We waren al weer vroeg uit de veren, na een nacht van compleet bezweet, dan weer alleen laken, koud, weer dekbed, reprise.
Om kwart over 8 worden we opgehaald om naar de luchthaven te gaan voor onze vlucht naar het noorden, naar Santa Marta. We weten van eerdere gidsen dat ze door de agent op het hart gedrukt worden om een half uur tevoren aanwezig te zijn omdat ze anders – Colombia, Caraïbische inslag – altijd te laat zijn. Echter, ook deze keer is dus onze chauffeur (het bleek weer Carlos te zijn van gisteren) al heel erg vroeg paraat. Dus we zijn ook heel erg vroeg op de luchthaven. Nog even check of het wel de Internationale luchthaven moet zijn of de andere, de domestic? Nee, Adrie heeft goed gekeken. Het is een beetje vaag, want het is een automatische online check-in, maar we moeten wel die bagage weer ergens kwijt. Men spreekt hier op de Internationale luchthaven nagenoeg alleen Spaans. We komen dit meer tegen: uitermate verbaasd dat WIJ geen Spaans spreken. Wellicht toch iets van de Spanjaarden meegekregen: Wij zijn de wereld en wij maken de dienst uit. Buiten het Spaanstalig gebied zijn er toch maar enkelen in Europa die deze edele taal bezigen? Nietwaar Karin en Fabienne? Wij vinden natuurlijk weer dat je toch in de Toeristen industrie wat Engels zou moeten kunnen spreken? Ze komen zichzelf nog wel tegen hier als het toerisme een vlucht neemt (als de politieke situatie stabiel blijft). Overigens vragen gidsen ons wel vaak waarom we naar Colombia zijn gekomen en of we ons wel veilig voelen en of we natuurlijk het land willen promoten onder onze landgenoten. In ieder geval komen we zonder rijen aan een instapkaart, worden onze koffers voorzien van een groot rood label: Priority. We zitten op rij 1, stoel D en F (E wordt in heel het prioritygedeelte vrijgehouden. Het is een wat kleinere machine, met aan weerszijden dus 3 stoelen. Het is een vluchtje van nog geen uur, dus eens lekker je ogen dichtdoen zit er niet in. Maar: we zijn wel als eerste uit het vliegtuig! Dat hadden we dus nog nooit ervaren.

Onze koffers vallen door hun rode label ook als eerste van de band en we zien al een stevige dame (vooral veel buik, billen en bovenbenen) met een bord met Jaquline en Adrianus. Dat zijn wij dan natuurlijk.
We lopen naar buiten en er komt een enigszins bemodderde fikse 4 wheeldrive pick-up aan. Met moeite komen we erin geklauterd, gelijk alles natuurlijk onder de blubbestrepen. Het is niet overdreven, blijkt later

In Nederland vind ik die mannen (het zijn altijd mannen!) met zo’n gevaarte altijd wat zielig. Boeren natuurlijk daargelaten. Ik vraag me altijd af hoeveel ze te compenseren hebben. 😊. Hier is het geen overbodige luxe. Het begint te regenen en in no-time is de weg één grote 20 cm diepe modderstroom en kun je dus ook niet meer de gatenkaas zien die het wegdek is.

Als we Sante Marta uit zijn en de bergen inrijden is de weg voor een luxe wagen eigenlijk niet echt te doen. Na een uurtje zijn we bij Minca bij hotel Sweet Harmony. We hebben wel een prima kamer met flink muskietennet en een groot balkon, met uitzicht op de watervallen onderaan ergens met veel kabaal van het water – natuurlijk- en een flink pad glibberen van het dorpje. De waterval is gelijk hier ook een soort Tropicana. Een vrolijke jonge dame, half Colombiaans- half Koreaans, goed Engels sprekend is gisteren aangekomen en wist de short-cut. Niet. Ik had de bordjes al gezien, maar goed, zij wist een beter pad. Ok, weer terug en het “dorpje” 2 straten met restaurantjes, toeristenwinkeltjes en verhuur van motors met en zonder chauffeur enz. bekeken. Kennelijk ziet Adrie eruit als een vogelaar, want de vogeltourjongens weten hem ook weer aan te spreken. Meer iets voor Peter en Lizet dus. Het pad is niet echt iets om 's avonds te doen, het is nat, steil en glibberig. Maar wat gegeten bij een Libanees. Het was acceptabel. Later drinken we nog ergens een biertje waar het eten er wel prima uitzag. Onthouden voor morgen.

Wat rommelen en lezen op het terras en eten bij ons hotelletje want we willen niet naar beneden glijden en na het eten weer de glibberige klim moeten maken in het donker. Het is een soort van huiskamer restaurant, maar de kokkin kookt prima en het is smakelijk en eerlijk eten. Jammer genoeg komt morgen de Colombiaanse equivalent van de NVWA de boel desinfecteren, met name vanwege muggen en andere beestjes. We zijn flink ingesprayed met Deet, want je kunt er hier op wachten. De Colombiaanse muggen zijn niet mals. We hebben al wat beten en daar heb je een week lang jeuk van en een opgezette schijf van een paar cm doorsnede. Ze schijnen dat hier Minca-legs te noemen. Een gewaarschuwd mens...

Morgen willen we een cacao-farm zien te bezoeken. Het wordt wel weer een avontuur. Maar dankzij de kokkin die een beetje Engels spreekt weten we de makkelijkste manier om vervoer te regelen. Via de receptie (google translate, want de receptie-mevrouw spreekt geen woord Engels), kunnen we motortaxi’s regelen. Dan stap je dus achterop. We gaan het wel weer zien. Zal maar mijn kleine Lumix compact camera meenemen. Op de motor, in regen ( geheid een bui) en door fikse plassen modder en kuilen met mijn baby (mijn Nikon) zie ik niet echt zitten. Wordt bij leven en welzijn morgen vervolgd.

Geschreven door Jacquelijne.opreis