De stroom blijft aanhoudend uitvallen, ik doe geen oog dicht. In tegenstelling tot gisteravond toen ik het koud had (hoe doen ze dat in de winter hier als het ijskoud is zonder verwarming? Vloerverwarming is hier ook niet en ook geen omgekeerde airco). Er is een elektrisch dekbed. Maar dat stond niet aan en in no-time heb ik het bloedheet. Adrie vindt het wel lekker om zich te warmen (we hebben zowaar weer een tweepersoonsbed). Maar ik doe geen oog dicht en heb geen idee meer hoe te liggen op dat harde bed. ’s Ochtends voel ik me gebroken en ziek en ruik de Nescafé en moet rennen, alles van gisteravond kwam eruit. Terug in bed, weer.. in de haast vergeet ik mijn slippers en ga onderuit en val bijna door de glazen ruit van de badkamerdeur. Dat wordt hem niet vandaag.
We spreken af dat Adrie alleen op pad gaat en na het bezoek aan het klooster en aan het geboortehuis van de 7e Dalai Lama terugkomt om te kijken of ik dan mee kan om mee naar het horseracefestival te gaan. Ik wordt alleen maar beroerder, als ik een paar slokken water neem, hang ik 2 min later boven het gat… Het horseracefestival waar ik zo naar uit heb gekeken gaat aan mijn neus voorbij. Het kloostercomplex is erg mooi, verwoest in 1959 tijdens de Culturele Revolutie, zijn ze nog steeds aan het opknappen. Het is dus een mix van oud en nieuw. Ook staat er een boeddahbeeld waar ze helemaal vanuit Lhasa mee zijn komen lopen. Wanneer is niet duidelijk. Al lang geleden en is het verstopt? Of pas jaren na de Culturele Revolutie? Culturele Revolutie verwoesste dus alle cultuur. De boeren hadden de voetafdrukken van de 7 en 10 e (geloof ik ) Dalai Lama verstopt en die zijn ook weer daar te bewonderen.
Adrie was ook weer onder de indruk van de enorme gedetailleerde Tibetaanse schilderkunst. Alle houtwerk wordt uitgebreid beschilderd. Het geboortehuis van de 3 e DL konden ze helaas niet in, aangezien er een of andere hoge officier het kwam bezoeken. Ergens die dag dus maar niemand wist hoe laat. Ja dat gaat nu eenmaal zo.
Weer terug in het hotel blijkt dat ik echt niet mee kan, ik voel me zo ziek en zwak en moet ieder ogen blik naar de wc en daar zijn die nomadententen niet mee uitgerust. Wel met een enorme kachel (fornuis) met een kachelpijp door het dak.

Eind van de ochtend komt een vriend van Tsering met de pick-up hen ophalen. Ze kennen elkaar ook weer uit de TCV in India waar deze jongen ook geweest is. Maar hij was daar met zijn hele familie, broers en zusters en ouders en ze wilden iets terugdoen omdat wij de Free Tibet association maandelijks steunen. En natuurlijk moest er eerst Yakboterthee gedronken worden. Het was niet zo vies als gister die melkthee volgens Adrie. Dan een rondje terrein en dan lunchen. Een grote pot met stukken yak met bot (dat vond ik dan weer niet erg dat ik erbij was, zou vegetarier geveinsd hebben, kluiven vind ik wel zo ongelooflijk goor). Rijst, boontjes en een soort harde broodstengel.

Maar… geen paarden. Nee, vroeger hadden alle Tibetanen paarden, nu hebben ze een pick-up. Maar er werden allerlei spelletjes gedaan, hardlopen, touwtrekken, over een ton koprollen etc. iedereen had grote pret. De festivals zijn dus ontmoetingsplaatsen, maar niet meer zo groot. Dat mag niet meer van de overheid. In 2012 is er een opstand geweest in Litang tegen het regime en dat was nogal heftig en dat wil men vermijden. Dus mogen er alleen nog maar kleinschaliger festivals gehouden worden.

Geschreven door Jacquelijne.opreis