dag als hij wil binnen 2 minuten. Ik herinner me ook dat we ook echt de dagen in Tokyo aftelden, maar daar was het dan ook superheet, rond de veertig graden dag en nacht.

Nadat we alles ingepakt hadden en naar de lobby gingen was onze gids voor vandaag Matheo er al. Volgens Sigrid van Better Places, de beste gids en we kunnen dit alleen maar beamen. We hebben gekeken wat we zouden gaan doen, en het initiele plan aangepast omdat we ook weer naar een superdrukke en rumoerige wijk zouden gaan en hij had ook wel in de gaten dat we daar niet op zaten te wachten. Hij begreep het wel en haalde een fikse koptelefoon uit zijn tas, niet om muziek mee te luisteren, maar om de stadsherrie buiten te houden. Prettig dat ik dus kennelijk niet de enige ben die niet happig is op meer decibellen dan goed is voor je oren (en dan ook nog alles door elkaar).

We lopen naar de metro, en gaan richting het plein van de regeringsgebouwen via een schitterend opgeknapt oud stationnetje dat niet meer in gebruik was, maar dat Matheo een mooi aanknopingspunt gaf om een en ander te vertellen over de historie van de stad. Hij is antropoloog en heeft een zeer interessante kijk op een aantal zaken kwamen we al snel achter. We lopen even verder en komen op een modern plein, waar een enorm gebouw staat met een geheel “groene” want. Indrukwekkend. De rest van de gebouwen niet zo, maar de grote blikvanger is van een kunstenaar, ene Betancourt die dichter, schilder, filosoof en beeldhouwer is. Zijn beelden zijn deels van brons en deels van beton. De bedoeling is dat zijn beelden een bepaalde invloed op de mensen hebben. In dit geval beeldt het de strijd, maar ook de kracht uit van het Colombiaanse volk, met bovenaan een maisplant, als symbool dus ook weer van kracht en authenticiteit. Die kracht heb je overigens daar wel nodig want het is een plein met overheidsgebouwen en je moet daar dus van het kastje naar de muur en nog heel wat meer muren zien dan bij ons. Meestal moet je op het laatst dan weer een nieuw paspoort of id hebben en dat kan al een paar maanden niet omdat het contract is verlopen met de partij die deze dinge fabriceert. Toevallig lees ik later op de dag in een krant daar een stuk over, problemen met aanbestedingen en security. Kun je je voorstellen?

Even later een plein met bamboe en witte betonnen masten. Het was een soort van kunstproject, waarbij bij volle maan aan alle zijden van de masten licht zou branden, bij een halve maan, de helft etc. Echter, het heeft nooit gewerkt. Ze kregen het licht niet aan.

Weer een stukje verder komen we op het plein voor het Antioquia museum dat het centrale plein van de stad is en dat nu volstaat met de mollige beelden van Botero. Na de oorlog wilde men de mensen omringen met plezierige zaken om weer een positieve mood te creëren.
We vervolgen onze weg naar de metro en gaan dan met de kabelbaan omhoog. We zien vanuit onze bubble de arme wijk onder ons. Waar ook veel immigranten hun eigen huisje bouwen. Velen ongeschilderd, want een geschilderd huis wordt beschouwd als afgebouwd en dan moet je meer belasting betalen. Toch ziet de wijk er niet mistroostig uit, maar dat komt volgens hem omdat de mensen het eigenhandig met buren en familie hebben gebouwd. Bij de overstap van de ene op de andere kabelbaan, veel mooie vrolijke graffiti.

Als we deze wijk onder en achter ons laten, komen we over een heel groot natuurgebied, waar natuurlijk ook weer een verhaal achter zit. Boven lopen we wat rond, want de route die we zouden lopen evt. blijkt hoorde hij net van een andere gids, gevaarlijk terrein momenteel met overvallen. Maar niet dus. We gaan op onze neus af en eten een heel lekkere “hamburger” met Colombiaanse worst ertussen. Prima. We gaan weer terug met de kabelbaan en de metro. Vlak bij het hotel op een oversteekplaats lopen wat in het zwart geklede jongeren, zodra het ligt op rood is en het zebrapad leeg, gaat de muziek aan en geven ze een dans- en breakdanceshow weg. Natuurlijk voor een fooitje, maar wel heel leuk. Matheo gaat zelfs nog met ons even met de taxi naar ons nieuwe hotel. We zijn er zo, maar het ligt gelukkig wel in een rustige wijk.

Ik kruip maar even met een boek in bed, want ben volledig versleten, maar het was een leuke dag.
Vanavond eten we in de buurt bij een pizzeria, Adrie had een Indiër gezien, we dachten aan de rand van de herrie, maar bleek toch er middenin dus we keken elkaar maar eens aan: nee, dat gaat hem niet worden.

Geschreven door Jacquelijne.opreis