Vroeg op en dan een kleine twee uur naar de ferry die ons naar het eiland Miya-jima brengt. Het staat voor het "heilige eiland". Kennelijk mag hier niemand op dit eiland geboren worden of sterven. Lijkt me overigens lastig plannen. Mya-jima is eigenlijk meer bekend vanwege de vermiljoenrode heel grote tori die hier in het water staat. Beetje symbool voor Japan. Een tori is eigenlijk een toegangspoort naar een tempel. We hebben erge mazzel, want de tori zou in juni worden ingepakt om te worden gerestaureerd. Volgend jaar zijn hier Olympische spelen en moet natuurlijk alles pico bello zijn. De tempel, de Isukushima (shima = eiland en vroeger werden eilanden vernoemd naar de tempel) ligt ook deels in het water (afhankelijk van het tij). Het is een heel verhaal, de eerste tempel dateert al uit 9e eeuw. In de 11e eeuw door een Shogun gerestaureerd en uitgebreid. In de tori, die op een heel gedoe van palen is verankerd, zitten 7 ton stenen om het geheel overeind te houden bij eb en vloed en allerlei wind en storm. Voor de tempel is er een soort podium dat met de eb en vloed mee beweegt. De gangen en vloeren van de tempel hebben kieren van een aantal mm waar het water vrijelijk door heen en weer kan bewegen. Het is vooral, ook met ook weer een 5 etages tellende pagode een mooi complex. Het eiland is ook in verhouding met waar we al geweest zijn, heel toeristisch. We zien nogal wat Fransen, maar ook Duitsers en Scandinaviërs, naast natuurlijk heel erg veel Japanse toeristen. Het is wat makkelijker te bereiken dan Fukuoka en Nagasaki bijvoorbeeld.

Achter de tempel ligt de treasury, waar een aantal heel mooie stukken liggen (helaas geen foto's mogen maken). Een van de mooiste en bijzonderste stukken was een gewaad van hennep, dat met de hand was gekalligrafeerd en voorzien van enkele afbeeldingen. Het was het gewaad van een of andere boodschapper. Zeer fraai. Minder fraai was dat we onze schoenen weer uit moesten en maat 46 slippers aan. Ik dacht, ik doe ze maar uit, breek mijn benen en ga wel op mijn sokken. In die move gooi ik natuurlijk een bord op een paal om met mijn fototas. Enorm kabaal. ... Gaat natuurlijk die Japanse bediende met veel gebaar uiterst nauwkeurig staan stoffen enz.. Ok, verder naar een museum waar ze wat gebruiksartikelen en een traditioneel Japans huis hebben nagebouwd. Het was op zich wel interessant. Jammer dat er ook maar weer amper Engels bijschriften zijn. Na twee weken Japan, lukt het ons nog steeds niet hun schrift te ontcijferen.

Dan eerst maar naar de Daisho-in tempel en dan lunchen. Om half 2 moeten we weer bij de ferry staan. Het vergt wel even wat zo op het heetst van de dag, we moeten heel wat trappen op om bij de tempel te komen. Maar het is aardig. Het is in ieder geval een boeddhistische tempel te zien aan de veelheid van beelden en het feit dat we entree moesten betalen. Bij de Shinto tempels is dat niet; daar komt iedereen met nieuwjaar met een hele dikke envelop, waar ze een jaar lang op teren en onderhoud van plegen, de monniken met hun vrouw en kinderen (ja je leest het goed!) van onderhouden etc. . Apart was een ruimte in de rotsen waar aan het plafond allemaal (elektrische stalen) lantaarns hingen en verder veel beelden stonden waar duidelijk hier en daar werd geofferd. Dan maak ik nog een foto van een soort van boeddhistische pinokkio, geen idee wat en hoe en dan nokken we af. Ik moet nodig wat eten en even uitrusten, het is heet en het ontbijt vanochtend erg vroeg.

We vinden al snel een tentje waar we waarschijnlijk vrij vlot voor niet al te veel kunnen eten en daar zitten natuurlijk meerdere groepsgenoten en er vallen er ook nog wat binnen. We zijn mooi op tijd weer bij de ferry voor de korte oversteek naar het platteland om in een klein uurtje naar Hiroshima te rijden. We stappen uit bij het Peacepark vlak bij het monument voor de kinderen. Op het monumentje staat het meisje dat beroemd is geworden vanwege haar kraanvogels (ze dacht door 1000 kraanvogels te vouwen te genezen van leukemie). Op het beeld heft ze een gestileerd gevouwen kraanvogel naar omhoog.

Dan gaan we toch nog maar een keer ook hier naar het museum. In Nagasaki hadden we eigenlijk te weinig tijd en het had zo'n indruk gemaakt. Hier niet minder. Heel veel ruimte voor getuigenissen van overlevenden en over (of van) getroffenen. Velen overleden in de weken en maanden na het ontploffen van de A-bom (little man) op 6 augustus 1945. Het is zeer indringend. Daarna volgt weer info over het tot stand komen van de bom en de reden waarom deze is gebruikt. Ik kan me er weer boos over maken. Macht en grote ego's.
Tegenover het museum is een gedenkmonument dat niet erg Japans aandoet aangezien het wel eens een beetje mag worden schoongemaakt. Een soort van galerij van 8 bogen waar in heel veel talen het woord vrede staat geschreven. Mooi.
We hebben nog anderhalf uur voordat we bij de meetingplaats voor het restaurant moeten zijn. Dan maar ergens iets gaan drinken. De benen willen ook niet erg meer eerlijk gezegd. We vinden al snel een wijnbar, die behoorlijk chic is en waar we heerlijke witte wijn drinken en het erg gezellig hebben. Als we teruglopen maak ik nog een heel mooie foto van de A-bomb dome. Staat symbool voor de verwoesting van Nagasaki door de Atoombom, hij staat vlak bij het hypocentre en daardoor was de horizontale kracht nog niet zo heel erg groot en is er een deel overeind gebleven. Het was er wel 4000 graden....

Het eten vanavond met heel de groep was een specialiteit van Hiroshima, okonomiaki. Het wordt ter plaatse gemaakt op een hete plaat, door eerst een soort van pannenkoekbeslag erop te doen, dan een flinke hoeveelheid fijngesneden witte kool, een flinke hand taugé, zeewier en dan nog wat toppings en kaas. Dat moet dan gaar worden en wordt weer omgekeerd enz. Gelukkig zitten Adrie en ik met Astrid en Philip aan het einde van de bar waar niet echt gebakken wordt en dat is temperatuurshalve wel heel prettig. Het is best lekker (voor Japans :-)) en zeker gezellig. Onderweg terug in de bus tik ik mijn verslag en ben volgens mij nog zo ongeveer de enige die nog wakker is. Versturen en foto's uitzoeken en uploaden (duurt lang), wordt misschien wel morgen...

Geschreven door Jacquelijne.opreis