Na afloop is er altijd weer een moment waarop je denkt: Ga ik nu geen gekke dingen vergeten? Wat is nu het meest bijgebleven?

Tja, het meest bijgebleven is toch wel die enorm prachtige natuur in de Himalaya doorspekt met mooie kloostertjes en mooie mensen.
Alleen maar natuur natuur natuur, nee, daar wordt ik niet vrolijk van. Maar juist die mens in die onmetelijke natuur met zijn eigen voornamelijk boeddhistische cultuur. Die boeddhistische cultuur heeft iets heel ontwapenends en opens. De Himalaya is onbeschrijflijk. Ook nu ervaar ik weer de grootsheid van dit enorm bergketen.
Ruimte.

Er was ook ruimte voor ons; behalve in het "Chinese" stuk zagen we haast geen westerse toeristen, en ook daar waren ze heel dun gezaaid. Je voelt jezelf toch echt wel uitverkoren daar met een fijne gids en chauffeur rond te mogen toeven en kennis te maken met het land en zijn volk voor hoever je dat natuurlijk binnen een paar weken kunt meemaken. Gewoon overal rondkijken.

Maar er waren natuurlijk ook de typische dingetjes van daar. Waar je ook komt krijg je warm water. Het is vaak koud, maar ook als het warm is krijg je warm water, soms thee. Groene thee meestal met amper kleur. Bier, slap, wordt meestal lauwig geserveerd. Slechts een enkele keer krijg je een koud biertje met een groot glas. Lauw bier uit een veredelde eierdop drinken is niet echt iets om naar uit te kijken.

Het eten bestel je niet per persoon een portie (tenzij je noedels bestelt), maar een aantal schalen waar je met zijn allen uit eet. Onze chauffeur hield zich meestal wat in, maar zodra wij aangaven uitgegeten te zijn, ging hij luid smakkend alle schaaltjes legen. Onze chauffeur had zo toch zijn eigen dingetjes. Hij was altijd vriendelijk en rustig. 's Ochtends als we net onderweg waren ging hij zijn mantraatjes reciteren. EIndeloos hetzelfde van hard naar zacht. Soms deed onze gids zachtjes mee. Vaak werkte het op hem (en mij) slaapverwekkend en waren we zo vertrokken. Ook snoof hij een of ander geel goedje dat hij bovenop zijn hand deed en luid snuffend er wat van nam. Geen idee wat het was.

Natuurlijk moesten overal de schoenen uit en soms om onverklaarbare manier ineens niet meer. Bedden waren bij voorkeur hard. Niet hard genoeg naar de zin van de chauffeur want die sliep graag op de grond omdat hij het bed te zacht vond. Daar dachten wij meestal anders over.

Ik voelde me heerlijk op mijn gemak. Geen gedoe met rare man-vrouwverhoudingen. Die waren er wellicht wel, want zeker op het platteland werd nog erg traditioneel geleefd, maar ik begreep van onze gids en zag zelf ook dat de vrouwen veel respect ontvingen en ook vaak een flinke vinger in de pap te brokkelen hadden. FIjn.

Voor het eerst zag ik "muurschilderingen" in kloosters, die niet klopten. Nader onderzoek leerde dat het een soort brede banen behang waren, we komen dezelfde afbeeldingen vaak tegen, grappig genoeg loopt er nergens het patroon door...zou dit de onvolkomenheid van de almacht belichamen? :-)

Geschreven door Jacquelijne.opreis