Ik moest even graven in mijn geheugen want het was nogal een extended day.
Om half 11 door een taxi, gebeld door de receptie voor hetzelfde bedrag dat ik 's middag met afdingen op de luchthaven had betaald, ze kijken dan natuurlijk heel zielig, maar ben eerder in India geweest dus is wel ok hoor. Natuurlijk weer gedoe bij de security, was er nogal een chaos, van die kleine rotbakjes (de helft nog niet van op Schiphol) dus ik had er 5 nodig, want natuurlijk ook weer de schoenen uit enz. 6 was berter geweest want de camaratas moest ook helemaal leeg. Maar er waren veel te weinig bakkies, dus moest je zodra er weer een paar stonden er als die kippen bijzijn. Nog een ouder echtpaar dat vlucht dreigde te missen, dus ga dan idd maar voor, dus weer mijn zooi ergens gedumpt en zij weer met mijn bakken ervandoor, 3 van de 5 en alles van iedereen lag giga door elkaar. Wat een puinbak en je bent op je dood dat je spullen kwijtraakt, want alles van waarde en je paspoort en pasjes enz. liggen overal en nergens. Ging hij af op mijn rugzak. Zat nog een etuitje kabeltjes met ook 2 reservebatterijtjes voor zaklampje en mijn watermaker die een accuutje heeft in. Weer terug, weer tussen de reservesokken en onderbroeken graaien, maar ik vond niets meer. Als hij nou nog ging zeuren zou ik de hele rataplan over die bakken uitkieperen en had al spijt dat het enkel schoon ondergoed was.

Jammer genoeg zat ik niet bij het raam, maar aan het gangpad, dus kon niet zoveel zien en ook geen mooie foto's maken. Jammer. Het scary stuk heb ik dan volgens mij gemist want ik zag geen bergen dicht langskomen, alleen mooi besneeuwde bergtoppen en verblindend fel zonlicht. Wel hadden we een extra rondje West-Bhutan want er hingen wolken voor de landingsbaan en aangezien ze volledig op zicht vliegen is dat niet verantwoord. Het was bizar, want we waren al heel ver gezakt en ineens gaat hij als een speer met een peut gas (nou ja kerosine) omhoog er vandoor. Dat extra rondje dus kregen we als uitleg.

Een half uurtje later arriveren we dan toch op Paro, dat in niets doet denken aan andere vliegvelden. Alles in de mooie Bhutanese/Tibetaans aandoende stijl. En ik moet nogal grinniken: ook idd mannen in zo'n gho (knielange overslagjurk) met zwarte kniekousen eronder. is toch even schakelen. De bagageband lijk zo weggelopen uit de Efteling, wat een schattig ding. Geheel in stijl. Zelfs een superkitch bord welkom in Bhutan, waar iedereen elkaar natuurlijk fotografeerde, dus er is altijd iemand die je er wel even op wilt zetten.

Voor de douane waar toch al een rij staat, bordje ATM. Goed ga ik maar even proberen. Ene pas weigerde hij al gelijk (staan toch echt op buiten Europa), de ander ging goed tot dat ik het bedrag moest accorderen en er kwam een bonnetje maar geen geld. Volgens hem was er ook niets afgeschreven. Dus douane langs, en kom in een hal waar er nog een paar staan en waar het een enkeling gelukt er wat uit te krijgen, dus ik probeer nog maar even. Zit die pas van zojuist natuurlijk weer niet meer in mijn portemonnee, dom he. Met die consternatie natuurlijk weer niet gedacht dat in NL altijd eerst je pas komt en dan het geld. Moet ik weer terug langs die douane, geen enkel probleem. Die jongen gaat gelijk het bankcontact bellen, maar die is op vakantie natuurlijk en geeft een ander nummer door, wordt niet opgenomen. Het is natuurlijk zondag, had hij niet aan gedacht. Ja, dan moet je morgen maar langs de bank. pff. En ik was eigenlijk toch ook wel doodmoe en dan is dat toch een domper.

