Ons hotel in Jodhpur was heerlijk. Een heel fijne sfeer. De achterkleinzoon van de Maharadja (een fervent polospeler – getuige ook alle foto’s her en der – bewoont nog steeds een vleugel van deze in 1920 gebouwde residentie. Zodra je de ingangspoort in een drukke doorgaande weg inslaat, rijdt je de oprijlaan in en ben je ineens in een oase van rust. Alles klopte in dit hotel. Met spijt nemen we afscheid. We gaan het fort bezoeken, maar niet nadat we een naastgelegen memorial hebben bekeken: Jaswant Thada, cenotaphs of the rathore rulers of Jodhpur-Marwar. De zoon van de zeer geliefde Maharadja Jaswant Singhi liet het bouwen ter nagedachtenis van zijn vader. Het is een uit het wit marmer gehouwen prachtige gebouwen. Het hoofdgebouw heeft naast duidelijke herdenkingsaltaartjes (voorouders vereren is net zo belangrijk als hindoe goden waar er maar zo’n slordige 4 miljoen van zijn) ook een heel aardige portrettenreeks van alle overleden heersers (vn Maharadja’s vanuit 14 en nog wat tot op heden). Momenteel worden de leden van de koninklijke familie hier nog steeds gecremeerd en herdacht. De laatste eind jaren ’90 vorige eeuw.
Dan trekken we naar het fort, niet zomaar een fort. @Marijke: ik weet nog zo dat we samen met Evert in Jodhpur naar dit fort zijn geweest, een groot deel herkende ik direct. Heb zeer goede herinneringen aan die dag ( alle kinderen waren ergens naar een zwembad…). Maar ondanks dat het fort voor mij niet meer nieuw was, hebben we erg genoten. Natuurlijk met audiotour zoals de Rough Guide en onze chauffeur ons aanraadden, maar nog steeds gedoe met borg of inleveren ID. Was toen ook al een gezeur! Het fort is bijzonder mooi en we hebben enorm genoten. Wat bijzonder was en wat je niet overal ziet, was een korte expositie over de “tenten” waarmee ze ten strijde trokken of met zijn allen ergens op een kopje thee gingen. Maanden werd er gewerkt aan de patchwork vloerkleden, tentdoeken en baldakijnen. Heer erg apart en mooi. De audio tour was goed en zeer compleet. Dit vind je niet altijd zo. Ook bijzonder zijn de rode handafdrukken naast een van de poorten. Dit was van de laatste sati halverwege de 19e eeuw. 68 vrouwen sprongen daarbij in de brandstapel van de overleden Maharadja: echtgenotes, concubines en minaressen en ook bedienden... gelukkig is dit nu verboden.
Het is inmiddels half 12 en we vertrekken richting Narlai. Na een uurtje stoppen we voor een thali bij een soort van wegrestaurant waar het zeer schoon is en ook zowaar onze chauffeur eet. Niet bij ons aan tafel, dat kan helaas niet. Soms vind ik dat wel eens lastig, toch nog een beetje kaste idee….
Het hotel in Narlai ligt in een klein dorpje en is zo weggelopen uit een sprookje van 1001 nacht lijkt het wel. We hebben een soort van eigen huisje ergens boven in, heel knus. Met gekleurde ruiten en ook weer een bed van zeker een meter hoog (en dan zijn de mensen hier doorgaans kleiner dan bij ons). Ik denk dat het een soort van opslagplaats is geweest, getuige de enorme reeks stevige haken in het plafond. Gek genoeg benut Adrie die niet als ik hem vraag even het waslijntje te spannen, want mijn outdoorbroek is zo goor dat die echt niet meer kan en dan sla ik gelijk zijn overhemdje mee door het sop. De rest komt wel in Jaipur of Pushkar waar we steeds 2 nachten zitten. Het is moesson en het is moeilijk alles droog te krijgen. Maar met airco EN een plafondventilator droogt het wel snel. Op een of andere manier raakt de waslijn verstrikt in de draaiende ventilator en we krijgen wel de slappe lach. Gelukkig kan ik de van snel uitzetten en doet hij het daarna weer. 3 minuten later krijg ik telefoon van iemand met een vaag verhaal dat hij de was wil komen op halen, ik snap er niets van. Dan blijkt hij een lijst en een zak was te hebben. Ik vraag met wie ik eigenlijk aan de lijn hang, receptie? Nee, You are the reception, I am guest.. hahaah I am a guest too…. Leuke spraakverwarring. Wrong number..
Het druppels een beetje, maar we gaan snel het rustige, zeer landelijke dorpje verkennen. We kijken onze ogen uit. Niet alleen vanwege alle kleuren overal, maar ook de zwijnen die hier lekker ronddabberen in de modder en uit de open riolen slobberen. Voorlopig hier geen varkensvlees dus.
We zijn weer de attractie van de dag en ik ben weer de rattenvanger van Hamelen, want alle kinderen lopen achter ons aan of moeten een hand geven of op zijn minst : “hello” of “pen!”roepen. De vrouwen vinden het leuk en zwaaien of staan ons gewoon ronduit te bekijken en of te becommentariseren. Lachen hoor. Ik lach en zwaai naar iedereen en maak wat sneaky foto;s. Op een gegeven moment wat kleine kinderen die op de foto gaan en dan als ze de foto zien, nog weer willen. Dan komen de moeders erbij en die gaan mij toch duidelijk aangeven dat die rok van mij, die maar tot halverwege mijn kuiten komt toch werkelijk absurd raar is en mijn haar enz.. we hebben een hoop pret en Adrie zet ons met zijn drietje op de foto en dat wilde ik wel graag. Ze droegen namelijk mooie neusringen en ook een haarsierraad midden op het voorhoofd.
Als we ’s avonds in het donker ( het is hier om half 8 donker) naar beneden gaan is alles sprookjesachtig verlicht en er speelt en zingt zeer subtiel een soort citarspeler. We gaan zoals de andere gasten lekker buiten zitten op het terras en geven door dat bij onze reservering het diner is inbegrepen, dus krijgen we een fixed menu. We gaan een keer gek doen en bestellen een fles wijn (50 euro) om het luxe vakantiegevoel dat we hier krijgen te vieren. Echter, het duurt eindeloos eer de wijn komt en 5 minuten na aankomst krijgen we al de soep. Daarna gaan we er toch achteraan want wat is dat nu zeg? We willen op ons gemak een glaasje vooraf drinken en niet na het hoofdgerecht nog een keer pas de wijn krijgen. We vragen ook later te komen met het eten. De wijn duikt op en is van zeer matige kwaliteit en op het randje van nog goed te zijn. Nou ja. Dat weten we dan: de rest van de reis geen wijn meer. Direct komt het hoofdgerecht, een heel smakelijke thali, opgediend heel mooi zonder meer! Dan willen we nog op het gemak een glaasje drinken en wordt het dessert al opgediend het is geen ijs, dus wachten we. Al binnen 10 minuten wordt er een assortiment mondverfrissers (doen ze hier altijd, anijs etc. ) op tafel gezet en volgt de rekening. Tja…. Beetje jammer eigenlijk. De ambiance was zo veelbelovend, maar dit stukje begrijpen ze dan toch niet.

Geschreven door Jacquelijne.opreis