We hebben vanochtend uitgebreid Indiaas ontbijt gepland, maar aangezien er een groep reisagenten is neergestreken, is er vandaag buffet en moeten we dus zelf gaan halen. Adrie had zijn bord al buiten gezet, want hoe heerlijk is het om ’s ochtends buiten te ontbijten als het nog niet snoeiheet is, mooi onder de bomen… en ging op zoek naar koffie. Ik kwam iets later buiten dan Adrie en nu eet ik doorgaans meer, maar hij had wel heel karig opgeschept. Dacht ik. Hij komt naar ons tafeltje en kijkt en zegt: ik had toch veel meer op mijn bord? Er lagen ook wat kruimels eten naast. Tja, gisteren zagen we ook de kraaien en eekhoorntjes snel op onze borden duiken toen we wegliepen.

We rijden in een klein uurtje door de rijstvelden ( de streek hier levert enorme hoeveelheden rijst) naar Tanjavur waar we naar de grote Brihadesvara tempel gaan kijken. Als we op de parking tegenover de tempel uitstappen, heb ik natuurlijk weer gelijk een paar transmannen in sari aan mijn armen plukken en ongelooflijk nichterig tegen me praten. Het is op een of andere manier vermakelijk - ik had ze al gezien toen we de parking opreden- en ik begrijp ook wel dat ze mij met mijn korte koppie en broek ook wellicht aanzien voor iets anders. Ik ga daar onze Mutu nog eens naar vragen. Heb een keer een boek uit de bieb gehad over de Hidjra. Mannen die zichzelf castreerden door het zaakje af te binden met paardenhaar en daarna insmeerden met mest, dat zou helend werken. Maar zoals je begrijpt ging dat nogal eens mis en viel er daarna niet meer te paraderen en overleden ze aan een fikse infectie. Inmiddels zal dat wel op een andere manier gebeuren. Ze verdienden hun boterham met muziek en herrie maken bij bruiloften, geboorten enz. Weet niet of dit nu nog gebeurt.

Wat ik vandaag nog een keer heb geverifieerd bij Mutu is het begraven in bomen van kinderen tot 5 jaar. Ik vertelde dat in Indonesië we dat hadden gezien dat baby’s in bomen worden begraven, gezicht naar het ouderlijk huis, het kindje wordt afgedekt met bast en de boom groeit er in feite overheen. Maar ik had het goed begrepen. Kleine kindjes worden nog niet gecremeerd omdat die nog vrij zijn van zonden. En begraven in de aarde doen hindoes niet. Dus worden deze kleinen kindjes in bananebomen begraven waar ze dan “verteren” een weer een worden met de natuur.

Bij de tempel aangekomen staat een mobiele ATM (wellicht in geval je fiks wilt doneren? ). De tempel is een van de grootste van India en is maar in een paar jaar gebouwd, van 1003 tot 1010 door Rajaraja de eertste uit de Chola dynastie. Er zijn veel inscripties in de tempel die verhalen over donaties en de opbrengsten van de grond rondom en ten behoeve van de tempel.
Mooi zijn nog de schilderingen in de buitengalerij uit de Chola periode, maar ook bijv. het blauw gekleurde dak aan de binnenkant van het gebouwtje waar de enorme Nandi-stier staat en in de tempel ernaast.

De 3 meter 66 hoge Shiva linga in het sanctum hebben we overgeslagen. We voelden er niet zoveel voor om in de enorme hitte opgepropt tussen tientallen Indiërs te staan wachten tot we er langs kunnen lopen. We zijn geen devotees.

Maar erbuiten is ook zoveel te zien. Eerst al bij binnenkomst, links op het grasveldje allemaal vrouwen die bezig zijn met offerings te maken. Ze zijn er druk mee, maar eens klaar, laten ze ze ook gewoon daar liggen op het gras en gaan ze iets verderop in de rij voor een schrijn en een zegening.

Op het eerste gezicht lijkt het wel weer wat op wat we gisteren zagen, maar de beelden zijn veel minder verfijnd en de mannen hebben een merkwaardige borstkas, beetje kippenborstje eigenlijk.
Al met al wel weer leuk om er rond te lopen en te kijken. Een oudere dame wil graag op de foto, nou, dat wil ik best doen hoor. Ik maak een paar mooie portretten van haar. Evenals van de saddhoe met groen blauwe sjaal en dhoti die me vertelt dat het beeld waar ik naar staar (een figuur staand op een stierekop), Durga is. Ja natuurlijk, uit het verhaal van de dansende Shiva. Hij is vriendelijk en blijft wat bij me rondhangen. Na een tijdje vraag ik of ik ook van hem een foto wil maken. Hij vindt het prachtig en gaat er eens goed en heel serieus voor staan. Ik laat de foto’s zien en bedank hem. Als ik weer doorloop hoor ik hem achter me verwonderd in zichzelf praten waarbij het woord photo steeds valt. Bijzonder.

We hebben nog een stop, namelijk een paleis. Nou ben benieuwd. Het gaat met name om de art gallery blijkt. Het is ook weer een heel oud paleis dat hier en daar ingestort is, of op de nominatie staat. Ze zijn hier een daar wel wat aan het opknappen, maar het is het allemaal niet.

Er zijn idd mooie beelden, steen en ook brons. Ik fotografeer een bizar beeld uit de 11e eeuw van een mollige man die poedelnaakt is op een jas na. De bronzen, veelal 10e en 11e eeuw zijn prachtig, maar hopeloos opgesteld. Een en al spiegeling op de glazen vitrines en gewoonweg vuil glas. En vuil niet van een paar dagen. Je begrijpt het soms niet. Er hangt overal giga veel personeel rond, maar het maakt ze niets uit. Ik heb ook alweer menig lichtknopje in hotels schoongemaakt met desinfecterende doekjes, de kamer is dan heel schoon, de lichtknopjes bruinzwart en zo vies dat je ze niet wilt gebruiken.

Ik wordt aangesproken door een leraar of ik een foto wil maken van de kinderen en hemzelf. Er blijven kinderen bijkomen en dus maak ik maar snel een paar foto’s. Wat ze daar nu leuk aan vinden, ik weet het niet. Het idee dat ze op de foto staan met een “echte “camera misschien en dat een buitenlander die dan heeft gemaakt?

Het is heel heet geworden en vraag Mutu naar een restaurant dichtbij, want eer we dan weer in het resort zijn ingecheckt en wat te eten hebben. Hij rijdt ons naar een hotel waar ze een non veg en een veg afdeling hebben. De non veg heeft ook bier. Daar hebben we na de Aju vedische drankjes onderhand wel zin in. Het is ook weer een resort, maar veel minder luxe dan waar we vandaan kwamen, maar prima, ruime kamer en badkamer en nog een soort van tussenkamertje voor koffers het is ok allemaal.

Ik blader de folder van de wellness maar eens door en wil wel een voetmassage. Het lopen op de sandaaltjes, eigenlijk niet te voorkomen met die tempels is niet bevorderend, maar met die tempels haast niet te doen met mijn Lowa’s , die ik overigens ook niet wil kwijtraken.
Het kan gelijk en 2 minuten later staat de masseuse al voor de deur om me op te halen. Er zal wel amper klandizie zijn vermoed ik zo.
Adrie moet kennelijk nog wat slaap inhalen en ik zoek de vele foto’s van vandaag uit en schrijf mijn verslag.

Geschreven door Jacquelijne.opreis