Vandaag is eigenlijk een tussenreisdagje omdat Lumbini-Pokhara net te lang is voor een dag. Met name vanwege de slechte wegen, is de afstand in tijd moeiljk te schatten. Vandaag was het 80 kilometer in 3, 5 uur. Kunnen we ons in Nederland niet voorstellen!

Het eerste stuk gaat eigenlijk best vlot, de weg is tot de afslag naar Palpa redelijk, maar zodra we bij Butwal rechtdoor gaan en niet rechtsaf naar Chitwan, is de weg niet veel meer. Op de kaart een groene weg, pittoresk. Ja, dat wel... Nou ja, veelal niet echt een weg, maar alleen maar putten en gaten. Het lijkt wel of ze overal aan de weg bezig zijn maar zonder echt fatsoenlijk plan. Dan loopt er iemand ui de goot langs de weg bladeren te scheppen, dat lijkt me dan eigenlijk niet echt prio.
Soms is de weg smal, of aan de zijkanten erg kapot, waarschijnlijk ook wel door landslidings. Of er is weer een hoop stenen van de berg naar beneden geroetst die moeten worden opgeruimd en waardoor het verkeer weer vaststaat. Gemotoriseerde tweewielers vinden snel als water hun weg tussen de vrachtauto's, bussen en personenauto's zoals die van ons. Nehra wordt danig op de proef gesteld, maar hij bezit zoals eerder gezegd de juiste chauffeurseigenschappen. Hij laat zich niet gek maken, blijft gelijkmatig en scherp en vriendelijk.

Met heel korte sluitertijd maak ik toch hier en daar een foto, maar dat valt niet mee, want die auto hotstebotst alle kanten op. En de voorruit wordt steeds smeriger. De stof dringt overal binnen en maakt ons drieën aan het hoesten en kuchen. Ik geef ze een paar Fishermans' Friends, ze eten ze op, maar ik geloof niet dat ze de smaak kunnen waarderen.

Uiteindelijk vinden we ergens een paar huizen langs de weg, waar de stofwolken niet al te groot zijn om even de benen te strekken en wat te drinken te kopen. De "buurvrouw" begluurt met de eerste vijf minuten van achter een pilaar, maar durft dan toch te komen. Ik vraag Akshay te vertalen, want de dame spreekt geen Engels. Hoe zit het hier met de gezondheidszorg? Het is maar een half uurtje naar het ziekenhuis en er komen vanuit Kerala ( Zuid-India, hier toch echt ver vandaan) vrijwilligers van een NGO regelmatig check-ups doen (bloeddruk etc.) en medicijnen brengen enz. Bevallen doen ze ook in het hospitaaltje. Maar als het echt ernstig is, dan moet je naar Pokhara of Kathmandu. De mevrouw kan niet ophouden met vertellen, ze ratelt als een bezetene. Akshay vertelt met dat ze zo opgewonden is van mij te zien omdat ze heel lang geen buitenlanders zagen, dat ze niet meer kon ophouden met praten. Het is me wat.

We komen aan in Tansen, een zogenaamde Hillstation, zoals je die in Noord-India ook ziet zoals bijv. Shrinagar in de Kashmir vallei in het noorden van India. Het is er niet zo heet en ligt op zo'n 1400 m. Niet zo hoog, maar toch een fijn klimaat. Het stadje ligt tegen de steile bergwand aan geplakt en het kost ons enige tijd en nagevraag om de homestay te vinden. Je kunt eigenlijk enkel met haarspeldbochten het dorp door, er zijn geen doorsteekjes, dus dat schiet niet op en het is echt heeeel erg steil en de straten heel erg nauw. Wat me opvalt in het stadje is het enorme aantal aan Landrover jeeps enz. en natuurlijk busjes in allerlei soorten en maten (de tempo's, mini, toeristenbussen. scooters, motoren enz enz. Ze kennen hier een enorme gradatie in soorten openbaar vervoer. Allesbehalve een spoornet. Voor een buitenlander als ik onoverzichtelijk en ondoorgrondelijk aangezien de timetables enkel in het Nepali zijn. Het merendeel van de Nepalezen is op dit openbaar vervoer aangewezen. Auto's zijn hier een heel stuk duurder dan bij ons (had andersom verwacht) en de brandstof in onze ogen goedkoop, maar voor de gemiddelde Nepalees niet te betalen.

We vinden uiteindelijk de homestay, waar ik een eigen kamer heb met een bed met een hard en een bed met een zacht matras. Nou ik weet het wel. En op de gang een mini badkamertje. Douche en toilet , Japanse afmetingen. Je kunt je kont niet keren, maar uiteraard wel heel schoon. Warm water duurt erg lang, maar als het er is, niet bij te mengen met koud. Maar dat zijn minor problemen..Het is eigenlijk toch een soort van mini hotelletje.

Na de lunch gaan we wat door het stadje lopen, ik had gehoopt dat er wat meer oude huizen waren, dat valt tegen of we vonden ze niet. We bezoeken het museumpje, het oude dubar, dat pas is gerestaureerd na de aardbeving, maar het stelt maar heel weinig voor. Simpel en oubollig. Ook zie ik veel kraampjes met de bijzonder geweven stof waar het stadje hier bekend om staat en waar ze oa de Nepales topi van maken (de kenmerkende mannenhoofddeksels van hier0. Op een gegeven moment trekt de wind en de bewolking aan en vertrouwen we het niet meer zo, dus gaan we terug. En ja hoor. Begint met wat gedruppel maar wordt al snel onweer. Het geluid van de onweer wordt door de bergen weerkaatst en lijkt overal rondom vandaan te komen. Door dit weer, is de stroom uitgezet om problemen met de elektriciteit te voorkomen, niet geheel vreemd als je ziet hoe dat hier allemaal zit,. Maar ik heb nog wel wat batterij met mijn laptop, een powerbank voor mijn telefoon en hier in het huis een soort noodbatterij (geen generator), waardoor er hier en daar wat lampen branden en ook de wifi het nog doet. Aangezien we nu niet een korte hike kunnen gaan maken (overigens was de zonsondergang vanwege nevel toch niet echt te zien), bel ik nog maar even met Adrie die met zijn ene dochter naar de andere in de UK gaat logeren een bel uitgebreid ( lang leve Whats app) met zoonlief, even gezellig bijgepraat.

De twee jongste kinderen (10 en 11) komen bij me praten als we voor het diner wat drinken en babbelen. Ze laten hun tekeningen zien en lesboeken (in het Engels). Het is leuk, eigenlijk zijn kinderen overal zo'n beetje hetzelfde. Na het eten nog steeds geen stroom en het is maar de vraag of dat vanavond nog gaat lukken. Ik ga mijn zaklamp maar klaarleggen voor strak en op tijd met mijn e-reader aan de slag (die heeft toch verlichting).

Morgen richting Pokhara.

Geschreven door Jacquelijne.opreis