Ik maakte me wat zorgen of mijn gids er nog stond, want toch wat oponthoud zo. De gids en chauffeur zijn twee jonge mannen van zo rond de dertig/ half dertig? Vraag ik nog wel. Morgen. Als ik 60 word. We kunnen vast wel ergens koffie met gebak zien te scoren. Feesthoedjes heb ik nog niet gezien, dus dat kunnen we lekker achterwege laten.

We rijden naar het mooi Olathang hotel dat is gebouwd in 1974 toen Bhutan open ging als eerste hotel voor toeristen. Ik zit hier in de idyllische natuur in een bungalow, met een prachtig uitzicht over het daar waar Paro is gelegen met een glinsterende rivier, want de zon schijnt hier zonder ophouden en het is gewoon warm in de zon. Het is een woonkamer, zeer grote slaapkamer met bureautje, een kamertje met een enorme toilettafel uit de jaren 70 om je koffers kwijt te kunnen en een badkamer met bad. Het is overal lekker warm door twee elektrische kachels, maar in de badkamer is het ijskoud. Ik weet niet hoe de stroom situatie hier is, maar als ik de olieradiator uit de kamer daarheen sleep en de stoppen knallen eruit, is ook weer zo wat. Overigens heb ik natuurlijk wel al de stoppenkast ontdekt, in Azie kan die nog wel eens van pas komen. Ik probeer wat orde te scheppen in alles wat giga door elkaar zit en ga daarna wat slapen. Uitgebreid ontbijt kregen we nog in het vliegtuig, dus hoeft niet meer en om 1200 uur gaan we dan in het stadje lunchen en wat sightseeing doen. Ik wilde nog even naar de zondagsgroentemarkt, altijd leuk, maar die is tegenwoordig elke dag. Weer wat groenten die ik niet zie en andere gebruiken, zoals bijv gepofte rijst die je aan je bezoek serveert als je theedrinkt. Natuurlijk paan (de groene bladen gevuld met betelnoot en kalk en opgerold om uren in je wang te verblijven, je gezondheid te verpesten en mond en lippen donkerrood te maken. Maar ook witte, gele en donkergrijze blokjes: stukjes kaas! Knoerhard, daar moet je dan uren op kauwen tot het zijn smaakt afgeeft en ondertussen je wellicht ook linea recta door kunt naar de tandarts. Bhutanese kauwgum dus...
We kuieren wat door de hoofdstraat die pas in 1985 gebouwd is, maar geheel in Bhutanese stijl, alhoewel je toch wel ziet dat er hier en daar moderner uitziende winkels zich tussen de levensmiddelen, kledingzaken met etalages van halverwege de vorige eeuw en eethuisjes wringen. Ook een enorme kast van een nieuw pand, nog helemaal in hout, dat nogal uit de toon valt. No worries, het wordt nog helemaal beschilderd!
Westerlingen betalen een soort van all in fee per dag waar nagenoeg alles inzit, dus ook de lunch buiten het hotel, enkel je drankjes niet.
Ik vraag hoe ze dat dan organiseren. Ze moeten het even reserveren en dan een bon aftekenen en einde van de maand wordt er afgerekend. Indiërs bijv. betalen amper die fee (maar iets van 10 euro per dag ofzo) en die moeten wel gewoon afrekenen. Maar er zit dan wel weer het entreegeld van de Ta Dzong, het Nationaal museum dat is gevestigd in een ronde wachttoren. Binnen gelijkend op een slakkenhuis met toch mooie en uitgebreide collectie. Prima middagbesteding. We zijn rond half 5 terug en ik ga nog even buiten op het balkon zitten kijken met mijn jas aan en een paar koppen thee tot het koud begint te worden. Veeeel water drinken dus vanwege de hoogte. Daar heb ik niet zo'n moeite mee. Morgenochtend gaan we even langs de bank en verder een en ander bezoeken en kijken of ik de spa van het hotel zou kunnen regelen voor eind van de dag. 2 dagen reizen/vliegen is mijn rug en nek niet echt goed bekomen en eens lekker ontspannen met een massage is niet verkeerd dan.

Geschreven door Jacquelijne.opreis