Toch weer op tijd op, want om 09.00 uur komt Raby Dong naar het hotel om de enorme oranje plunjezak voor het huizenproject in Thulo Parsel op te komen halen en even kennis te maken. We drinken gezellig een kop koffie bij de buren en het is leuk om deze jongen nu een keer te ontmoeten.

Dan ga ik verder souvenirtjes zoeken. Ik wilde van de vilten dierenpantoffels hebben. Schuin tegenover het hotel is een winkel met dit soort dingen. Had ik vorige keer ook al gezien. Tegen de ruiten staan keurig in stellen de pantoffeltjes opgesteld, binnen tassen de plastic zakken met spullen zich metershoog op. Het is leuk als je tijd hebt en die had ik. Ik heb me kostelijk geamuseerd. Ik probeerde uit te leggen welke maat ik had en welk model, maar hij blijft maar koortsachtig verder zoeken en me steeds min of meer dezelfde niet passende exemplaren naar mij toe te sturen. Het is vermakelijk. Uiteindelijk koop ik wel een aantal heel kleine, baby/peuterslofjes. Natuurlijk moet er afgedongen worden, maar moet ik gaan pinnen. De ATM zit er tegenover, maar die is ineens weer buiten werking. Maar hij wil natuurlijk de handel niet laten lopen, dus gaan we samen op zoek naar andere apparaten, bij de vierde lukt het om met mijn Europese pas te pinnen. Ondertussen krijg ik een ongevraagd compliment: “You are smart ma’m, you know the price 😊 ).

Nou, dan eerst maar weer wegbrengen naar mijn kamer, die ik lekker mag aanhouden tot 15.30 uur. Volgens mij zijn er momenteel maar een paar gasten, dus geen probleem. Natuurlijk geef ik wel een flinke fooi als ik wegga, want doorgaans moet je voor een late check-out ook gewoon wat betalen en het is zo heerlijk.

Dan ga ik mijn missie voor Frank en Alexandra zien voor elkaar te krijgen. Voor Alexandra een donsjack van The North Face en voor Frank een windjack van hetzelfde merk. Hier in Thamel, de toeristenwijk, wemelt het van de souvenirwinkeltjes, eethuisjes en outdoorshops. Met natuurlijk veelal hetzelfde. Het is gezellig dolen door de wijk en dankzij Maps.me vindt ik zo weer de weg naar het hotel. Maps.me is echt een uitkomst voor op reis (offline kaarten, obv GPS kun je route plannen, maar bijv. ook laten zien hoe je gelopen bent.

Uiteindelijk is het wel lunchtijd en ik vind weer het rooftoprestaurant waar we vorige keer nog wel eens aten. Het is wel midden op de dag en 35 graden, en ik heb net het laatste tafeltje in de schaduw. Ik zit net als er een backpacker komt die wat beteutert kijkt, dus zeg dat hij gerust bij mij aan tafel kan zitten. Het is ook wel gezellig even babbelen met deze Italiaan. Maar er is goede wifi en ik kan nu mooi even mijn moeder bellen die vandaag 80 jaar is geworden en inmiddels wel wakker is.

Dan nog maar een keer mijn koffer ordenen en alles erin zien te krijgen. Het lukt. Keurig op tijd is mijn gids er met een andere chauffeur om mij naar de luchthaven te brengen. Wat een gedoe. Er is dan we een stuk hal aangebouwd, maar het werkt allemaal van geen meter. Het is absoluut onduidelijk waar je heen moet. Dus 3 x gevraagd om duidelijk te zijn, maar steeds nog maar geen aanduiding van waar ik kan inchecken. Inchecken met e-boardingpass dat werkt hier natuurlijk nog niet. Als ik voor de zoveelste keer ga kijken op het bord en er nog niets op staat, zegt de vrouw naast me ineens: He, kijk, ze zijn daar voor FlyDubai open. Ik wordt door de officials al snel naar een korte rij gedirigeerd omdat er meer counters open gaan, maar sta duidelijk verkeerd. Het echtpaar voor me heeft de QR niet op orde. Ik sta er zeker 20 minuten. Vijf, zes man zit achter één balie en ik geef 2 keer aan dat de koffer echt door moet naar Amsterdam. Jajja.. Ik hou mijn hart vast, want ze lopen maar wat heen en weer met die kofferlabels enz. Maar ik heb er weinig vertrouwen in. Paspoortcontrole. Duurt ook eindeloosssssss. Niet bij mij, maar ik weet niet wie er nu allemaal van alles heeft wat niet in orde is, maar het is echt ongelooflijk. Dan weer naar de security (hadden we ook al bij binnenkomst). Al met al na deze niet echt gesmeerde machine, nog naar het toilet en ik kan gelijk het vliegtuig in. Al met al ben ik ruim 2,5 uur bezig geweest. De modernisering heeft hier geen gelijke tred genomen met het bouwen van een nieuwe hal. Ik maak nog snel een foto van een bord boven de handendroger. Bijzonder natuurlijk.

Aangekomen in Dubai ben ik al zo anderhalf uur bezig om met allerlei bussen en eindeloze securitychecks, maar dat is niet erg, ik heb 6,5 uur overstaptijd. Tijd genoeg zou je ook denken om mijn bagage dan van het ene naar het andere vliegtuig te krijgen.
Toen ik met de laatste bus aankwam op terminal 1, was het redelijk uitgestorven, slechts 6 mensen in de bus, waaronder ook een duidelijk Afrikaanse jonge vrouw. Zij loopt iets voor me richting de trappen naar boven en blijft stokstijf staan voor de roltrappen, gillend in paniek. Nou, ziet er naar uit dat deze dame nog nooit een roltrap op is gegaan. We moeten er vier en een man en ik helpen haar met op en af de trap stappen. Ze moet naar Nairobi. Ok.

Eindelijk kan ik iets fatsoenlijks eten, want het was allemaal niet veel in het vliegtuig. Ik bekijk het schamel aanbod van hamburgerrestaurants (niets anders, behalve een Indier, maar dat staat allemaal in zo’n warmhoudbuffet, je weet niet hoe lang al, dus dat riskeer ik niet). Dan trekt de dame van de roltrap me aan mijn arm: YOU, you come with me. You go with me to Nairobi. Ik probeer haar uit te leggen dat ik daar niet heen ga, en dat ik ze wel wil helpen kijken waar ze heen moet, maar ik ga niet mee. Het was nogal dwingend: Jij moet! Nou ik moet niets. Op het board zie ik dat over 14 minuten haar gate wordt aangekondigd, en probeer haar dat uit te leggen en zeg dat ik dan terug kom. En idd, na 14 min precies volgt haar gate G3. Nou ja. Ik was er echt klaar mee en heb het op haar instapkaart geschreven en gezegd dat ze de borden D1-16 moet volgen. Eerlijk gezegd wemelt het op Dubai van het personeel dat je de weg wijst, dus ik voelde me niet echt geroepen.

Een enorme hamburger, gefrituurde uienringen, zowaar knapperige frietjes en een tapje Heineken, nou dat was wel even heel lekker na alle Nepalees eten en Nepalees bier!

Daarna ga ik lekker dutten, ik vind een leren 2 persoonsbankje waarop ik prima kan liggen (ben niet de enige). Zet mijn wekker op mijn telefoon, heb nog ergens een oogmasker en een opblaasbaar kussentje. Mijn tas hou ik rond mijn nek en mijn rugzak met cameratas en laptop staat zo ongeveer geklemd tussen tafeltje en bank en krijg je er zo niet van onder. Heerlijk, even 2,5 uur de oogjes dicht. Ik voel me weer een stuk fitter. Ik loop naar de gate en kan ook al snel boarden. Weer onderweg naar Amsterdam en een mooie ervaring rijker.

Jammer genoeg is op Schiphol mijn bagage niet aangekomen. Niet echt een verrassing, maar wel een heel vervelende. Er zit een en ander in dat ik het weekend nodig heb voor mam haar feest en de jacks die ik voor Frank en Alex kocht. Hij gaat morgen op de KLM vlucht naar NL, en dan is het wachten; er staan er nog 5000 van vorige week met de staking…
Om 1300 uur staat Adrie op het station me op te wachten en daar zie ik toch na ruim twee weken wel weer heel erg naar uit.

Geschreven door Jacquelijne.opreis